Αναστασία Κουκά

Αυτό που συνέβη το βράδυ της Τετάρτης, ωστόσο, στο Κλειστό Γήπεδο του Παλαιού Φαλήρου, κατά την διάρκεια της απονομής των βραβείων MAD, όχι μόνον δεν είχε καμία σχέση με γιορτή αλλά παρέπεμπε σε θλιβερό και επικίνδυνο σκηνικό εμπόλεμης ζώνης.

Γιατί σε αυτή τη βραδιά δεν πρωταγωνίστησε η μουσική, όπως θα έπρεπε, ούτε καν οι νικητές των βραβείων, αλλά οι εικόνες της ωμής βίας, της ακραίας επιθετικότητας και του αβυσσαλέου μίσους. Κάποιοι εκπρόσωποι της τραπ σκηνής επέλεξαν συνειδητά να μετατρέψουν τον κατάμεστο από ανήλικα παιδιά χώρο σε μια αρένα όπου τα κλωτσομπουνίδια και οι τραμπουκισμοί έπεφταν βροχή θέτοντας σε άμεσο σωματικό κίνδυνο πολλούς από τους παρευρισκόμενους.

Και διερωτάται εύλογα κανείς: Τί δουλειά έχουν οι μπράβοι σε μια τέτοια εκδήλωση; Πώς είναι δυνατόν να προσκαλούνται άτομα τα οποία έχουν επιδείξει και κατά το παρελθόν, και μάλιστα δημόσια, επιθετικές συμπεριφορές χωρίς εκείνοι που τούς εκπροσωπούν επαγγελματικά να έχουν τη δυνατότητα να τους ελέγξουν; Με ποια λογική, όταν έχει προηγηθεί ένα σοβαρό περιστατικό βίας, οι πρωταγωνιστές του όχι μόνον δεν εκδιώκονται κακήν κακώς από το χώρο αλλά βραβεύονται, λίγη ώρα αργότερα ή ανεβαίνουν στη σκηνή να τραγουδήσουν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα; Απανωτά τα φάουλ…!

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, βεβαίως, δεν μπορεί να μην μάς απασχολήσει το γεγονός ότι τα άτομα που προκάλεσαν τα επεισόδια προέρχονται από έναν συγκεκριμένο μουσικό χώρο, ο οποίος, όπως κάθε νέα μουσική μόδα που δημιουργείται κατά καιρούς, είναι εξαιρετικά δημοφιλής στις μικρές ηλικίες. Μόνο που αυτή η μόδα δεν έχει κάνει με κάποιες χορευτικές κινήσεις, ένα dress code ή έστω ένα χαριτωμένο ανούσιο σλόγκαν, όπως συχνά συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά στηρίζεται σε μια στιχουργική που προωθεί, στο συντριπτικό ποσοστό της, τη βία, τον σεξισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, τη χρήση όπλων και ναρκωτικών, χρησιμοποιώντας ως μουσική υπόκρουση τη ραπ που γεννήθηκε, πριν από δεκαετίες, για να εκφράσει τις φωνές των αδικημένων και κοινωνικά καταπιεσμένων ομάδων.

Αυτά τα τραγούδια ακούνε κάθε μέρα τα παιδιά στις πλατείες, στα πάρτι, στις εκδρομές και αυτοί οι τύποι που τα τραγουδούν, μαζί με όλο το στυλιστικό και συμπεριφοριακό πακέτο τους, γίνονται τα νέα είδωλά τους. Αυτά τα πρότυπα θέλουμε για τα παιδιά μας;

Την ίδια ώρα που στο Κλειστό του Παλαιού Φαλήρου έπεφταν μπουνιές, λίγο πιο κάτω, στην Πλατεία Νερού, πλήθος κόσμου, κάθε ηλικίας, διασκέδαζε στη συναυλία του αμερικανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Manowar, χωρίς να συμβεί το παραμικρό, ενώ σε μια άλλη γωνιά της Αθήνας, στο Ηρώδειο, ο βιρτουόζος του τζαζ σαξοφώνου, Γιαν Γκαρμπάρεκ, έδινε ρεσιτάλ ερμηνείας. Εναλλακτικές λοιπόν υπάρχουν. Είναι θέμα επιλογής.