Η πρώτη ήττα της Γερμανίας

Έτσι είναι και η δύναμη της Γερμανίας τα τελευταία χρόνια. Εξαπλώνεται επικίνδυνα - ξεκινώντας από την Ελλάδα - σε όλη την Ευρώπη και, παρ’ ολίγον, σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Η Ελλάδα είναι εστία εξάπλωσης της γερμανικής δύναμης από το 2010. Οι υπνωτισμένες κυβερνήσεις, από το ναρκωτικό της χαρούμενης ενοποίησης, ευνόησαν του εμπνευστές του νέου γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού να επιδράσουν στο ευρωπαϊκό τοπίο. Έτσι, μια δύναμη υπερατλαντικού βεληνεκούς μπήκε παντού, χωρίς όπλα, χωρίς απειλή φυσικής βίας.

Όπως πάντοτε συμβαίνει σε έναν διεθνή συνασπισμό, κάποια στιγμή μία δύναμη θα επιχειρήσει να οικειοποιηθεί τα οφέλη του συνασπισμού, μοιράζοντας, ταυτόχρονα, τις ζημιές σε άλλους. Κάπως έτσι η Γερμανία με την ισχύ της γιγάντωσε την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, δεν έδωσε λύσεις και στο τέλος, εγκαλείται ότι είχε σκοπό να ευνοηθεί τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά. Ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για μια γερμανική Ευρώπη, σαν να ήταν η μοίρα της Ευρώπης να ακολουθήσει τον γερμανικό βηματισμό. Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί, ούτε έχει συμβεί στο παρελθόν.

Η αναμενόμενη δημοκρατική αλλαγή στην Ελλάδα δημιούργησε ένα νέο σκηνικό.

Ως αλληγορία: ξαφνικά σε μια δεξίωση με υψηλούς προσκεκλημένους που όλα γίνονται στη βάση αυστηρών κανόνων, μπαίνει ένα φασαριόζικο  παιδί και διαλύει τα πάντα. Όλοι καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν τι το πείραξε. Ενδεχομένως όλοι οι προσκεκλημένοι να θύμωσαν με την εξέλιξη, να το τιμώρησαν, αλλά, αίφνης, η αναστάτωση που προκλήθηκε έφερε στην επιφάνεια αντιπαλότητες βαθιά καταπιεσμένες επί μια δεκαετία.

Πέρα από τις αλληγορίες: εν όψει της τρίτης συμφωνίας της ελληνικής πλευράς με τους δανειστές της η Γερμανία βρέθηκε απομονωμένη από κάποιους παραδοσιακούς συμμάχους της. Η θέλησή της δεν έγινε νόμος. Η Γαλλία άρχισε να κινείται ξανά επανατοποθετώντας εαυτόν στις ράγες της ιστορικής προγραμματικής πορείας της. Έγινε η αρχή εξελίξεων. Το Κουαρτέτο αντιστάθηκε στη γραμμή Σόιμπλε.

Ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια, το Βερολίνο, δεν επιβεβαιώθηκε ως ιερό μαντείο.

Επιπλέον, οι Γερμανοί άφησαν να φανεί η συμπλοκή αντικρουόμενων δυνάμεων και συμφερόντων που βρίσκονται σε εξέλιξη στο εσωτερικό της χώρας τους και, μάλιστα, σε υψηλό επίπεδο. Πράγμα ανεπίτρεπτο για σοβαρούς ηγήτορες. Τραυματίστηκαν. Ως εκ τούτου πλέον έχουν μια, μεν, ισχυρή, αλλά όχι πανίσχυρη, φωνή. Η δεξίωση συνεχίζεται, αλλά κανείς δεν είναι ήρεμος.

Οι Γερμανοί ξέρουν ότι ζουν σε μια χώρα που, σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, συμπιέζεται από την ίδια της τη δύναμη όταν αυτή διαστέλλεται. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι συνδαιτυμόνες το θυμήθηκαν. Και, ναι,  η ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης δείχνει να μηδενίζεται.