Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας

O ενθουσιασμός των αγορών  για τη συμφωνία διάσωσης  των ισπανικών τραπεζών δεν κράτησε για πολύ.  Και όχι αδικαιολόγητα,  καθώς η Ισπανία βαδίζει  στον ίδιο δρόμο με την Ιρλανδία. Αρχικά η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα  είχε ζητήσει από την Ιρλανδική κυβέρνηση  να εγγυηθεί  τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος  και σύντομα η χώρα παραδόθηκε στον έλεγχο της  Τρόικας, το μνημόνιο κλπ.

Oι προειδοποιήσεις  για την αποτυχία του σχεδίου διάσωσης των Ισπανικών Τραπεζών έρχονται  από πολλές  και σοβαρές πλευρές. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζ. Στίγκλιτς  δήλωσε ότι η βοήθεια οδηγεί σε έναν φαύλο  κύκλο αλληλεξάρτησης  τραπεζικού συστήματος  και δημοσίου χρέους σε μια «οικονομία βουντού» όπως είπε χαρακτηριστικά.  Σε κοινό τους άρθρο ο βρετανός ιστορικός  Ν. Φέργκιουσον  και ο οικονομολόγος  Ν. Ρουμπινί  επέκριναν τη στάση της Γερμανίας, λέγοντας  ότι δεν  έχει διδαχθεί από τα όσα συνέβησαν την περίοδο 1923- 1933 και επισημαίνουν ότι όσο πιθανότερη γίνεται μια ανεξέλεγκτη   έξοδος της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση, τόσο αυξάνει η πίεση προς τις Ισπανικές τράπεζες  και ταυτόχρονα ο κίνδυνος  φυγής κεφαλαίων σε ολόκληρο το μεσογειακό χώρο, εξέλιξη που δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί η ΕΚΤ.

Την ίδια στιγμή, η Κύπρος  φαίνεται να βρίσκεται στον προθάλαμο του μνημονίου, ένα ενδεχόμενο που συντηρούν σταθερά με δηλώσεις τους κύπριοι αξιωματούχοι το τελευταίο διάστημα, προετοιμάζοντας προφανώς την κοινή  γνώμη. Ταυτόχρονα  ήδη τα βλέμματα έχουν αρχίσει να στρέφονται με ανησυχία προς την  Ιταλία.

Αναλυτές και οικονομολόγοι δείχνουν ως μοναδική  λύση για να ελεγχθούν οι επιπτώσεις της κρίσης,  να κοπεί ο ομφάλιος λώρος μεταξύ κρίσης χρέους και τραπεζών. Αυτό μπορεί να γίνει  με την υιοθέτηση μέτρων για την  ευρωπαική εγγύηση των καταθέσεων. Είναι ο μοναδικός  τρόπος να επανέλθει άμεσα η εμπιστοσύνη και  να σταθεροποιηθεί η κατάσταση.  Η υιοθέτηση μιας πειστικής  εγγύησης για τις καταθέσεις  στην Ευρωζώνη υποχρεωτικά θα συνδυαστεί  και με άλλα μέτρα που οδηγούν στην Ευρωπαική Ενοποίηση. Αν δεν βάλουν  οι πλούσιες χώρες  το χέρι στην τσέπη, η Ευρωζώνη αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Οπως τονίζουν οι Φέργκιουσον  και Ρουμπινί  η Ευρώπη βρίσκεται ήδη στο χείλος του γκρεμού.