Η πολιτική βία ως γεγονός και πρόσχημα

Ολα αυτά τα προβλέπει το Νέο Μνημόνιο που έχει συνομολογήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές. Γι’ αυτό δεν υπάρχει καμιά πια αμφιβολία. Τα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης το δημοσίευσε η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Προφανώς, μετά την τήρηση όλων των διαδικασιών, φανερών και μη. Και φυσικά, με τη συναίνεση ή συγκατάθεση της ελληνικής κυβέρνησης. Η μόνη παραχώρηση των δανειστών στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός. Το Νέο Μνημόνιο δεν φέρνει καμιά αρίθμηση στη σειρά των μνημονίων. Απλώς αποκαλείται «Επικαιροποιημένο» ή «Συμπληρωματικό»!

Ολα αυτά δεν συζητήθηκαν, με κύρια ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος επιχείρησε από την αρχή να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα ρήξης. Σε όλα τα θέματα. Ακόμα και άσχετα με την οικονομία. Δεν επρόκειτο για κάποιο προσωρινό φραστικό ή λεκτικό λάθος του. Είναι μέρος της τακτικής του. Οσοι δεν είναι μαζί του και όσοι δεν τον ακολουθούν στην πτώση της αβύσσου μιας συντριπτικής ήττας είναι απέναντί του και εχθροί! Απέναντί του και εχθρός είναι και η Κεντροαριστερά, με την οποία επιχείρησε, επί μακρόν, ένα πολιτικό φλερτ στηριγμένο σε φαντασιώσεις του παρελθόντος. Εχθροί και αυτοί! Με όρους μικροπολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ χάνουν το πολιτικό παιχνίδι. Απομακρύνονται από τον λαό μας. Ημιμαθείς και ανίκανοι στην άσκηση πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας, αποδεικνύονται εντελώς ανέτοιμοι να διαχειριστούν πολιτικά και προσωπικά την επερχόμενη ήττα τους. Ως μικρομέγαλοι της πολιτικής επιχειρούν να επαναλάβουν ό,τι τους ανήκε στο γνήσιο ποσοστό τους του 3%! Ολα τα άλλα, που απέκτησαν στη δυναμική τους πορεία προς την εξουσία το 2014 αποδείχθηκαν «πλίνθοι και κέραμοι», από πρώτη ύλη που δεν τους ανήκε. Και ούτε θέλησαν ειλικρινά και έντιμα να την αποκτήσουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ υιοθέτησαν τον Γιάννη Μπουτάρη για τα επεισόδια σε βάρος του στην ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Επιχείρησαν μάλιστα να τα χαρακτηρίσουν «δολοφονική απόπειρα» σε βάρος του με ηθικό αυτουργό τη Νέα Δημοκρατία! Δεν νομίζω ότι υπάρχει έντιμος δημοκρατικός πολίτης που δεν καταδικάζει την απρόκλητη επίθεση κατά του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Η ελευθερία λόγου, και μάλιστα λόγου των δημοσίων ανδρών και γυναικών, είναι ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα. Είναι πυλώνας της Δημοκρατίας μας. Από την άλλη, η εργαλειοποίηση αυτών των επεισοδίων είναι και αυτή άστοχη. Η Δικαιοσύνη, με την απόφαση καταδίκης και την επιμέτρηση της ποινής στους τρεις νεαρούς, αποδοκίμασε θεσμικά τα επεισόδια. Πλην, όμως, τους έδωσε τις σωστές τους διαστάσεις.

Σε αυτή τη στρατηγική και την τακτική του Αλέξη Τσίπρα παρασύρθηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που δεν γνωρίζουμε το οριστικό πέρασμα στην κοινή γνώμη όλων όσα διαμείφθηκαν στη Βουλή. Λες και υπάρχει «αριστερή» και «δεξιά» βία. Λες και η επικινδυνότητα κάθε εκδήλωσης βίας μετριέται αποκλειστικά από τη διάκριση αυτή. Ο κατάλογος των εκδηλώσεων πολιτικής βίας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης είναι εξαιρετικά βαρύς. Ακόμα πιο βαρύς και επικίνδυνος στα χρόνια των μνημονίων. Με κορυφαίο τον τραγικό θάνατο των τριών υπαλλήλων της Marfin μέσα στις φλόγες που άναψαν συγκεκριμένοι εμπρηστές τον Μάιο του 2010.
Η υπόδειξη, από την μεριά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του αριθμού των επικίνδυνων εκδηλώσεων πολιτικής βίας που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως «αριστερή πολιτική βία» ήταν άστοχη και απρόσφορη. Μετέφερε τις εντυπώσεις εκεί που ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας και το διαρκώς συρρικνούμενο ακροατήριό του.

Η εσφαλμένη τακτική στη συζήτηση προ ημερήσιας διάταξης είχε και ένα άλλο «θύμα»: την υποβάθμιση της βίαιης εισβολής των αναρχικών συλλογικοτήτων στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τον κορυφαίο δικαστικό θεσμό και σχηματισμό. Με έναν και μοναδικό και ομολογημένο στόχο: την κάμψη του φρονήματος των ανώτατων δικαστών. Πηγής της λειτουργικής ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Αυτής, που, με βάση τον ποινικό νόμο, προστατεύεται και με τις διατάξεις της «Εσχάτης Προδοσίας».

Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν ήθελαν να γίνει συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για την Οικονομία και το Νέο Μνημόνιο («Επικαιροποιημένο» ή «Συμπληρωματικό» δεν έχει σημασία). Την Τετάρτη το πρωί ήξεραν σε τι είχαν καταλήξει και συμφωνήσει. Και το απέκρυψαν. Οπως και τόσα άλλα.

Δεν σέβονται κανένα θεσμό. Από τη Δικαιοσύνη, το «Κάστρο της Δημοκρατίας» κατά την προσφυή αναφορά του Γέρου της Δημοκρατίας, έως τη Βουλή των Ελλήνων, ακρογωνιαίο λίθο και πυλώνα της σύγχρονης Δημοκρατίας! Στην επόμενη λαϊκή ετυμηγορία θα κριθούν και για την οικονομία! Τη θηριώδη ζημιά που έχουν προκαλέσει και τις ανύπαρκτες επιδόσεις τους. Και για την απαξίωση και περιφρόνησή τους στους θεσμούς.
Αντώνης Ν. Βγόντζας