Τα σκληρά χρόνια

Σήμερα πια κανένας δεν αμφισβητεί ότι οι ρίζες και τα αίτια της κρίσης ανάγονται στα χρόνια του δημοσιονομικού εκτροχιασμού επί Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου. Στα χρόνια του εφησυχασμού, της αδράνειας και της απραξίας. Ποιοι το αμφισβητούν αυτό; Κανένας διεθνής οργανισμός. Κανένας εταίρος μας. Κανένας ευρωπαϊκός θεσμός. Λίγοι στο εσωτερικό της Ελλάδας επιμένουν στον μύθο της αθωότητας ενός ξεχασμένου στη Ραφήνα πολιτικού. Ούτε καν η ίδια η σημερινή κυβέρνηση αγνοεί τα χρόνια του δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους λόγους των προεκλογικών μπαλκονιών, ούτε στις κλειστές αίθουσες των κομματικών συνάξεών τους. Βλέπω και διαβάζω τα επίσημα κείμενα της κυβέρνησης. Αυτά που στέλνει στους «έξω». Και αυτά που υποβάλλει στην Εθνική Αντιπροσωπεία.

Χρειάζεται καθαρή συνείδηση και τολμηρή σκέψη για να καταλήξουμε σε ένα άλλο κρίσιμο συμπέρασμα. Δεν επιτρέπεται καμιά ικανοποίηση στον τρόπο που διαχειριστήκαμε αυτή την κρίση. Κανένας δεν είναι αθώος. Και πολύ περισσότερο οι σημερινοί κυβερνώντες. Πολλές από τις θυσίες στις οποίες έχουμε υποβληθεί ήταν και είναι αναγκαίες. Αρκετές, όμως, οφείλονται σε μια τιμωρητική διάθεση των ευρωπαϊκών κρατών. Και ιδίως της Γερμανίας. Κατέγραψαν στην ψυχή και στην πολιτική συνείδηση των λαών τους τη χώρα και τον λαό μας με αρνητικό πρόσημο σε μια σειρά κρίσιμων παραγόντων. Δεν είναι, όμως, και λίγες οι θυσίες που οφείλονται αποκλειστικά στην έλλειψη γνώσης, εμπειρίας και, κυρίως, πολιτικής εντιμότητας αρκετών από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Τον Δεκέμβριο του 2014 είχαμε φτάσει στην έξοδο από την κρίση. Και με ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων και συγκεκριμένων πολιτικών σχηματισμών ανοίξαμε την πόρτα του φρενοκομείου και του τυχοδιωκτισμού.

Το πισωγύρισμα ήταν μεγάλο! Κάποιοι μετρήσανε τις ζημίες και κατέγραψαν δεκάδες δισ. ευρώ. Το κυριότερο, έχουμε απολέσει σχεδόν οριστικά την αξιοπιστία και εμπιστοσύνη που αξίζουμε. Αν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ταλαιπωρείται στις Βρυξέλλες από την κακομεταχείριση των ομολόγων του, αυτό δεν οφείλεται σε κάποια «ελλείματα» της προσωπικότητάς του. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ασυνεπούς και ασυνάρτητης πολιτικής συμπεριφοράς του Αλέξη Τσίπρα και των στενών συνεργατών του. Οι ξένοι δανειστές και εταίροι μας αξιώνουν από εμάς μέτρα με μεγαλύτερο από το 2018 χρονικό ορίζοντα. Και δεν είναι τυχαία η πληροφορία ότι η κυβέρνηση εξετάζει και το ενδεχόμενο να απαιτήσει πλειοψηφία 180 βουλευτών για τα νέα μέτρα (που πρέπει να αναμένονται στα όρια της βεβαιότητας).

Και όλα αυτά σε ένα γκρίζο διεθνές περιβάλλον που σκουραίνει διαρκώς. Εχουμε έναν νέο πλανητάρχη. Που σηκώνει φράχτες στα νότια σύνορα της χώρας του και απαιτεί να τους πληρώσουν οι κατατρεγμένοι της ηπείρου του. Που φράζει το στόμα των δημοσιογράφων και τους απειλεί συνάμα. Που διαβεβαιώνει τους κακοήθεις ότι τα βασανιστήρια φέρνουν αποτέλεσμα. Και τη φωτιά πρέπει να την πολεμάς με φωτιά. Εχουμε λαούς που φλερτάρουν με τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Ακόμα και όταν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα γνήσια και διαρκή συμφέροντά τους. Λαούς που ευεργετήθηκαν από τις διαχρονικές ευρωπαϊκές αξίες και κανόνες. Και έχουμε και γειτονικούς λαούς και ηγέτες που βρίσκονται σε μια επώδυνη μετάβαση. Σ’ ένα σταυροδρόμι ιστορικών επιλογών προς όλους τους προορισμούς. Η πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου γεννά ελπίδες. Το κράτος δικαίου αντέχει ακόμα. Και αντικειμενικά απάλλαξε τη σημερινή κυβέρνηση από μία υπόσχεση παράδοσης των οκτώ Τούρκων φυγάδων αξιωματικών «μέσα σε δεκαπέντε ημέρες». Μια υπόσχεση που μέχρι σήμερα η κυβέρνηση ουδέποτε διέψευσε.

Τη στοργή των ίδιων ελπίδων νιώσαμε και με μια άλλη δικαστική απόφαση, εκείνη του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία καταφέρθηκε οριστικό πλήγμα σε βάρος των παράφρονων σχεδίων κυβερνητικής χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης. Μα οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν αρκούν πάντα… Χρειαζόμαστε επειγόντως συμμαχίες που δεν χτίζονται πάνω σε ιδεοληψίες. Τα χρόνια που ζήσαμε είναι σκληρά. Ολόιδια κι αυτά που έρχονται…