Μια ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί!

Το εγχείρημα της συγκρότησης της Κεντροαριστεράς σε ενιαίο φορέα είχε αποκτήσει έναν δυναμικό χαρακτήρα. Το ποσοστό των πολιτών που δήλωναν ότι θέλουν να κλείσουν έμπρακτα αυτή τη νέα Κεντροαριστερά είχε κατακτήσει διψήφιο αριθμό. Χωρίς ταβάνι προς τα πάνω. Σε αυτό το καλό, έστω και προσωρινά, αποτέλεσμα έπαιξαν ρόλο οι περισσότεροι συμπολίτες μας που διεκδικούν την αρχηγία και το πιλοτάρισμα αυτού του πολιτικού οχήματος. 

Γρήγορα βγήκαν στην επιφάνεια διαφωνίες για διαδικαστικά ζητήματα. Κυρίως διά μέσου σκόπιμων διαρροών. Απόκτησαν μάλιστα μια δυσανάλογη μεγάλη δημοσιότητα και σημαντικότητα, πέρα από την ουσία των διαφωνιών. Η δημοσιότητα, κάθε δημοσιότητα στους καιρούς μας, προκαλεί και διεγείρει. Ειδικούς και μη. Αυτό έχει δύο πλευρές. Και για την ακρίβεια, δύο συνέπειες. 

Χτίζει και εμπλουτίζει τον διάλογο. Καθιστά, όμως, δύσπιστους τους πολίτες. Και πολιτικά ανορεκτικούς. Σαν ξεκίνησαν, φυσικά, και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, η επιχείρηση ανάπτυξης πολιτικού λόγου από τους υποψηφίους και όλους όσοι ενδιαφερόμαστε για την Κεντροαριστερά δεν έβρισκε εύκολα ακροατήρια και ακροατές. Αναπόφευκτα πολλά καμπανάκια χτύπησαν. Ακόμα και έξω από τον χώρο της Κεντροαριστεράς. 
Για να σοβαρευτούμε! Ο λαός, στην πιο πλατιά του έννοια και περιεχόμενο, θέτει τελικά αμείλικτα ερωτήματα.

Πρώτο ερώτημα: Πώς θα βγούμε από τα μνημόνια και κυρίως από την κρίση;

Είναι δεδομένες οι δεσμεύσεις στη δημοσιονομική πολιτική. Καθώς και σε μεγάλα κεφάλαια της οικονομικής πολιτικής. Ο όποιος επόμενος δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Να τις ξαναδιαπραγματευτούμε, τολμούν και υπονοούν μερικοί. Προσωπικά δεν ξέρω αν οι τελευταίοι αυτοί κινούνται από αυταπάτη ή απάτη. Αλλά είμαστε αρκετοί εκείνοι που υποστηρίζουμε ότι μια αναδιαπραγμάτευση προϋποθέτει μια άλλη Ελλάδα. Οχι μόνο μια Ελλάδα υποσχέσεων. Μια άλλη οικονομική διάταξη. Οχι επαίτες στους απατηλούς, κατά αποτέλεσμα, και προσωρινούς αριθμούς του παρόντος τουριστικού ρεύματος. Προϋποθέτει μια άλλη πολιτική τάση. Γιατί οι συνομιλητές μας στο εξωτερικό μάς μάθανε. Ολους μας. Σχεδόν. 

Ούτε συνιστούν προτάσεις αποδέσμευσης με το ξαλάφρωμα των φορολογικών συντελεστών στα παιχνίδια βαρύτητας του ΕΝΦΙΑ. Ούτε η εντατικοποίηση των αποκρατικοποιήσεων. Η αλλαγή του ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης δεν συνεπάγεται και θετική, χωρίς άλλο, μεταβολή του «μοντέλου της ανάπτυξης». Αλλος ένας όρος που κινδυνεύει να ενταχθεί στο λεξικό των ξύλινων όρων και λέξεων. Δεν αρκεί, λοιπόν, να σκίσουμε τα μνημόνια, ούτε να τα εξαφανίσουμε από τον νομικό χάρτη με ένα άρθρο και μία διάταξη. Η κρίση σ’ εμάς έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες. 

Δεύτερο ερώτημα: Τι θα είναι αυτός ο πολιτικός φορέας; 

Αρκετοί περιορίζονται στο να περισφίξουν τον χώρο πολιτικής αναπνοής των άλλων μέσα από διλήμματα που θα έχουν ισχύ μόνο έναντι των άλλων. Των ορισμένων. Και όχι τους ίδιους. Σαν να θέλουν να εξασφαλίσουν μια προσωποπαγή θέση και καρέκλα σε μια νέα παράταξη. Ενώ άλλο είναι το ζητούμενο. Ο νέος φορέας θα είναι απλώς ένας πολιτικός μηχανισμός του μεσαίου χώρου; Κάτι που ουδόλως ενθουσιάζει τους νέους εκλογείς και πολίτες. Και αυτό για έναν απλό λόγο. Υπάρχει σήμερα μεσαίος χώρος; 

Αναμφισβήτητα ο νέος αρχηγός θα βάλει τη σφραγίδα του. Λευκή, όμως, επιταγή είναι δύσκολο να πάρει. Θα χρειαστεί και μια δεύτερη επιταγή: την αγωνιστική και ενθουσιώδη σύμπραξη της νέας γενιάς. Που καλείται να παλέψει σε ένα τολμηρό ιδεολογικό πλαίσιο. Ο νέος φορέας απαιτεί προοδευτικό προσανατολισμό, χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Και όχι υπακοή στην πρακτική του κυβερνητισμού. Απαιτεί εσωτερική δημοκρατία. Την κάθετη και οριζόντια οργάνωση της νέας πολιτικής παράταξης. 

Αξιώνει ιδεολογία και σκέψεις σε όλα όσα απασχολούν βασανιστικά τον σημερινό Ελληνισμό. Τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το κράτος δικαίου και νομιμότητας. Ο νέος φορέας αξιώνει επιτελικό ρόλο στο κράτος. Και αναγνώριση του ρόλου του ιδιώτη-επιχειρηματία. Θέλει πεντακάθαρες θέσεις για την πορεία της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

 Και όχι ουρά στους υποψήφιους δικτάτορες και τους άλλους παρανοϊκούς της διεθνούς κοινότητας. 

Τρίτο ερώτημα: Ποια θα είναι η αληθινή φύση του φορέα; Θα είναι μια απλή μάζωξη των ελίτ, έστω και πρωτοπόρων; Ή θα αποτελεί τη ζωντανή και παλλόμενη έκφραση ενός γνήσια λαϊκού κινήματος; Με αρκετούς πρωτοπόρους και πολύ περισσότερους αγωνιστές. Και όχι ένας στρατός-μπουλούκια πελατών και καιροσκόπων. 

Διαφορετικά, θα χαθεί μια ιστορική ευκαιρία. Μας έλειπε για πολλά χρόνια. Και δεν θα ξαναεπιστρέψει.