Πώς ο Γιώργος από “καλό παιδί” έγινε “μαύρη χήρα”

Το έχει πει ο Κέινς και το επαναλαμβάνει η Βάσω Παπανδρέου σε κάθε ευκαιρία: «Αν σου χρωστάω μία λίρα, είναι δικό μου πρόβλημα. Αν σου χρωστάω 1000 λίρες, είναι δικό σου πρόβλημα». Λογικοφανές και πνευματώδες. Ταυτόχρονα, όμως, υποδηλώνει τακτική πολιτικής φθοράς για μια χώρα που διαπραγματεύεται με αυτόν τον τρόπο.  

Πολύ φοβάμαι όμως αυτό θα είναι ουσιαστικά η βασική γραμμή στην αυριανή έκτακτη Σύνοδο Κορυφής. Ήδη από τώρα στις δημόσιες τοποθετήσεις του ο Γιώργος Παπανδρέου επιδεικνύει το χαρτί της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στην περίπτωση που αφεθεί η Ελλάδα στην τύχη της. Ίσως να είναι και το μοναδικό χαρτί που έχουμε να παίξουμε από εδώ και πέρα.  

Η σημερινή κυβέρνηση ξεκίνησε το 2009 προτάσσοντας την αξιοπιστία ως βασικό της όπλο για να βγει η χώρα από την κρίση. Ο Παπανδρέου ανήκε στην κατηγορία που δεν πίστευε ότι ήταν μοιραίο η Ελλάδα να αποτύχει σε κάθε προσπάθεια και άρα ο ίδιος δεν χρειαζόταν να «εκβιάσει». Αντίθετα αν και περιέγραψε με μαύρα χρώματα την κατάσταση στην χώρα, έπαιξε το ρόλο του «καλού παιδιού» έτοιμος να συνεργαστεί με ξένους τεχνοκράτες για να αντεπεξέλθουμε γρηγορότερα τις δυσκολίες. Ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής όταν μιλούσε για τα προβλήματα της χώρας και πήρε δύσκολες αποφάσεις που, όμως, πολλοί από τους στενούς συνεργάτες του δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν.  

Τότε για να πείσει η κυβέρνηση ότι η Ελλάδα αξίζει να κερδίσει μια δεύτερη(;) ευκαιρία και τι δεν ακούσαμε! Για εξεταστική για την Οικονομία είπανε, για έρευνα για το swap της Goldman Sachs της περιόδου Σημίτη είπανε, για παραιτήσεις υπουργών σε περίπτωση αποτυχίας είπανε, για «τράτο», για μνημόνιο – ευλογία, για μεταρρυθμίσεις, για επενδύσεις σε Αστακό και Ελληνικό, για πάταξη της φοροδιαφυγής, για…, για…, για… Το μόνο που προχώρησε αποφασιστικά ήταν οι βίαιες παρεμβάσεις στα εισοδήματα.

Ενάμιση χρόνο μετά, πριν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα του μνημονίου, ζητάμε εκ νέου βοήθεια από την Ευρώπη. Οι βασικοί στόχοι του αρχικού σχεδίου, με κορυφαίο αυτόν της αύξησης των εσόδων, απέτυχε. Και σε αυτό δεν έφταιξε καμία Ευρώπη, κανένα ΔΝΤ, κανένας οίκος αξιολόγησης. Ενάμιση χρόνο μετά οι μεροκαματιάρηδες και πάλι πληρώνουν το μάρμαρο και δεν έχει γίνει καμία απολύτως έρευνα που θα μας έλεγε πώς φτάσαμε ως εδώ. Αναρωτιέμαι γιατί να θέλουν να μας στηρίξουν εκ νέου; Τι κάναμε για να τους πείσαμε ότι σοβαρευτήκαμε, αφού πιο πριν τους είχαμε πείσει για το πόσο… «ασόβαροι» είμαστε;

Αν στη θέση μας βρισκόταν μια άλλη χώρα, δεν θα ήθελα η ελληνική κυβέρνηση να την εμπιστευτεί ξανά εκτός και αν κινδυνεύαμε κι εμείς μαζί τους.
Τελικά ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να πάει στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στη γραμμή Κέινς. Θα ντυθεί «μαύρη χήρα», θα πιέσει όσο μπορεί και άμα του βγει θα έχουμε μια τρίτη(;) ευκαιρία.

Συμπέρασμα τις παραμονές της κρισιμότερης Συνόδου για το ελληνικό ζήτημα: στην πολιτική δείξε την αδυναμία σου μόνο σε δύο περιπτώσεις: α) όταν αυτή η αδυναμία δεν είναι πραγματική ή β) όταν ταυτόχρονα θα δείχνεις και την αδυναμία των υπολοίπων.