Η ΔΑΠ πέθανε! Ζήτω το πανεπιστήμιο!

Ο Θεός με φύλαξε και δεν υπήρξα ποτέ μέλος  της ΔΑΠ. Δεν ξέρω πώς σώθηκα από αυτή την “γάγγραινα”, παρά τις ευλογίες που είχα από το δεξιό μου πατέρα. Μια σειρά από καταστάσεις που διαπίστωσα μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο με έκαναν να αποφύγω να γίνω μέλος μιας φοιτητικής νεολαίας που ως επί το πλείστον ο πολιτικός της λόγος άστραφτε στην αποθέωση του πολιτισμικού αναλφαβητισμού.  

Για παράδειγμα, όταν οι προβληματισμοί της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών της, εκεί γύρω στο Μάιο, περιορίζονταν σε διλήμματα του στιλ «Μύκονος ή Σαντορίνη» (μα γιατί το ψάχνανε, αφού κάθε χρόνο πηγαίναν Μύκονο) και όταν οι κορυφαίες πολιτιστικές πράξεις τους ήταν να φέρνουν, παραμονές των εκλογών, την Δέσποινα Βανδή ή την Άντζη Σαμίου, πώς θα μπορούσαν να αναδείξουν κάποιο επίπεδο πολιτικής συμπεριφοράς στην καθημερινότητά τους;

Αν τολμούσες  να πεις και τίποτα οι «και καλά ψαγμένοι»  βάφτιζαν την αγραμματοσύνη τους «απενοχοποίηση» από την αριστερή κουλτούρα που τους έπεφτε βαριά. Λες και είχαν προηγουμένως «φάει» όλο τον Ρίτσο ή τον Μπακαλάκο και αποφάσιζαν να κάνουν διάλειμμα απ’ την διανόηση με το αλήστου μνήμης οραματικό σύνθημα: «και α και ου και ΔΑΠ Νου Δου Φου Κου»! Τρομάρα τους!  

Μια ζωή, λοιπόν, τους θυμάμαι να στηρίζουν ό,τι πιο νεοφιλελεύθερο έπεφτε στο μεγάλο τραπέζι του πανεπιστημίου και οι περισσότεροι χωρίς να σκεφτούν πλησίαζαν σχεδόν υπό παρακολούθηση την κάλπη, όπως τα ινδικά χοιρίδια την τροφή τους. Βέβαια, πολλές φορές συμφωνούσα μαζί τους – π.χ. ποτέ δεν κατάλαβα την πρακτική αξία του ασύλου, την στιγμή που ζούσαμε δολοφονίες εντός ΑΠΘ, αν και όταν θέλαμε να αγοράσουμε «μαύρο» διευκολυνόμαστε…  

Εντούτοις δεν τόλμησα να ψηφίσω τίποτα απ’  όσα «κατέβαζαν» προς ψήφιση, επειδή ανάμεσα σε μια πρόταση που διαφωνώ και σε έναν συρφετό λεβεντόμαγκων (δεν ήταν όλοι έτσι – ο καλύτερός μου φίλος υπήρξε ΔΑΠίτης), προτιμούσα να στηρίξω το πρώτο.

Και έρχεται  σήμερα η Άννα Διαμαντοπούλου. Αποφάσισε  να βγάλει τις παρατάξεις από τα πανεπιστήμια με ένα νομοσχέδιο που το στήριξε και ο Αντώνης Σαμαράς. Η ΔΑΠ χάνει τα οφίτσιά της και αντιδρά. Ασχέτως αν ο νόμος Διαμαντοπούλου κινείται στη σωστή κατεύθυνση ή όχι, οι αλλαγές που φέρνει βρίσκονται μέσα στο πνεύμα όσων πρότεινε η ΔΑΠ τριάντα χρόνια τώρα.  Ο Σαμαράς συμφώνησε και ψήφισε τον νόμο. Μετά, με τις πρώτες αντιδράσεις, τα έβαλε με την φοιτητική οργάνωση του κόμματός του. Ο πρόεδρος της ΝΔ καλά έκανε και διέγραψε όσους διαφώνησαν «δαπίτικα» - όπως λέγαμε στο πανεπιστήμιο. Η ΔΑΠ είχε ιδρύσει ένα ιδεοδικείο μέσα στις πανεπιστημιακές σχολές. Εκεί είδα με τα μάτια μου σε γενικές συνελεύσεις να δικάζονται μορφές της νεοελληνικής ιστορίας, από ανθρώπους που θυσιάστηκαν για τη δημοκρατία μέχρι τον Μάνο Χατζιδάκι!  

Τώρα  κάποιοι ΔΑΠίτες αποφάσισαν να καθίσουν στο εδώλιό του ιδεοδικείου τους και τον Πρόεδρο του κόμματος τους. Ήταν επόμενο.    

Αντιγράφω υπογεγραμμένο κείμενο – άγνωστου σε μένα – ΔΑΠίτη που προφανώς έχει καταλάβει περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε, αν ήθελε να ανδρωθεί στους κομματικούς μηχανισμούς του κάθε κόμματος. Εκ των προτέρων του στέλνω χαιρετισμούς συμπαράστασης, αν και, προφανώς, δεν θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε…

Ανοιχτή επιστολή στα μέλη της ΔΑΠ

Γράφει  ο Νίκος Μπαλάτσας

Ξεκίνησα  να γράφω ένα κείμενο που ήθελα να το ονομάσω “Προς του παλιούς συμμαχητές”. Μετά από δύο παραγράφους τα έσβησα και έμεινα να κοιτάω σκεπτικός την λευκή οθόνη του υπολογιστή. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς άνθρωποι που κάποτε σκεφτόμασταν τα ίδια και συμφωνούσαμε με μια γρήγορη ματιά αλλάζουνε τόσο εύκολα...

Αυτός είναι άραγε ο  σκοπός μιας φοιτητικής παράταξης; Η συνδιοίκηση  του Πανεπιστημίου; Γιατί; Με ποια κριτήρια και με ποια προσόντα; Διαβάζοντας τις  τωρινές ανακοινώσεις της ΔΑΠ αισθάνομαι ξένος προς αυτήν  την παράταξη... Φίλοι μου, ευθυνόμαστε κι εμείς για την κατάντια του πανεπιστημίου και την πολιτική/οικονομική χρεοκοπία της χώρας. Σίγουρα όχι όσο άλλοι, αλλά είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, όσοι είναι αρκετά ώριμοι, βαθιά μέσα τους έχουν κάνει την αυτοκριτική τους και θα συμφωνήσουν μαζί μου. Τα τωρινά μέλη της παράταξης όμως έχουν μια τεράστια ευκαιρία.

Φίλες και Φίλοι,

Αφήστε  πίσω το παρελθόν. Ξεχάστε  τις εποχές των  έντονων πολιτικών  αντιπαραθέσεων. Ξεχάστε  το όνειρο της δουλειάς στο δημόσιο ή  τις προνομιούχες κυβερνητικές θέσεις. Σταματήστε να κεφαλαιοποιείτε προσωπικές και πολιτικές γνωριμίες στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Τα βραχυπρόθεσμα οφέλη είναι τόσο μικρά που δεν αξίζει καν τον κόπο...

Φίλες και Φίλοι,

Η δύναμη της παράταξης  ήταν πάντα η υπευθυνότητα. Ακόμα και τις σκοτεινές εποχές με τα πάρτι και τις εκδρομές η φοιτητική κοινότητα πάντα εμπιστεύονταν την ΔΑΠ για την ενημέρωση της και την προάσπιση των δικαιωμάτων της (εξεταστικές, συγγράμματα κτλ). Σήμερα η υπεύθυνη στάση προστάζει την απαίτηση για έναν σύγχρονο, αξιόλογο και αξιοκρατικό πανεπιστήμιο. Δεν θα κάνω υποδείξεις ούτε θα καταθέσω προτάσεις. Φυσικά κι έχω τις προσωπικές μου απόψεις αλλά έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στο στελεχιακό δυναμικό της ΔΑΠ.

Τελειώνοντας  θέλω να υπενθυμίσω σε όλους ό,τι η πολιτική και η ενασχόληση με τα κοινά δεν αρχίζουν, ούτε και τελειώνουν μέσα σε μια σχολή. Όλοι όσοι το επιθυμούν μπορούν να ενασχοληθούν στην τοπική τους κοινωνία είτε ατομικά είτε μέσα από κάποια παράταξη με τα όποια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Ας αφήσουμε επιτέλους την εκπαίδευση να ανασάνει κι ας αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ουσιαστική αναβάθμιση του πανεπιστημίου.

Φιλικά  και χωρίς καμιά  διάθεση να προσβάλω κανέναν...

http://armageddon-news.blogspot.com/2011/09/blog-post_4569.html?spref=fb