Κυριαρχία Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό

Την πίστη μου αυτή βασίζω στο πώς διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό της χώρας, δύο εβδομάδες πριν στηθούν οι κάλπες. Χαρακτηρίζεται το πολιτικό μας σκηνικό από την κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, ως αξιόπιστου κυβερνητικού φορέα, αφενός και από την απόλυτα αναξιόπιστη Αντιπολίτευση, συνολικά, αφετέρου.

Η πεποίθηση αυτή του μέσου Έλληνα αποτυπώθηκε με την παρατήρηση που έκανε ο Διονύσης Σαββόπουλος, κρίνοντας το πρώτο «ντημπέητ»: Αν έλλειπε ο Μητσοτάκης πώς και από ποιον/ποιους (λόγω της απλής αναλογικής, τότε) θα κυβερνιόταν η χώρα. Αυτή την σκέψη θα έχουμε όλοι μας την ευκαιρία να την κάνουμε στο νέο «ντημπέητ» που θα γίνει για τις επικείμενες εκλογές.

Κάνω λοιπόν τις εξής διαπιστώσεις, με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (που δεν ξέρω αν εμπεριέχουν και αυτές ή όχι τον… «συντελεστή αυτοσυγκράτησης», που οι ίδιοι οι δημοσκόποι μας απεκάλυψαν ότι «χρησιμοποίησαν» στις δημοσκοπήσεις για τις εκλογές του Μαΐου):
-Η Νέα Δημοκρατία κινείται ανοδικά, πάνω από το 41%.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται περί το 20%, με σαφώς καθοδικές τάσεις.
-Το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζεται από στασιμότητα, οφειλόμενη προφανέστατα στην ανεπάρκεια της ηγεσίας του.
-Το ΚΚΕ αρέσκεται να χαρακτηρίζει «σταθερότητα» την διαχρονική στασιμότητά του.
Τα λοιπά τρία μικρά κόμματα (το Μέρα 25, θεωρώ ότι τερμάτισε την κοινοβουλευτική τουλάχιστον πορεία του) εμφανίζουν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.
-Το νεοεμφανισθέν κόμμα «Νίκη» προαλείφεται για κοινοβουλευτική θητεία, απειλώντας ακόμη και να αφήσει εκτός Βουλής την «Λύση» του κ. Βελόπουλου. Αν ανατρέξει κανείς στις αναρτημένες στο διαδίκτυο ομιλίες του αρχηγού της «Νίκης», του κ. Δημ. Νατσιού, (που γεννημένος το 1965 δεν ξέρει τι θα πει δικτατορία) θα διαπιστώσει ότι οι «απαρχές», η νοοτροπία, η «φιλοσοφία», η επιχειρηματολογία του κόμματος αυτού και του αρχηγού του – με απώτερη αναγωγή στα χουντικά τελματώδη «νάματα» -είναι όχι απλώς «συγγενείς», αλλά σχεδόν ταυτόσημες με τις αντίστοιχες «αρχές» του Αρτέμη Σώρρα (που είχε … διαθέσιμα 600 δις ευρώ, για να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος).

Και βέβαια η «άνοδος» παρόμοιων «κομμάτων» και η διάδοση αυτών των «ιδεών» δεν οφείλεται μόνο στην απόγνωση και την … αγαθοπιστία των ακροατών και οπαδών τέτοιων «αρχηγών». Οφείλεται και στο ότι τί πολιτικά πρωτίστως, από τα κόμματα, αλλά και κοινωνικά, από τον Τύπο δεν εντοπίζεται και δεν στηλιτεύεται ο κίνδυνος που ελλοχεύει, από τον γνήσιο και απώτατο «λαϊκισμό» και μάλιστα τον «θεόπνευστο». Εν πάση περιπτώσει το θέαμα του κ. Νατσιού να κατακεραυνώνει στην Βουλή τον κ. Βελόπουλο για «τις επιστολές του Ιησού» μπορεί να είναι πρόσφορο για την Επιθεώρηση, όχι όμως για το Κοινοβούλιο, τον ρόλο του και την κυρίαρχη θέση του στην λειτουργία του πολιτεύματός μας.

Αναμφισβήτητα, το πιο ενδιαφέρον «μικρό κόμμα» είναι το κόμμα της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου. Κινείται περί το 4,5% με τις δημοσκοπήσεις να το «ανιχνεύουν» σε ένα πλαίσιο από 3,8 μέχρι και 5,8% (κατώτατο – ανώτατο ποσοστό). Αυτό που γίνεται αντιληπτό με την απλή λογική είναι ότι «το κόμμα της Ζωής» προσελκύει τον πυρήνα – τον αρχικό και «γνήσιο» πυρήνα – του Σύριζα.

Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά: Η κυρία Κωνσταντοπούλου θα εκφράζει στην Βουλή την «συνείδηση» του Σύριζα, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις διεργασίες στο εσωτερικό του κόμματος αυτού, σε συνδυασμό με το αν θα εγερθεί ή όχι «θέμα ηγεσίας».

Σκέπτομαι μόνο την «γενική ψυχολογία» στον Σύριζα, υπό την καταιγιστική και … de profundis κριτική που θα ασκεί «η Ζωή» προσωπικά στον κ. Τσίπρα για κάθε… «mea culpa» που ομολογεί εκείνος… (σημ. συντ. Δεν ξέρω αν λόγω μίμησης του Ανδρέα Παπανδρέου ή από … εσωτερική παρόρμηση ο κ. Τσίπρας, αφού σκότωσε την Αγγλική, τρέπεται πλέον στις λεγόμενες «νεκρές γλώσσες»). Πάντως, αν τεθεί θέμα ηγεσίας δεν μπορώ να προσδιορίσω – το αφήνω σε όλους μας - πώς θα σκεφθεί και τι θα κάνει ο περί τον ήδη διαρρέοντα αρχικό πυρήνα του, … βαθύς Σύριζα.

Η κυρία Κωνσταντοπούλου - αν βέβαια συγκρατήσει τον φύσει ατίθασο και εκρηκτικό χαρακτήρα της – λογικό είναι να φαντάζει σ’ αυτόν ακριβώς τον «χώρο» ως «φυσική» διάδοχος του «Αλέξη», ιδίως σε αντιπαράθεση είτε με τις - εξ ορισμού ανεπαρκείς και με πολιτικά βεβαρημένο παρελθόν – κυρίες Αχτσιόγλου και Δούρου, είτε, πολύ περισσότερο με τις απελπισμένες ιδέες Παπαδημούλη περί ... συλλογικής ηγεσίας.

Με αυτά τα δεδομένα ο κ. Τσίπρας δίνει την – ενδεχομένως – τελευταία του μάχη με φανατικότερο υποστηρικτή του τον μονίμως οργισμένο κατά της «κυβέρνησης Μητσοτάκη» κ. Ραγκούση. Είναι δε εξαιρετικά αποθαρρυντικό το γεγονός ότι κεντρικό του κ. Τσίπρα επιχείρημα για μια δική του δυναμική «οικονομικοκοινωνική» παρέμβαση, είναι η φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι πολύ παλιά αυτή η ακραίως δημοκοπική και λαϊκίστικη «λύση». Πρωτοδιατυπώθηκε όταν ο κ. Τσίπρας ήταν έξη-επτά ετών, το 1980-81, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, που υποσχόταν ότι θα λύσει τα προβλήματα της οικονομίας με την «πάταξη της φοροδιαφυγής»…

Αυτή η γενική εικόνα της Αντιπολίτευσης θα μπορούσε να αποτελέσει την μεγάλη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να ανακτήσει την θέση του στον πολιτικό χάρτη της χώρας εκτοπίζοντας σταδιακά έστω τον Σύριζα. Δυστυχώς όμως για το ΠΑΣΟΚ η ευκαιρία αυτή χάνεται λόγω των επιλογών του κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος – τρόπος του λέγειν – όχι μόνο ο ίδιος μπήκε, άλλα έβαλε και ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ σε ένα …τηλεφωνικό θάλαμο, αναζητώντας την ηρωοποίησή του και επωφελούμενος από το ότι: Η Κυβέρνηση, φυσικά και δεν μπορούσε – και δεν μπορεί - να γνωστοποιήσει ποια χώρα ζήτησε την παρακολούθησή του (όπως αρχικά είχε λεχθεί), ούτε καν αυτό που υποθέτει κάθε ένας… Αν δηλαδή, ο χρόνος παρακολούθησης του κ. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ συνέπιπτε με τον χρόνο παρακολούθησης της κυρίας Καϊλή από τις Βελγικές Αρχές…

Ο κ. Ανδρουλάκης, βέβαια, μπορεί και τώρα, μετά τις προσεχείς εκλογές, να αποσαφηνίσει το ζήτημα αυτό, επιχειρώντας να αρχίσει μια άλλη πορεία στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η μέχρι τούδε πολιτική του δεν απετέλεσε τον κύριο και αποφασιστικό παράγοντα, για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ έχασε την μεγάλη ευκαιρία που του έδινε η μαζική απαξίωση του «Αλέξη Τσίπρα» και του Σύριζα…Και αυτό κάθε άλλο παρά αποκλείεται να προκαλέσει σκέψεις – αρχικά τουλάχιστον - για καταλληλότερη ηγεσία, ακόμη και σε περίπτωση περαιτέρω ανόδου, σε σχέση με τις εκλογές του Μαΐου.

Με αυτό το γενικό πολιτικό σκηνικό η επικράτηση του κ. Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με στόχο την αυτοδύναμη Κυβέρνηση, δεν είναι απλά νομοτελειακή, αλλά, πολύ περισσότερο, φυσική και θετική επιλογή του πολίτη, οποίος θα δώσει εντολή για δεύτερη τετραετία. Και είναι απολύτως σαφές ότι αυτή η δεύτερη εντολή θα είναι για να ασκηθεί μια αποτελεσματική αναπτυξιακή πολιτική χωρίς τα εξωγενή εμπόδια που είχε η πρώτη τετραετία.