Οι παλιοί και ο νέος

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απέναντί το την παλαιά πολιτική ολιγαρχία και τα παραδοσιακά κόμματα τα οποία είναι ταυτισμένα με μια παρακμιακή περίοδο που πλέον ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Το δημοψήφισμα  το έδειξε με τον καλύτερο τρόπο. Είχε κόντρα όλους τους πρώην πρωθυπουργούς. Κανείς από αυτούς δεν έπεισε τον κόσμο για την επικινδυνότητα της στάσης του.

Η ελληνική κακοδαιμονία που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και η οποία περιγράφηκε με υπερβολή από όλους τους «μνημονιακούς» αναλυτές, τώρα βρίσκεται ως πλεονέκτημα στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Η ταύτιση του παλιού πολιτικού κόσμου τόσο με τις αυθαιρεσίες της προμνημονιακής εποχής όσο και με την κοινωνική κατάρρευση στα χρόνια του μνημονίου, είναι συντριπτική. Για πρώτη φορά πρωθυπουργός καλείται να διαχειριστεί την κρίση, χωρίς να έχει αμαρτίες την εποχή της ευημερίας.

Πλέον απέναντι στην παλαιά πολιτική ολιγαρχία αντιπαραβάλλεται δυναμικά ένα κόμμα που αφ’ ενός έχει έναν αρχηγό σχεδόν άφθαρτο και αφ’ ετέρου μπορεί να συνομιλήσει με τους πιστωτές.

Το «νέο» του Τσίπρα έχει σάρκα και οστά. Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού είναι βασικό ζητούμενο σε μια κατεστραμμένη χώρα. Το τέλος του κομματικού συστήματος που οδήγησε στην απαξία την πολιτική  είναι ένα ακόμα στοίχημα. Η εκλογή ενός πρωθυπουργού που δεν είχε σχέση με την πολιτική ελίτ των χρόνων του, αποτελεί επίσης μια σημαία ελπίδας.

Ο διαχωρισμός παρελθόντος – παρόντος είναι τομή για την νέα μεταπολίτευση που ανοίγεται μπροστά μας. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο μπορεί να εκληφθεί ως μια νόμιμη λήξη μιας περιόδου και η αφετηρία μια άλλης.

Το ιστορικό στίγμα του 2015 συνολικά δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλες τις πολιτικές δυνάμεις υπεράνω κομμάτων. Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος είναι βέβαιο ότι για να μπορέσουν οι αντίπαλοι του Τσίπρα να αρθρώσουν ξανά έναν επιδραστικό λόγο, θα πρέπει ή να ενωθούν μετατρέποντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σε κέντρο βάρους του πολιτικού συστήματος ή να πεθάνουν σαν τον φοίνικα με  την προσδοκία να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες της αυτοκριτικής. Μέχρι τότε αυτός ο σαραντάρης θα δίνει τον ρυθμό που θα χορεύουν και οι γόνοι και οι ρέιτζερς, ελπίζοντας στα αυτογκόλ του στο μάτς που ακολουθεί μετά τις εκλογές, δηλαδή αυτό της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου.