Οι «απόπατοι» της Ιστορίας

Αργότερα ο Ντόναλντ Τραμπ επιχείρησε να τους διαψεύσει. Μάταια. Ισως και να το επεδίωκε. Αλλωστε, είναι τόσο πολλά και τόσο έγκριτα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που δημοσίευσαν τη σχετική είδηση όσο έγκυρες είναι φυσικά και οι πηγές τους. 

Δικαιολογημένα διαμαρτυρήθηκαν οι χώρες που δέχτηκαν τα λασπόνερα της χυδαιότητάς του. Το πιο καταλυτικό επιχείρημά τους; «Οι ΗΠΑ παραμένουν ένα εξαιρετικά θετικό παράδειγμα του πώς η μετανάστευση οδήγησε στη γέννηση ενός έθνους». 

Οργή και αγανάκτηση έχουν προκαλέσει σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού οι χυδαίοι περί τη γενετήσια χώρα χαρακτηρισμοί που επιφύλαξε, κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξής του, σε βάρος οπαδών εξαιρετικά δημοφιλούς ποδοσφαιρικής ομάδας, ο πρώην υφυπουργός Παιδείας Κώστας Ζουράρις. Αρμόδιος «για την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες»! Ακριβώς όπως το προβλέπει, ρητά, το Σύνταγμά μας.

Δεν ήταν τυχαίοι αυτοί ο χαρακτηρισμοί. Την ίδια χυδαιότητα έχουν εκπέμψει και προηγούμενες δηλώσεις του ίδιου πολιτικού. Αλλά και του ίδιου του αρχηγού του. Ποιος έχει λησμονήσει τις προτροπές του τελευταίου προς βουλευτές άλλων κομμάτων, μέσα στην ίδια τη Βουλή, και δη στην κορυφαία αίθουσα της Ολομέλειας, να πέσουν «στα τέσσερα»! Προφανώς, για να υποστούν τον απόλυτο σεξουαλικό εξευτελισμό. Καθώς και τον απόλυτο συντριπτικό ευτελισμό τους.

Την ίδια χαμηλή ποιότητα αλλά και χυδαιότητα αποπνέουν οι αντιδράσεις της κυβέρνησης στην πρόσφατη δήλωση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Ελλάδος για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Συγκεκριμένα, η Εκκλησία έκρινε ότι «δεν μπορεί να αποδεχθεί την απονομή του όρου "Μακεδονία" ή παραγώγου του ως συστατικό όνομα άλλου κράτους». Πολύ εύκολα και άνετα επιτρέπεται στον καθένα μας να διαφωνήσει με το περιεχόμενό της. Ανεξάρτητα από το ιστορικό δικαίωμα της Εκκλησίας, που εδράζεται στη συμμετοχή της στον ιστορικό Μακεδονικό Αγώνα. Η κυβέρνηση, όμως, επέλεξε ένα ρητορικό ερώτημα: «Αραγε η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε να συμπορευθεί με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής»; Και ακολούθως απηύθυνε υποκριτική προτροπή προς την ηγεσία της Εκκλησίας να εστιάσει το ενδιαφέρον της «στο εθνικό συμφέρον και όχι στην εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων ιεραρχών και πολύ πιθανώς τον προσωπικών, πολιτικών συμφερόντων τους». 

Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας, μόλις προχθές, επιχείρησε μια εντυπωσιακή, πλην πολιτικά ανορθόδοξη, κίνηση κατευνασμού της οργής της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Προτού καν ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς, όπως προβλέπεται και επιβάλλεται από το δημοκρατικό μας πολίτευμα, επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για να του περιγράψει την πορεία των διαπραγματεύσεων στη Νέα Υόρκη. Και φυσικά ολοκλήρωσε την έντεχνη προσπάθειά του να εκμαιεύσει την παρότρυνση του τελευταίου να μην οργανώνονται σήμερα συλλαλητήρια υπέρ της Ελληνικής Μακεδονίας. Ποιο είναι το κοινό στοιχείο των επιλεγμένων τεσσάρων υποδειγμάτων-παραδειγμάτων; Ο αφόρητος και επικίνδυνος λαϊκισμός και το δίδυμο ταίρι του η χυδαιότητα. 

Ο Τραμπ; «Ορισμένοι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον διαλέγουν να δώσουν μάχη για λογαριασμό ξένων χωρών. Αλλά ο πρόεδρος Τραμπ θα μάχεται, πάντοτε, υπέρ του αμερικανικού λαού», δήλωσε αμέσως μετά ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου. 

Ο Ζουράρις; Τι να ήθελε άραγε; Τη συμπάθεια ενός πλατιού αντισυστημικού κοινού που παίζει, γενικότερα, δεσπόζοντα ρόλο. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Του αρκεί και ο πρόσκαιρος εντυπωσιασμός. Που θολώνει τη σκέψη πολλών και περιορίζει την ικανότητά τους να κρίνουν και να αξιολογούν τα δημόσια πράγματα με διαχρονικά και στέρεα κριτήρια. 

Ο Πάνος Καμμένος; Αυθεντικά ακροδεξιός ο λόγος του. Παρά τα δημόσια σφιχταγκαλιάσματά του με τον Αλέξη Τσίπρα. Ποιο είναι το βαθύτερο στοιχείο, ο πυρήνας της χυδαιότητας; Η περιφρόνηση του άλλου. Της ύπαρξής του, του νου του και του λόγου του. Των ανθρώπινων δικαιωμάτων του και της ανθρώπινης αξίας του. Περιφρόνηση, στο τέλος-τέλος, προς τη Δημοκρατία. 

Ο Αλέξης Τσίπρας; Δεν μας επιτρέπεται να αμφισβητήσουμε την περασμένη νεότητά του. Την πολιτική του γέννηση. Από την άλλη, φλερτάρει εντατικά με τον ακροδεξιό λόγο. Με την περιφρόνηση των δικαιωμάτων των άλλων και των απόψεών τους. Με την απαξίωση μιας μεγάλης σειράς δημοκρατικών λειτουργιών. Με τον επιθετικό πανικό του απέναντι στην πολυφωνία και τις γνήσιες παραδόσεις του πολιτισμικού και ιστορικού Ελληνισμού. Και όλα αυτά, για την εξυπηρέτηση του ίδιου προσωπικά σε κάθε κατάσταση δικής του ανάγκης. Και της πολιτικο-κομματικής παρέας του. «Αποπατούν» οπουδήποτε και οποτεδήποτε. 


* Δικηγόρος