Η «ώρα» να μιλήσει ο Κώστας Καραμανλής

Μήνυμα που βεβαίως θα απευθύνεται σε όλους, αλλά κυρίως στους δέκα οκτώ βουλευτές που προ εβδομάδων είχαν καταθέσει τις δύο ερωτήσεις (για τα κόκκινα δάνεια οι «11» που έγιναν δέκα μετά την διαγραφή Σαλμά και για τους μικροσυνταξιούχους, οι «8»). Θυμίζω ότι στο σύνολό τους οι δέκα οκτώ βουλευτές είχαν χαρακτηριστεί από τα δημοσιεύματα των ημερών ως «καραμανλικοί» και «σαμαρικοί», κινούμενοι σε ένα «κλίμα»… ολίγον δυσαρέσκειας, ολίγον …διαφοροποίησης. Οι ίδιοι βέβαια είχαν σπέυσει να «διευκρινίσουν» ότι άσκησαν το δικαίωμά τους που απορρέει από την ιδιότητα του βουλευτού, αλλά οι εντυπώσεις δεν άλλαξαν…

Ο αριθμός και μόνον των βουλευτών αυτών είναι κρίσιμος, καθώς η δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής θα μπορούσε να χαθεί για την Κυβέρνηση με την αποχώρηση πολύ λιγότερων. Και υπάρχει η κρίσιμη ψηφοφορία κατά την οποία θα επιβεβαιωθεί η αρχή της «δεδηλωμένης». Είναι η ψηφοφορία για τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Θυμίζω ότι η ψηφοφορία είναι φανερή και ονομαστική και οι «κυβερνητικοί» βουλευτές ψηφίζουν με το γνωστό «Ναι, σε όλα» (τα κεφάλαια του Προϋπολογισμού). Όποιος καταψηφίσει, ή δηλώσει «λευκό» ή απουσιάσει αδικαιολογήτως (δικαιολογημένος είναι όποιος βρίσκεται σε αποστολή κυβερνητική ή της Βουλής στο εξωτερικό, αλλά και αυτός τάσσεται, με επιστολή του, την οποία διαβάζει στο Σώμα ο Πρόεδρος της Βουλής. Όποιος κυβερνητικός βουλευτής ψηφίσει αρνητικά, ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ.

Πρέπει δε να καταστούν απολύτως σαφή δύο πράγματα: Πρώτον. Αν ο Προϋπολογισμός του 2025 δεν υπερψηφιστεί από 151 βουλευτές η Κυβέρνηση χάνει την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής. Δεύτερον, αποτέλεσμα του πρώτου, οδηγούμεθα σε άμεσες εκλογές. Τούτο είναι δεδομένο, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα αρκεσθεί στο ότι «όλοι οι άλλοι» δεν συμφωνούν για την συγκρότηση «κυβερνητικής πλειοψηφίας», ούτε θα κυβερνά με συγκυριακές-εκβιαστικές περιστασιακές συνεργασίες, όπως έκανε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος με «συγκυριακές συμφωνίες» «πέρασε» την συμφωνία των Πρεσπών, μετά την αποχώρηση Καμμένου, οπότε κανονικά θα έπρεπε να παραιτηθεί και να ζητήσει νέα εμπιστοσύνη της Βουλής, με προγραμματικές δηλώσεις που θα υπερψηφίζονταν τουλάχιστον από 151 βουλευτές. Δυστυχώς όμως ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας τού επέτρεψε να «κυβερνήσει» με συγκυριακές πλειοψηφίες, παρά το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, είχε επισημάνει ότι τυχόν αποχώρηση του Καμμένου θα συνεπήγετο απώλεια της «δεδηλωμένης».

Σε κάθε περίπτωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρόκειται να κυβερνήσει έτσι, αλλά θα προσφύγει σε άμεσες εκλογές αν ο Προϋπολογισμός – η συνολική δηλαδή κυβερνητική πολιτική για το επόμενο έτος – δεν υπερψηφιστεί από το σύνολο των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Και όποιος δεν ψηφίσει, διαγράφεται,

Αυτό είναι το ένα απολύτως, σαφέστατο, «σταθερό» στοιχείο της πολιτικής μας ζωής την παρούσα περίοδο. Το δεύτερο είναι η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά.

Η υπέρβαση των εσκαμμένων με την αμετροέπεια του Αντώνη Σαμαρά (είναι πρωτοφανές να υπονοείς, πρώην Πρωθυπουργός ων, ότι ο νυν Πρωθυπουργός της χώρας είναι ενδοτικός στα εθνικά θέματα και δη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις), αλλά και η άμεση αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη που τον διέγραψε, έχουν δημιουργήσει τελείως άλλο κλίμα στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Κλίμα που «απηχείται» και από την τέλεια απραξία των «δέκα οκτώ». Όχι μόνο δεν έχει υπάρξει καμιά … διαφοροποιητική αντίδραση, αλλά και η μόνη δήλωση από την πλευρά αυτή ήταν η δήλωση Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος με κατηγορηματικότητα μάλιστα «διαβεβαίωσε» ότι δεν πρόκειται να φύγει κανείς βουλευτής.

Αλήθεια και πού θα πήγαιναν όσοι θα αποφάσιζαν να φύγουν; Ο διαγραφείς κ. Σαλμάς, ακόμη περιμένει να γίνει ο «κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος» της «Φωνής Λογικής», αλλά φαίνεται ότι η κ. Λατινοπούλου «ουκ ηβουλήθη σινιέναι». Γνωρίζουν άλλωστε οι «εν δυνάμει διαφοροποιούμενοι» κατά τα τότε δημοσιεύματα, ότι οι «αναπληρωματικοί» τους, στις εκλογικές τους περιφέρειες θα ανέμεναν ως δώρο θεού την αποχώρησή τους ή, ακόμη καλύτερα γι’ αυτούς, την διαγραφή τους…

Για να φθάσουμε δε στο απώτατο της έκπτωσης της πολιτικής μας ζωής, όπως είναι το φαινόμενο να μη δέχονται αποχωρούντες βουλευτές της ΝΔ είτε ο κ. Βελόπουλος είτε η κυρία Λατινοπούλου (γιατί έχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρείται βέβαιη η είσοδος του «κόμματος» αυτού στην Βουλή, οποτεδήποτε γίνουν οι εκλογές είτε στο τέλος της τετραετίας, το 2027 είτε ενωρίτερα). Και να σκεφθεί κανείς ότι έχει γραφεί ακόμη και το ενδεχόμενο «συνεργασίας» Σαμαρά – Λατινοπούλου.

Προσωπικώς πιστεύω ότι τόσο ο κ. Βελόπουλος όσο και η κυρία Λατινοπούλου (για τον κ. Νατσιό δεν γίνεται σχεδόν καθόλου λόγος) δεν πρόκειται, για τις προσεχείς εκλογές, να δεχθούν στις τάξεις τους βουλευτές, αποχωρήσαντες ή διαγραφέντες της ΝΔ. Δεν έχουν λόγο να συνεργαστούν με «εμπειρότερούς» τους πολιτικά ή έστω μόνον κοινοβουλευτικά βουλευτές. Τους έχουν ξεπεράσει και δεν τους έχουν ανάγκη.

Το τραγελαφικό πολιτικό σκηνικό, στον χώρο αυτόν, συμπληρώνεται από τον πολιτικό «αντίποδα», όπου επικρατεί το χάος των εξελίξεων ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη, ενώ τα «αφανή παράκεντρα» που επιθυμούν την «αποδυνάμωση της εξουσίας του Πρωθυπουργού» ενισχύουν εμφανέστατα πλέον τον αντικειμενικώς ανεπαρκέστατο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και το σύνολο των κομματικών στελεχών του που εμφανιζόμενα να μιλούν για θέματα κυβερνητικής πολιτικής δίνουν την εντύπωση συγγραφής και ανάγνωσης μαθητικών εκθέσεων.

Προς όλα αυτά αντιτάσσεται η Κυβέρνηση Μητσοτάκη που παρά τα πολλά που μπορεί και πρέπει να διορθώσει και να προωθήσει, έχει πετύχει πολύ περισσότερα από όλες ανεξαιρέτως τις Κυβερνήσεις, από το 2000, τουλάχιστον, και έπειτα. Με συγκεκριμένη πορεία η χώρα και η πολιτική μας ζωή δεν διαθέτει άλλη συγκροτημένη και σοβαρή πολιτική δύναμη να ανταποκριθεί στις Κυβερνητικές ευθύνες. Και με την οικονομική κατάσταση και την διεθνή συγκυρία.

Και αν αυτό δεν μπορούν να το αντιληφθούν όλοι οι κυβερνητικοί βουλευτές, είναι ανάγκη να τους «βοηθήσει» να το αντιληφθούν ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος πολύ καλά γνωρίζει τι σημαίνει υπονόμευση και εκ των έσω, αλλά και από τα «αφανή παράκεντρα». Τα οποία, σαφέστατα και ευτυχώς δεν έχουν καταφέρει σήμερα ό,τι κατάφεραν κατά την δική του κυβερνητική περίοδο.

Δεν είναι – πια – η «ώρα του ρόλου» του Κώστα Καραμανλή. Τώρα είναι η «ώρα» να μιλήσει ο Κώστας Καραμανλής. Αρκετά σιώπησε και η σιωπή του ερμηνεύθηκε ή παρερμηνεύθηκε ως στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα παλαιότερα ή αποστασιοποίηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τώρα. Ή, ακόμη χειρότερα, απετέλεσε ή απλώς εμφανίσθηκε ως «κάλυψη» των κατά καιρούς «διαφοροποιήσεων» βουλευτών και παραγόντων αμεσότατα συνδεομένων ή συνδεθέντων με εκείνον.

Και δεν αναφέρομαι τόσο στους δύο περιδινούμενους στο συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη «πολιτικούς παράγοντες» που δίνουν ευθυμογραφικές εικόνες στο πολιτικό μας σκηνικό. Αν και σημειώνω ότι και μόνο γιατί και οι δύο απετέλεσαν προσωπικές επιλογές του Κώστα Καραμανλή για να τον «εκπροσωπούν» ως αρχηγό της ΝΔ ή και ως Πρωθυπουργό, θα έπρεπε προ καιρού να έχει υπάρξει δημόσια καταγγελία τους αν όχι με προσωπική δήλωση, τουλάχιστον με ανακοίνωση από πλευράς του. Αναφέρομαι σε απαράδεκτες δηλώσεις βουλευτού, του προσωπικού του φιλικού περιβάλλοντος, για το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επειδή δε το θέμα αυτό είναι ενδεχόμενο να τεθεί προσεχώς, η δήλωση ότι δεν τον αφορά η πρόταση Σαμαρά, δεν είναι αρκετή.

Πρέπει ο Κώστας Καραμανλής να κόψει κάθε σχετική συζήτηση υπογραμμίζοντας ότι το θέμα της επιλογής του προσώπου για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι θέμα κανενός βουλευτή, αλλά μόνον του Κόμματος, κατά τα θεσμικά του όργανα, ύψιστο των οποίων είναι ο Πρόεδρός του. Όπως ήταν θέμα της αποκλειστικής του ευθύνης με την ιδιότητα και αρμοδιότητα του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού, να προτείνει το 2005, ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια. Δεν θυμάμαι να είχε τεθεί σε … δημόσιο διάλογο η τότε επιλογή του Κώστα Καραμανλή, ούτε να τού τίθεται ο περιορισμός, η επιλογή του να είναι πρόσωπο του χώρου της Νέας Δημοκρατίας…