«Αντίπαλοι» για γέλια και για κλάματα

Όμως – και ίσως λόγω ακριβώς … τίτλου, «κεντρικής ιδέας» και… αναλογιών- η πολιτική καθημερινότητα με προκαλεί:
Η Βατραχομυομαχία είναι παρωδία της Ιλιάδας… Η σημερινή πολιτική ζωή και – ιδίως – η παρούσα προεκλογική αντιπαράθεση, είναι παρωδία πολιτικής… Αρχίζοντας από τους δύο «αστέρες» της πολιτικής που έχουν περάσει στον χώρο του «πολιτικού παραλογισμού», καθώς, χτυπώντας ανηλεώς τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν μάχονται για την πρώτη θέση, αλλά για την δεύτερη…

Ο κ. Κασσελάκης, για να αρχίσουμε από αυτόν, διερευνώντας προφανώς περιοχές του ασυνειδήτου, έλεγε στην αρχή του προεκλογικού αγώνα, πριν από μήνες, ότι θα ήταν ο νικητής των ευρωεκλογών, πρώτο κόμμα. Τώρα έχει κάπως συμβιβαστεί και θέτει άλλα όρια: Εκείνος να περάσει το 20%, δηλαδή κάτω από το ποσοστό του στις περασμένες Ευρωεκλογές… και, ταυτόχρονα η ΝΔ να πέσει κάτω από το 30%. Αυτό θα είναι ανατροπή, λέει με – αδικαιολογήτως θριαμβευτικό – ύφος…

Με πολύ συγκεκριμένα θέματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, ως χώρος, οντότητα και άθροισμα συμπραττουσών χωρών, ο κ. Κασσελάκης μη έχοντας προφανώς ουδεμία γνώση γι’ αυτά, δεν κάνει καμία σχετική αναφορά, αλλά όλος ο προεκλογικός λόγος του αναφέρεται γενικά στην βελτίωση της ζωής των πολιτών, ωσάν να είχαμε εθνικές εκλογές…
Όμως η αχαλίνωτη φαντασία του τον παρασύρει και οιστρηλατεί την φυσική αμετροέπειά του, για να φτάσει σε νοητικές συλλήψεις που τον φέρουν στην θέση του πρωθυπουργού, μετά τις εθνικές εκλογές του… 2027. Και απαντά με απόλυτη σοβαρότητα σε σχετική ερώτηση ότι δεν πρόκειται να δώσει υπουργείο «στον Αλέξη Τσίπρα»… γιατί ο ρόλος του είναι σε κάποια διεθνή θέση…

Στον κ. Ανδρουλάκη, δεν κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ εκτενώς… Η πλήρης σύγχυση στην οποία μονίμως διατελεί προκύπτει από την πάγια δήλωση που κάνει με βλέμμα που μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αντικειμενικός παρατηρητής από σταθερό έως απλανές: Η χώρα θα αποκτήσει σοβαρή Αξιωματική Αντιπολίτευση… Δεν διευκρινίζει βέβαια αν αυτό θα συμβεί – και πώς – μετά τις Ευρωεκλογές ή η ιστορική αυτή μεταβολή θα συμβεί μετά τις προσεχείς εθνικές εκλογές, του …2027 πάντοτε…. Για να κάνουμε μια στοιχειώδη πολιτική προσέγγιση, θα του λέγαμε, τα εξής απλά: Αν εννοεί ότι θα έλθει δεύτερο κόμμα, οι αλλαγές που θα συμβούν στον Σύριζα, θα δώσουν στο κόμμα αυτό – για τον χώρο του πάντοτε – άλλη «δυναμική», διατηρώντας την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μέχρι τις εθνικές εκλογές. Εξέλιξη που θα αφήσει το ΠΑΣΟΚ εκεί που είναι. Ή μάλλον εκεί που το κρατά η επιλογή των «μελών» της βάσης του να εκλέξουν τον κ. Ανδρουλάκη πρόεδρο.

Δεν έχω τίποτε απολύτως εναντίον του κ. Ανδρουλάκη. Απλώς τον θεωρώ «πολύ λίγο» για αρχηγό κόμματος. Και εφόσον διατηρεί την θέση αυτή τον θεωρώ «επικίνδυνο», με την έννοια ότι δεν μπορώ να τον φανταστώ να χειρίζεται υπεύθυνα, επί ίσοις όροις και να διαπραγματεύεται με «ομολόγους» του σοβαρά οικονομικά ή κρίσιμα εθνικά μας θέματα. Για να γίνει κατάδηλο αυτό που ισχυρίζομαι, καλώ τους συναδέλφους μου που τον υποδέχονται σε ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές να κάνουν το εξής απλούστατο: Να πουν την φράση «Είμαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα γίνω αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και θα κυβερνήσω κάποτε την Ελλάδα ως πρωθυπουργός». Και να καλέσουν τον κ. Ανδρουλάκη να πει την απλή αυτή φράση στα Αγγλικά… Ο άνθρωπος αυτός, σε μια εποχή που η διεθνής πολιτική ασκείται, σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, με διαπροσωπικές σχέσεις, επαφές και συνεννοήσεις, μιλάει Αγγλικά χειρότερα και από τον «Αλέξη Τσίπρα».

Το δε επίπεδο των αγγλικών του κ. Τσίπρα - ανεξαρτήτως της προσωπικής ντροπής και του εθνικού διασυρμού – το πληρώσαμε πανάκριβα, δεδομένου ότι ο άνθρωπος αυτός συζητούσε, σε προσωπικές επαφές και σε συσκέψεις με «κοινοτικούς» για θέματα που δεν κατείχε και σε γλώσσα που δεν ήξερε στο βάθος που επιβαλλόταν. Και αφού συμφωνούσε σε ό,τι συμφωνούσε, ανελάμβανε να του εξηγήσει τι είχε λεχθεί «στα αγγλικά» ο κ. Τσακαλώτος, με τα «ελληνικά» του… Αποτέλεσμα, το ένα δις ευρώ του «μαίηλ Χαρδούβελη» που ήταν η διαφορά μας με τους «κοινοτικούς», να γίνει μετά την περίοδο Τσίπρα πάνω από 100 δις ευρώ - κατά τους υπολογισμούς των «κοινοτικών» - και με δέσμευση της περιουσίας του Δημοσίου στο Υπερταμείο…

Τα θυμίζω αυτά γιατί ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είχε καταληφθεί τότε από την «γοητεία του αγνώστου», που με δολία συνδρομή μεγαλοσυμφερόντων περιέβαλε τον τότε «νέον άνθρωπο»… Βέβαια η «γοητεία του αγνώστου» δικαιολογημένα καταλαμβάνει έναν παρ’ ολίγον ναυαγό που «βγαίνει» σε παραδείσια καταπράσινη ακτή. Ο ευρισκόμενος όμως στα όρια της Σαχάρας δεν θα επιχειρήσει να την διασχίσει καταληφθείς από την «γοητεία του αγνώστου»… Εκτός αν έχει παραφρονήσει.

Και όμως συνέβη και αυτό, τηρουμένων των αναλογιών, με το εκλογικό μας σώμα στην «προ-Μητσοτάκη» περίοδο του «Αλέξη Τσίπρα». Και είναι πάρα πολλοί –παράγοντες και όχι και τμήμα του εκλογικού σώματος, ευτυχώς – που ονειρεύονται επανάληψη του φαινομένου, με την προβολή της «αναιδούς γοητείας» του κ. Κασσελάκη. Που είναι προφανές ότι δεν γνωρίζει κανένα θέμα εις βάθος, ούτε της οικονομίας ούτε της εξωτερικής πολιτικής. Ο πακτωλός των χρημάτων που απαιτούνται για την «πραγματοποίηση» των όσων «υπόσχεται», αποδεικνύει την άγνοια περί τα οικονομικά. Για δε τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, το χάος της αγνοίας αποδεικνύεται από δύο τελείως πρόσφατες ενέργειές του: Πρώτον η εξοργιστική, απίστευτη, δήλωση για την Χαμάς, ότι υπάρχουν και… μετριοπαθείς τρομοκράτες και δεύτερον η μετάβασή του στην περιοχή, όπου έγινε δεκτός από τον υπουργό … Τουρισμού των Παλαιστινίων, με την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή να μην επιτρέπει ούτε καν υπαινιγμό σχολιασμού…

Δεν είναι όμως μόνο οι δύο αυτοί «αρχηγοί» που αγωνίζονται μανιωδώς ποιος θα έρθει δεύτερος… Είναι τις τελευταίες ημέρες, πέραν των γνωστών «χριστιανο-πολιτικών» (που μόνο δεν τους εξόρκισε ο Αρχιεπίσκοπος) στρατιά ολόκληρη περιέργων κατά κανόνα – και κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό – προσώπων, που παρελαύνουν στα κανάλια στα «Δεκάλεπτα των Κομμάτων». Δεν ξέρω αν τα «δεκάλεπτα» αυτά είναι επί πληρωμή ή η δέσμευση του τηλεοπτικού χρόνου γίνεται «εκ του νόμου». Πάντως είναι διασκεδαστικά για κάθε λογικόν τηλεθεατή-πολίτη-ψηφοφόρο. Όμως… υπάρχουν και οι ρέποντες προς την «γοητεία του αγνώστου» για την οποία ήδη μιλήσαμε.

Από όλους αυτούς τους - ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός - «δεκάλεπτους αρχηγούς» θα κάνω μία και μόνη εξαίρεση, προσωπικής αναφοράς. Αναφέρω την κα Αφροδίτη Λατινοπούλου. Οφείλω πρωτίστως να ομολογήσω ότι μέχρι προσφάτως την μπέρδευα με την – επίσης εκ Θεσσαλονίκης κα Νοτοπούλου, που είχε το θάρρος να γράψει στο βιογραφικό της ότι προσελήφθη στον δήμο Θεσσαλονίκης στην υπηρεσία Καθαριότητος (διευκρινίζοντας όμως ότι δεν άσκησε σχετικά καθήκοντα, αλλά υπηρέτησε στις τουριστικές υπηρεσίες του δήμου). Για να διαγράψει έκτοτε λαμπρά πορεία, πρώτα ως διευθύντρια του Γραφείου Πρωθυπουργού (του «Αλέξη Τσίπρα») στην Θεσσαλονίκη και τέλος να γίνει υφυπουργός…

Με αυτήν την κυρία, ομολογώ, μπέρδευα την κα Λατινοπούλου. Η οποία αφού παρεισέφρησε στην ΝΔ – όπως δυστυχώς και με πολλά άλλα πρόσωπα συνέβαινε από παλιά και συμβαίνει πάντα – διεχώρισε την θέση της – όπως λέει στα βιογραφικά της στοιχεία – τον Ιούνιο του 2021, γιατί έκρινε ότι το κόμμα αυτό έκλινε προς τα αριστερά… Και έκανε «την επανάστασή της» με εκκωφαντική/ξεκαρδιστική δήλωση εναντίον των γυναικών που της θίγουν την αισθητική γιατί …δεν ξυρίζονται. Και επειδή παρά την έκρηξη αντιδράσεων, δεν κατέστη σαφές ότι είχαν πια διαρραγεί οι σχέσεις Λατινοπούλου – ΝΔ, έκανε μετά από ένα χρόνο δημόσια επίθεση κατά των «παχουλών»-ευσώμων – αυτή τη φορά – γυναικών… Οπότε και η ΝΔ απεσαφήνισε ότι η κα Λατινοπούλου δεν είναι στις τάξεις της…

Μένω δε προσωπικά στην κα Λατινοπούλου για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί – όπως έχω προσωπική εμπειρία, υπάρχουν άνθρωποι που – μη έχοντας προφανώς ποτέ ψηφίσει την ΝΔ – λένε ότι θα ψηφίσουν Λατινοπούλου «για διαμαρτυρία»…(Εγώ θυμίζω απλώς ότι η ψήφος είναι σοβαρή υπόθεση) Και, δεύτερον, γιαρί, τις τελευταίες ημέρες βλέπω την κα Λατινοπούλου σε μεγάλα κανάλια να «μιλάει σοβαρά» με καταξιωμένους δημοσιογράφους και να «εξηγεί τις θέσεις της» επί παντός επιστητού. Και όλα αυτά με την ιδιότητα της αρχηγού του κόμματος που ίδρυσε και που ονόμασε «Φωνή Λογικής».

Γεγονός που μου επιτρέπει να θυμίσω πρώτον μεν τον τίτλο εφιαλτικού πραγματικά πίνακα του Γκόγια «Ο ύπνος της Λογικής γεννά Τέρατα». Και δεύτερον, επανερχόμενος στην «Βατραχομυομαχία» μου, να πω ότι τα ζώα αυτά είτε «μικρά» είτε κάπως «μεγαλύτερα» δεν μάχονται. Τα μεν βατράχια προκαλούν μέχρι ζαλάδας θόρυβο κοάζοντας. Τα δε ποντίκια, αφού κάνουν όση ζημιά μπορούν - που καμιά φορά είναι μεγάλη - χώνονται τελικά στην ποντικότρυπά τους…