Αντί συνεννόησης, μακαρθισμός!

Και, συγχρόνως, μετρημένα αισιόδοξος. Βλέπει το ποτήρι ως μισογεμάτο. Ποτέ μισοάδειο. Δούλεψε, όσο λίγοι, το έργο της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωζώνη. Και του το χρωστάμε. Οπως του χρωστάμε και πολλά πράγματα (και πολλά λόγια) στις μέρες του πολιτικού κατακλυσμού από τον περασμένο Δεκέμβρη μέχρι σήμερα.

Προχθές παρέδωσε στον πρόεδρο της Βουλής την Ενδιάμεση Εκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος για τη νομισματική πολιτική του 2015. Η οικονομία, είπε στον Νίκο Βούτση, εκτιμάται ότι επιστρέφει σε ελαφρά αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης το 2015. Αυτή είναι η πρώτη του εκτίμηση. Η δεύτερη κινείται ανάμεσα σε αντικειμενικές προβλέψεις και προσωπικές ευχές.

Διαβεβαίωσε τον πρόεδρο ότι η ανάκαμψη το δεύτερο εξάμηνο του 2016 είναι πιθανή. Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος δεν είναι ψεύτης. Ούτε επιχειρεί να παραπλανήσει. Ούτε επιτρέπεται σε οποιονδήποτε τρίτο να εντάξει αυτόν και τις σκέψεις του στο πνεύμα των Χριστουγέννων και την παραμυθένια ατμόσφαιρά τους. Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι τραπεζίτης. Που ξέρει πολύ καλά την αξία των αριθμών και την κεντρική σημασία της ψυχολογίας ως σταθεροποιητικού - υπαρξιακού παράγοντα του τραπεζικού συστήματος και ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας.

Πρόσθεσε δύο βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη. Η πρώτη: Πολιτική σταθερότητα. Η δεύτερη: Συναίνεση. Πολύ δύσκολα μπορούμε να διαφωνήσουμε μαζί του. Αν η δημοσιονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 μετατράπηκε σε βίαιη οικονομική, κοινωνική και ιδεολογική κρίση, αυτό οφείλεται στην πολιτική αβεβαιότητα που κρατάει καλά εδώ και πέντε χρόνια. Οφείλεται, επίσης, στην απουσία οποιασδήποτε συναίνεσης, τουλάχιστον στα κεντρικά ζητήματα, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και στη συνακόλουθη «κατάσταση πολιορκίας» του πολιτικού συστήματος από ακατάπαυστες εσωτερικές και εξωτερικές επιθέσεις και αιματηρές ρήξεις. Ολα αυτά είναι τόσο πρόσφατα που η διήγησή τους είναι περιττή. Αν όχι ενοχλητική.

Μία εβδομάδα πριν ο πρωθυπουργός είχε καλέσει (αυτός!) τους πολιτικούς αρχηγούς στο Προεδρικό Μέγαρο σε μια προσπάθεια εθνικής συνεννόησης σε τρία ζητήματα. Το Προσφυγικό. Το Ασφαλιστικό. Και την Αναθεώρηση του Συντάγματος. Απέκλεισε, όμως, ρητά την ανάγκη συναίνεσης. Πρέπει να ήταν ειλικρινής. Ηθελε τον διάλογο. Οχι όμως και τη συμφωνία. Εστω και στα βασικά σημεία.

Δεν είναι ανάγκη να επαναλάβουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε λάθος τόπο. Και τα τρία καυτά ζητήματα διαθέτουν δύο τόπους κατάθεσης προτάσεων, ανταλλαγής επιχειρημάτων, αντιπαράθεσης, έως ρήξης και τελικώς σύνθεσης. Εστω και με τον βασικό δημοκρατικό κανόνα της πλειοψηφίας. Τον ιερό χώρο του βουλευτηρίου. Και τις απέραντες πεδιάδες και τα γοητευτικά ανάγλυφα της κοινωνίας. Είναι όμως απαραίτητο να επιμείνουμε ότι ο Εθνικός Διάλογος και η Εθνική Συνεννόηση έχουν και κανόνες και αρχές.

• Η πρώτη: Ο σεβασμός του συνομιλητή ανήκει στα αυτονόητα. Δεν απευθύνεσαι σε αντιπάλους και αντιδίκους.

• Η δεύτερη: Προϋπόθεση του δημιουργικού διαλόγου είναι η ικανότητα κατανόησης των θέσεών του και ιδίως της επιχειρηματολογίας του. Ειδικά της τελευταίας. Μέσα από την ανάπτυξη των επιχειρημάτων του μπορείς να μετρήσεις την απόσταση που σας χωρίζει.

• Η τρίτη: Δεν καταφεύγεις αμέσως και απνευστί στον κανόνα της πλειοψηφίας. Ενας τέτοιος πειρασμός πιθανολογεί ότι ο διάλογος είναι προσχηματικός. Ή, τουλάχιστον, ότι η ικανότητά σου για διάλογο είναι μέτρια και περιορισμένη.

• Και τέλος, δεν υπονομεύεις τον συνομιλητή σου με κινήσεις κάτω από το τραπέζι. Ή με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Από τη μέχρι σήμερα πολιτική συμπεριφορά των δύο βουλιμικών συνεταίρων στη νομή και διανομή της εξουσίας δεν επιβεβαιώνεται ότι τηρούνται οι βασικοί κανόνες και αρχές ενός έντιμου Εθνικού Διαλόγου σε μείζονα ζητήματα.

Αντιθέτως, μάλιστα, τους παραβιάζουν. Ανοιχτά και προκλητικά. Με την έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού έναντι των αντιπάλων τους. Με την απόκρυψη των γνήσιων προθέσεών τους. Με την επίδειξη αλαζονείας απέναντί τους. Με την επιχείρηση περάσματος θέσεών τους από τις οποίες δεν μετακινούνται με πειθώ.

Το πιο σημαντικό. Με έναν ιδιότυπο πολιτικό μακαρθισμό. Με το κυνήγι των αντιπάλων τους με ανέξοδες καταγγελίες και διαρροές που δεν αποδεικνύονται. Με τη μετατροπή της δικαιοκρατικής δίωξης και δίκαιας τιμωρίας της διαφθοράς σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι απαξίωσης των άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Είναι γνωστό το τέλος του κουμμουνιστοφάγου Μακάρθι. Και του μακαρθισμού. Το τέλος μιας καρκινογόνας πολιτικής.