Ο κ. Τσίπρας στο Ταε-Κβο-Ντο

Ο κ. Παππάς εξέφρασε την άποψη ότι στο συνέδριο θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: «γιατί πάμε καλά;», στηριζόμενος στην εντυπωσιακή άνοδο του κόμματος, πέρυσι τον Ιούνιο.

Αν πάρουμε στα σοβαρά το ερώτημα  προς συζήτηση του κ. Παππά, θα πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να του προσάψουμε έλλειψη τελειομανίας και στην χειρότερη να τον εγκαλέσουμε για επίτευξη λάθος στόχων. Άλλωστε κανείς από τους συνέδρους δεν προσπάθησε να απαντήσει σε ένα τέτοιο ερώτημα, ενώ ορισμένοι από αυτούς έθεσαν το αντίθετό του.

Βεβαίως, ο κ. Παππάς, θα πει κάποιος, προσπάθησε στην εισήγησή του να αναστρέψει το κλίμα στο συνέδριο που είχε φορτιστεί μετά την ομιλία του κ. Γλέζου.

Για την ιστορία: στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρός του  δέχτηκε την επίθεση του κ. Γλέζου, μια εμβληματικής φυσιογνωμίας του τόπου. Ο κ. Γλέζος, μάλλον αιφνιδιασμένος, αρνήθηκε να διαλύσει τη συνιστώσα  που εκφράζεται από τον ίδιο και  έθεσε και εκείνος ένα ερώτημα. Στην περίπτωση που δεν αυτοδιαλυθούν  οι Ενεργοί Πολίτες, απευθυνόμενος στην ηγεσία ο κ. Γλέζος αναρωτήθηκε: «τι θα κάνετε;». Κάτω από το ύφος του κ. Γλέζου υπήρχε και ένα επιπλέον ερώτημα, που δεν τέθηκε, αλλά όλοι οι σύνεδροι το άκουσαν και ήρθαν σε αμηχανία. Ο κ. Γλέζος στην πραγματικότητα ρώτησε: «τι θα κάνετε; Θα με διαγράψετε;».

Η παρέμβαση του κ. Γλέζου ήταν η  αφορμή για να αναζωπυρωθεί ο φόβος πολλών μελών του ΣΥΡΙΖΑ ότι στο δρόμο προς την εξουσία διασπάται η σχέση του κόμματος με την Ιστορία του. Τελικά η πρόταση περί διάλυσης των συνιστωσών με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα δεν έγινε δεκτή και οφείλεται σημειολογικά στην παρέμβαση του κ. Γλέζου. Οι κκ Νταβανέλος και Θεωνάς δεν θα κατάφερναν τέτοια ανατροπή.

Αμέσως μετά ήρθε, από την πλευρά του κ. Τσίπρα, η διλληματικού χαρακτήρα πρόταση για το θέμα της λίστας των υποψηφίων για την Κεντρική Επιτροπή, αναδεικνύοντας, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει αυτός που τη θέτει. Συνήθως κερδίζει όποιος φέρνει σε δυσκολότερη θέση μέσω αυτού του τρόπου, αυτόν στον οποίον τίθεται το δίλλημα. Τα διχαστικού χαρακτήρα ερωτήματα αποτελούν το τελευταίο χαρτί ενός προέδρου σε έκτακτες συνθήκες και ο κ. Τσίπρας το έριξε νωρίς. Στην περίπτωση αυτή ήθελε να αλλάξει το εθιμικό δίκαιο του κόμματος στο ζήτημα του τρόπου εκλογής μελών της Κεντρικής Επιτροπής, προφανώς χωρίς προηγούμενα να επιχειρήσει συναινέσεις. Το δίλλημα δεν έπιασε και υπάρχει πλέον το ενδεχόμενο, ο συνασπισμός κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, αντί για γραμμικός, όπως επιχειρούταν, να προκύψει ισχυρά δυϊκός. Κάτι που, για την ηγεσία, θα είναι χειρότερο από το να παρέμενε οργανωτικά διάσπαρτος και πολυτασικός.

Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει με ένα και μισό στραβοπάτημα της ηγεσίας του, συν το παιχνίδι ψήφων της Κυριακής.  

Ο κ. Τσίπρας είναι ο πρώτος αρχηγός ενός νέο «μεγάλου κόμματος». Το νέο «μεγάλο κόμμα» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ θέλει το χρόνο του για να μεγαλώσει πραγματικά. Η άνοδος από το 4% στο 27% είναι πλέον παλιά επιτυχία. Το ερώτημα «γιατί πάμε καλά;» βασιζόμενο σε αυτή την άνοδο δεν έχει πλέον αντίκρισμα. Από τον Ιούνιο του 2012, μπορεί χρονικά να έχουν περάσει 13 μήνες, αλλά ιστορικά έχουμε μπει σε μια άλλη φάση. Ο παρελθών χρόνος (της ανόδου) φεύγει πιο γρήγορα απ’ ότι έρχεται ο μέλλων χρόνος (της νίκης). Και ο κ. Τσίπρας στο συνέδριο δεν θριάμβευσε διότι πίστεψε πως τραβώντας το κόμμα από τα άκρα του, θα ενηλικιωθεί πιο γρήγορα.