Ουαί υμίν Φαρισαίοι (ή Ενα ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα»)

Περίπου, ως επιχείρημα. Είτε για να θίξουν, έως δολοφονήσουν πολιτικά τους αντιπάλους τους. Είτε ως άμυνα, αποκρούοντας τις επιθέσεις και τις βαριές κατηγορίες την αντιπολίτευσης. 
Το πρώτο ερώτημα και ζήτημα: Στο όνομα ποιας Αριστεράς επικαλούνται το «ηθικό πλεονέκτημα»; Της παρούσας γενιάς της Αριστεράς ή των προηγούμενων; Και ποιας τάσης ή διακλάδωσής της; 

Να πούμε τα πράγματα πολύ απλά. Η ηθική είναι προσωποπαγής. Γεννιέται και αποθνήσκει με το πρόσωπο. Μπορεί, βέβαια, να αποδοθεί και σε συλλογικότητες. Με μια αυστηρή προϋπόθεση. Σε αυτές συμμετέχουν πρόσωπα με ξεχωριστή και ιδιαίτερη ταυτότητα και ευθύνη. Η ηθική δεν κληρονομείται! Ούτε καν με το ευεργέτημα της απογραφής. Η ηθική δεν κληροδοτείται! Με κρυφούς εκκαθαριστές. Ούτε χαρίζεται! Εν ζωή ή αιτία θανάτου. Η ηθική είναι ανεκχώρητη! Η ηθική, πιο γενικά, δεν μεταβιβάζεται! Ούτε διανέμεται! Για οποιαδήποτε αιτία. Και ειδικά στο πλαίσιο μιας απόκρυφης συναλλαγής. Η ηθική κατακτιέται προσωπικά. Με «αίμα»! Και ιδρώτα! 

Το βραβείο, τον έπαινο της ηθικής, δεν το απονέμεις μόνος σου στον εαυτό σου. Το απονέμει ο Θεός, αν τον πιστεύεις και τον εμπιστεύεσαι! Και η διαχρονική ανθρώπινη μνήμη. Οσο αντέξεις πορευόμενος στις γραμμές της. Αγωνίζεσαι προσωπικά, σε όλη σου τη ζωή, για να αποκτήσεις αυτόν τον έπαινο. Πετυχαίνεις νίκες. Και προσπαθείς να περιορίσεις τις όποιες ήττες σου. Στο τέλος, γίνεται ο απολογισμός. Και ο προσωπικός - και αναπόφευκτα υποκειμενικός. Και ο διαχρονικός που πλησιάζει το μεταφυσικό. 

Αν, λοιπόν, η Αριστερά θέλει να διεκδικήσει «ηθικό πλεονέκτημα» πρέπει να καταθέσει όλα της τα χαρτιά. Να επιλέξει, πάνω και πρώτα απ' όλα, τη μία -από τις πολλές- «Αριστερά». 
Την ευρωπαϊκή ή την τριτοκοσμική; Την Ανοιξη της Πράγας του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ ή τα κροταλίζοντα τανκς του πανίσχυρου, τότε, Συμφώνου της Βαρσοβίας; Τον Παλμίρο Τολιάτι με τον «Δημοκρατικό» του «δρόμο προς τον σοσιαλισμό» ή τους ηγέτες της ανατολικής Ευρώπης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», που πρόθυμοι και συνειδητά όλοι φροντίσαμε να ξεχάσουμε;

Ακόμα και αν ο φωτογραφικός φακός έχει παραδώσει στην ιστορική μνήμη, σχεδόν, ερωτικά αγκαλιάσματα και φιλιά. Τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Μανώλη Γλέζο, τον Μίκη Θεοδωράκη που κάποιοι περιέλουσαν ξεδιάντροπα με λάσπη και κάποιοι τους έχουν καταχωνιάσει μακριά από το ορατό πεδίο της συνείδησής τους ή τον Μαδούρο και τους τυχοδιώκτες δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής που επικαλούνται ασύστολα την Αριστερά; 
Και αν, τελικά, τα καταφέρουν να κατασκευάσουν μια ιδανική και κυριολεκτικά ιδεατή Αριστερά, σε ποια γενιά στη χώρα μας αναφέρονται; 

Αν συμπεριλάβουν όλες τις γενιές της Μεταπολίτευσης, εδώ πραγματικά θα έρθουν και... θα κλάψουν μανούλες. Τι θετικό μπορεί να θυμηθεί η «Αριστερά» (αυτή στην οποία υπαινίχθηκα ότι αναφέρονται) από την αντιπολιτευτική της πορεία και συμπεριφορά; Σε ποιες μεγάλες θεσμικές κατακτήσεις της χώρας μας συνέπραξε μέχρι το τέλος; Σε ποιες μεγάλες θεσμικές πρωτοβουλίες της Μεταπολίτευσης συμμετείχε ενεργά; Εκανε ποτέ την αυτοκριτική της για τις περίεργες οικονομικές σχέσεις με τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τους βρώμικους μηχανισμούς τους; Ασχολήθηκε, με ειλικρινή και έντιμη αυτοκριτική, με το «βρώμικο ’89»; Με το αηδές σημειολογικά περιεχόμενο των «pampers» του Μαμανέα;

Ή περιορίστηκε στην προσπάθεια μετακύλισης των πολιτικών και ιστορικών ευθυνών της από το ένα στέλεχος της Αριστεράς στο άλλο. Κατέγραψε, τουλάχιστον, τα τερατώδη λάθη της, ως συμπρωταγωνίστρια, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και υιοθέτησε όλες τις μορφές αντιπαραγωγικού κρατισμού; Αναλογίστηκε ποτέ τις ιστορικές ευθύνες της γιατί υιοθέτησε ενεργά και έμπρακτα σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης ό,τι το αντιευρωπαϊκό; Ο,τι το αντιδραστικό μέσα και έξω από την Ελλάδα; Τον αχαλίνωτο λαϊκισμό, στα πανηγύρια του οποίου κρατούσε το πρώτο βιολί;

Και ας έρθουμε στα πολύ πρόσφατα. Δεν πρόλαβαν να ασκήσουν εξουσία για κάποιο χρονικό διάστημα και μετράμε τον έναν μετά τον άλλον τους υπουργούς που πιάνονται στα πράσα! Εχω μετρήσει 7«σκανδαλιάρηδες», στα χρήματα, υπουργούς. Δεν έχουν δώσει ποτέ ειλικρινή εξήγηση για τις αναμφισβήτητα αξιόποινες πράξεις τους. Για φανταστείτε τι θα γίνει όταν θα έχουν ξεπεζέψει από την εξουσία!

Δεν αρνιέμαι τον συμπρωταγωνιστικό ρόλο των κοινωνικών δυνάμεων της «Αριστεράς» στον αντιδικτατορικό αγώνα. Δεν μας επιτρέπεται να περιορίσουμε την ιστορική μας μνήμη υποτιμώντας τον αντιφασιστικό αγώνα που έδωσε η «Αριστερά» το 1941-1944. Και είναι αδιανόητη οποιαδήποτε ιστορία του 20ού αιώνα χωρίς την ανάδειξη των αιματηρών αγώνων που έδωσε ο Ερυθρός Στρατός ενάντια στους παράφρονες ναζί στα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Και θα τσακωνόμαστε ιστορικά για αρκετό καιρό ακόμα σχετικά με το ποιος δημιούργησε και ανέπτυξε το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη. Οι σοσιαλδημοκράτες ή η άρχουσα τάξη μπροστά στον εξωτερικό και εσωτερικό κίνδυνο που προκαλούσαν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα με την ισχυρή, αρχικά, κοινωνική τους βάση. 

Ομως, πρέπει να επιχειρήσουμε δύο βήματα μπροστά. 
Το πρώτο: Κανένα πολιτικό σύστημα, καμιά πολιτική παράταξη, φορέας και μαζικό κίνημα δεν είναι αθώο. Μια γρήγορη ματιά μπορεί να αποκαλύψει και να αναδείξει τα εγκλήματα, λόγου χάρη, του καπιταλιστικού συστήματος. Και της «Δεξιάς»! 

Το δεύτερο βήμα: Τι ιστορικό και πολιτικό νόημα έχει η αναφορά σε ανύπαρκτα «ηθικά πλεονεκτήματα» συμπολιτών μας που έχουν διακριθεί μόνο στις καταλήψεις της σχολικής αίθουσάς τους ή άλλων δημόσιων κτιρίων; Αλλα πράγματα απαιτούνται αυτές τις ώρες.

Χρειαζόμαστε προοδευτικούς φορείς και προοδευτικούς πολίτες. Με κύρια έγνοια την κοινωνική δικαιοσύνη και τα αληθινά μεγάλα εθνικά θέματα. Με ικανότητα διαλόγου και συνεννόησης. Εντιμους, παράλληλα, για να εντάξουν στους θαυμαστούς κύκλους της προόδου καθετί το γνήσια νέο. Και έτοιμους να εγκαταλείψουν ό,τι υποστήριζαν ως προοδευτικό μέχρι πρόσφατα αν αυτό έχει πάψει να είναι λειτουργικό και δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές μας ανάγκες.