Το τέλος του λαικισμού και των ευσυγκίνητων ηγετών

Το ίδιο είχαν κάνει ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς και ο Ευαγ. Βενιζέλος σε μικρότερο ή και μεγαλύτερο βαθμό. Δεν έχει σημασία ποιος είπε τα περισσότερα γιατί δεν υπάρχει πολύ και λίγο ψεύτης.

Αυτό που έχει σημασία είναι γιατί ο Πρωθυπουργός επέτρεψε να βρεθεί ο ίδιος και η χώρα σε τόσο δεινή θέση. Πίστεψε σε ανέφικτες και εκτός πραγματικότητας προσδοκίες; Είχε κάποια στρατηγική που κατέρρευσε και καθυστέρησε  να αναδιπλωθεί; Είναι εύκολο τώρα να πετροβολούμε τον Γ. Βαρουφάκη, αλλά ποιος τον στήριζε  πέντε μήνες τώρα που δίδασκε στο Eurogroup;

Όλα αυτά  έχουν σημασία γιατί απαντούν στο ερώτημα αν ο Πρωθυπουργός μπορεί να  εφαρμόσει τα μέτρα και να διαχειριστεί την Ελλάδα του τρίτου μνημονίου. Οι δηλώσεις του μετά το 17ωρο σφυροκόπημα στις Βρυξέλλες για την  «σημαντική παρακαταθήκη για την αναγκαία αλλαγή σε όλη την Ευρώπη» και άλλα ανάλογα, δεν δημιουργούν ιδιαίτερες ελπίδες. Ωστόσο είναι νωρίς να βγάλουμε συμπεράσματα γιατί αυτό που έγινε στη σύνοδο κορυφής ήταν σαν τα crash test των αυτοκινητοβιομηχανιών. Η κυβέρνηση  έπεσε με ταχύτητα πάνω στον τσιμεντένιο όγκο και οι ευρωπαίοι ηγέτες με την ψυχρότητα των ειδικών παρατηρούσαν τις ζημιές στις ειδικές κούκλες.

Μπορεί τώρα η κυβέρνηση να ρίξει στην αρένα έναν-δυο ολιγάρχες, διαπλεκόμενους  κλπ. Διασκεδαστικό θα είναι και  θα αλλάξει την ατζέντα στα δελτία ειδήσεων. Αλλά οι ολιγάρχες  έχουν τα μέσα να εγκατασταθούν  στα σπίτια τους στο εξωτερικό  και να παρακολουθούν τι γίνεται στην Ελλάδα από τη δορυφορική. Ολοι εμείς   οι υπόλοιποι θα πρέπει να μείνουμε εδώ και να προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα πληρώνοντας ΦΠΑ, φόρους κλπ

Ο Σαμαράς βούρκωσε όταν ο Μειμαράκης στην κοινοβουλευτική ομάδα τον ευχαρίστησε για την προσφορά του. Ο Τσίπρας βούρκωσε στη δική του κοινοβουλευτική ομάδα όταν είπε ότι είναι σαν να σου ζητούν τα λεφτά ή τη ζωή σου. Αρκετά πια με τους ευσυγκίνητους ηγέτες. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο  που με μοναδικό κριτήριο τη λογική θα διαχειριστεί την Ελλάδα στον πάτο και θα κάνει ότι μπορεί, όχι για να μην πληγεί το κόμμα, αλλά για να περιοριστούν όσο είναι δυνατόν  οι επιπτώσεις για τους πολίτες.