Ώρες Ευθύνης για την Νέα Δημοκρατία

Λίγες ημέρες πριν, στις 4 Οκτωβρίου, είναι τα «γενέθλια» της Νέας Δημοκρατίας. Που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος και καθόρισε το πολιτικό στίγμα του κόμματος αυτού. Ορισμένοι δε βουλευτές, οι οποίοι μάλιστα αρέσκονται να τους προσδιορίζουν ως «καραμανλικούς» (ανεξάρτητα αν αρκετοί εξ αυτών τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από φωτογραφίες «γνωρίζουν») καλά θα κάνουν να διαβάσουν με προσοχή την Ιδρυτική Διακήρυξη της ΝΔ, πριν αρχίσουν να μιλούν περί ιδεολογικής καθαρότητας του κόμματος.

Ο ευρύτερος χώρος της ΝΔ - «κόμμα» και Κοινοβουλευτική Ομάδα – είναι ανάγκη να αντιληφθεί τις τεράστιες ευθύνες της σημερινής Κυβέρνησης, η οποία και αυτή, με ψυχραιμία, καταλλήλως ανασυγκροτούμενη, οφείλει και μπορεί να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να ασκήσει αποτελεσματικότερα την πολιτική της στα δυόμισι χρόνια που μας χωρίζουν από τις προσεχείς εκλογές, του … μακρινού, σήμερα, 2027.

Η σοβαρότητα και η συνοχή της κυβερνητικής παράταξης είναι κυριολεκτικά μονόδρομος, καθώς το λοιπό πολιτικό μας φάσμα, ιδίως στον χώρο των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της Αντιπολίτευσης, δίνει την αίσθηση αειμεταβαλλόμενων από τον άνεμο νεφών ή κινουμένης άμμου. «Μια ακόμη εκλογή Προέδρου και διαλυόμαστε», στον χώρο του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. «Ένα ακόμη ‘ντιμπέϊτ’ προς εκλογήν Προέδρου και διαλυόμαστε», στον χώρο του ΠΑΣΟΚ… Και τα δύο κόμματα πολύ απέχουν από το να εμφανισθούν στον Ελληνικό Λαό ως συγκροτημένες δυνάμεις, ικανές να κάνουν σοβαρή αντιπολίτευση, πολύ δε περισσότερο να προτείνουν «Κυβερνητικό πρόγραμμα». Και αυτό αποδεικνύεται από την ίδια την πολιτεία τους:

-Ο «Σύριζα» για να έχει αρχηγό κάποιον από τους αντιπάλους του κ. Κασσελάκη, πρέπει να αλλάξει τον τρόπο εκλογής του Προέδρου του, ώστε αυτή να γίνεται, όπως αρχικά, από κομματικό όργανο, είτε από την Κεντρική Επιτροπή είτε από το Συνέδριο. Η εκλογή Προέδρου από την «βάση» του κόμματος, θα σημάνει, απλά, επανεκλογή του κ. Κασσελάκη, όπως δείχνουν όλες ανεξαιρέτως οι σχετικές δημοσκοπήσεις. Το απόλυτο αδιέξοδο του κόμματος αυτού και η συνεπαγόμενη γενική σύγχυση που επικρατεί στον χώρο του, καταφαίνεται από την όλη προϊστορία του θέματος. Τον Απρίλιο του 2022, μετά από πρόταση του τότε Προέδρου του, κ. Τσίπρα, εγκρίνεται η σχετική καταστατική αλλαγή. Διαφώνησαν οι αποτελούντες την «Ομπρέλα», που σήμερα βρίσκονται πλέον εκτός κόμματος. Αυτοί που βεβαίως θα ήθελαν μετά την εμπειρία Κασσελάκη ο Πρόεδρος να εκλέγεται από κομματικό όργανο είναι εκείνοι που, ενθουσιωδώς, υπερψήφισαν την τότε πρόταση Τσίπρα. Ο οποίος αφού άλλαξε τον τρόπο εκλογής του αρχηγού, έβαλε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον κ. Κασσελάκη, την ύπαρξη του οποίου μόνον εκείνος εγνώριζε, καθώς και όσοι, άγνωστο ποιοι και πόσοι, τού τον συνέστησαν…

Υπάρχουν ακόμη στελέχη του κόμματος αυτού που θεωρούν ως πιθανή την επάνοδο Τσίπρα, ασχέτως αν αυτός είναι που όχι μόνο πάκτωσε την γόμωση για την ανατίναξη του κόμματος, αλλά έβαλε και τον …πυροκροτητή. Και πορεύονται προς εκλογήν προέδρου, με «κομματικό συντονιστή» τον άνθρωπο που, υπουργός ων, επεχείρησε ωμή παραβίαση του Συντάγματος, για να κάνει «καναλάρχη» τον «δικό» του άνθρωπο, με εγγύηση τα βοσκοτόπια…Αυτός εγγυάται τώρα την νομιμότητα των κομματικών διαδικασιών…

Στο ΠΑΣΟΚ, από την άλλη πλευρά, πρέπει να καταλάβουν ότι η πολιτεία τους μάλλον θλιβερές σκέψεις προκαλεί παρά ελπίδες γεννά. Θα μπορούσα για τις βασικές τους θέσεις, όπως τις εξέθεσαν στο «ντιμπέιτ», προβάλλοντας μάλιστα και «λύσεις», για την κατ’ αυτούς προβληματική, κατά περίπτωση, πολιτική της Κυβέρνησης, να ανατρέξω στην κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ των κρισιμότατων δεκαετιών του ’80 και του ’90, για να δουν την ρίζα της σημερινής παθογένειας. Και στην Οικονομία και το δημόσιο χρέος, και στα Ελληνοτουρκικά, ή το Σκοπιανό, στην Παιδεία, στην υστέρηση σε μεγάλης κλίμακας έργα υποδομής, ακόμη και στο δημογραφικό και το μεταναστευτικό. Για να μην πιάσουμε και τον τομέα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον εξοργιστικό, οι προαλειφόμενοι για την θέση του αρχηγού του κόμματος αυτού, ως προερχόμενοι από πολιτική παρθενογέννηση, χωρίς να διανοηθούν να κάνουν στοιχειώδη αυτοκριτική, να προβάλλονται ως μελλοντικοί αρχηγοί της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και κατά συνέπεια και ως «εν δυνάμει Πρωθυπουργοί». Ενώ, στο ίδιο το «ντιμπέιτ» αποκαλύφθηκαν τελείως απαράσκευοι. Και ακατάλληλοι. Ένα μόνο στοιχείο: Στις πολλές και ποικίλες προτάσεις, που ο κάποιος υποψήφιος αρχηγός προέβαλε ως «θέσεις» του ΠΑΣΟΚ, ο νυν πρόεδρός του απαντούσε ότι οι προτάσεις αυτές… προβλέπονται στο υπάρχον Πρόγραμμα του κόμματος, που είχε τεθεί σε «δημόσιο διάλογο» και εγκρίθηκε… Ωραίοι υποψήφιοι αρχηγοί, ωραίο Πρόγραμμα, άγνωστο σ’ αυτούς κατά τα λεγόμενά τους.

Για μένα προσωπικώς μια παρενθετική παρατήρηση κάποιου των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ ήταν κρίσιμης σημαίας. Σε αναφορά του για το μεταναστευτικό σε σχέση με την συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν που είχε γίνει εκείνη την ημέρα, παρατήρησε ότι …δεν είχαν ενημέρωση…(προφανώς για να ασκήσουν την κριτική τους) και συνέχισε για το μεταναστευτικό κ.λπ. Και εγώ, αυτομάτως σκέφθηκα όλους τους υποψηφίους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ, έναν-έναν, μία-μία, να συνομιλεί – ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος– με τον Τούρκο πρόεδρο. Και αναρωτήθηκα αν έχουν άραγε συναίσθηση γιατί ακριβώς μιλάνε και διαγωνίζονται στο «ντιμπέιτ» τους και στην όλη αντιπαράθεσή τους… Επομένως, λυπάμαι, αλλά δεν πρόκειται να σας απασχολήσω με τις σκέψεις μου για τις εκλογές της 6ης Οκτωβρίου και ποιοι θα είναι οι δύο «μονομάχοι» της «δεύτερης ψηφοφορίας», γιατί απλώς δεν κάνω τέτοιες σκέψεις, βλέποντας ολοκάθαρα το μηδενικό «εκτόπισμά» τους για την θέση και τον ρόλο του Πρωθυπουργού της χώρας.

Και για να μην… αδικήσω και τον Σύριζα, τις ίδιες ακριβώς σκέψεις και διαπιστώσεις κάνω βάζοντας στην θέση του «Πρωθυπουργού» που συνομιλεί με τον Ερντογάν (για την συγκεκριμένη περίπτωση ή και με οποιονδήποτε άλλον ξένον ηγέτη ή αξιωματούχο) είτε τον «κομματικό» Φάμελο είτε τον «λαοπρόβλητο» Κασσελάκη…

Τα παραθέτω αυτά για να έχουμε πλήρη εικόνα του χάους που επικρατεί στον πέραν της Νέας Δημοκρατίας χώρο του πολιτικού μας φάσματος. Αλλά και, ακριβώς γι’ αυτό, ιδίως οι «ανησυχούντες» βουλευτές της ΝΔ, είτε για πραγματικούς, θεμιτούς, ή και – προφανέστατα - προσχηματικούς λόγους, για μείζονα, όντως, ή και ήσσονος σημασίας θέματα κυβερνητικής πολιτικής, να αναλογισθούν την προϊστορία και τα ολέθρια για τον τόπο αποτελέσματα της εσωκομματικής αμφισβήτησης. Αρκεί να λεχθεί ένα και μόνο: Αν δεν είχε συστηματικά υπονομευθεί η Κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη, την περίοδο 1990 – 1993 και τα εθνικά θέματα θα βρίσκονταν σε άλλη, πολύ καλύτερη της σημερινής, φάση και κατάσταση και οι αντοχές της οικονομίας θα ήταν πολύ μεγαλύτερες για να αντεπεξέλθουμε στα δεινά της διεθνούς κρίσης. Πρέπει να είναι κανείς είτε τελείως άκριτος πολιτικά είτε να έχει πολύ συγκεκριμένους, δικούς του, λόγους, ώστε να μην αντιλαμβάνεται ή να φέρεται ως να μην αντιλαμβάνεται ποιος βγήκε τελικά χαμένος και ποιος ωφελημένος από την υπονόμευση του Κων. Μητσοτάκη, τότε.

Είναι, πραγματικά, «ώρες ευθύνης» η περίοδος που διανύουμε. Ώρες ευθύνης κυρίως για την Νέα Δημοκρατία, ολόκληρο τον χώρο της και όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη της, κομματικά, κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά. Συγκροτούν, κατ’ αντικειμενική κρίση, όλοι μαζί, την μοναδική σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική δύναμη της χώρας. Ικανή να κυβερνήσει.