Αντώνης Ν. Βγόντζας

Η συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη είχε απ’ όλα. Yβρεις, από τις πιο βαριές! Υπονοούμενα. Από τα πιο διεισδυτικά, υπονομευτικά και οδυνηρά. Υπερβολές μέχρι και ψεύδη! Από τις υπερβολές που γεννούν απαξιωτικά γέλια. Και από τα ψεύδη που προκαλούν αγανάκτηση και θυμό. Και πολλά ερωτήματα αγωνίας.

Βασικός ένοχος; Ο Αλέξης Τσίπρας! Η προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την οικονομία, μετά από πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είχε την οικονομία ως κεντρικό και μοναδικό -θα έλεγα- θέμα. Είχε τις Πρέσπες και τις συμφωνίες που υπογράφηκαν. Είχε τη διαπλοκή. Ο καθένας σεργιάνιζε στην αυλή και στην κρεβατοκάμαρα του άλλου. Είχε και τις γυναίκες τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, ο βασικός ένοχος! Και το ερώτημα; Η οξύτητα που επέβαλε από την πρώτη στιγμή είναι μήνυμα και προαναγγελία για την ανώμαλη έναρξη μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου γεμάτης συγκρούσεις που κάποτε θα μοιάζουν γραφικές. Απόλυτης πόλωσης, ως θερμοκηπίου ενός διχαστικού πολιτικού κλίματος μετά τις εκλογές. Ή η οξύτητα και οι κραυγές είναι απλά το αποτέλεσμα ενός διαρκούς εκνευρισμού του Αλέξη Τσίπρα που κατανοεί ότι έφτασε το πολιτικό του τέλος, τουλάχιστον σε αυτή την πολιτική και ιστορική φάση;

Για όλα αυτά τα ενδεχόμενα υπάρχουν ενδείξεις. Αρκετές για να ξεκινήσει μια παραδοσιακή πολιτική ανάλυση.

Ολα μυρίζουν λοιπόν εκλογές και αγωνιώδεις προσπάθειες προετοιμασίας τους.

Η πρόσφατη τροπολογία για το σπάσιμο της β’ εκλογικής περιφέρειας της Αθήνας σε περισσότερες όχι στη βάση ενός ενιαίου δικαιοπολιτικού κριτηρίου, αλλά κυρίως σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των «ειδικών» του ΣΥΡΙΖΑ για το ποια κατάτμηση τούς συμφέρει κομματικά για τις επόμενες εκλογές. Ενώ, αντίστοιχα, παραπέμπουν στο άδηλο μέλλον το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Και δεν αναφέρομαι στους απόδημους δεύτερης και τρίτης γενιάς. Η βαθιά έγνοια μου στρέφεται αποκλειστικά στις 500.000 νέους συμπολίτες μας που εγκατέλειψαν την πατρίδα μας στα σκληρά χρόνια της κρίσης. Αλλοι με θυμό. Αλλοι με βαθιά θλίψη και απέραντη μελαγχολία.

Και άλλοι με ειλικρινή αγωνία για την ατομική και οικογενειακή τους επιβίωση.

Ενδειξη και η φαρσοκωμωδία για τη δήθεν έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Τα πιο πολλά δικά του. Του Αλέξη. Και δικά τους. Κανένας όμως από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να υποθηκεύσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας μέχρι το 2115! Εναν αιώνα μετά! Κανένας δεν τόλμησε να φορολογήσει τη φτώχια καταργώντας ουσιαστικά το αφορολόγητο των ασθενέστερων τάξεων. Κανένας δεν τόλμησε να παραδώσει τη λαϊκή κατοικία σε ξένες τράπεζες και κουκουλοφόρους κερδοσκόπους. Κανένας δεν είχε το θεσμικό θράσος να ασκήσει ταξική (αλλά τελικά τοξική) φορολογική πολιτική. Και όλα αυτά, κάτω από την ομπρέλα μιας άγριας λιτότητας μέχρι το 2022 και εξουθενωτικού σφιξίματος του ζωναριού μέχρι το 2060. Οπως δεσμεύτηκε προσωπικά ο Αλέξης. Η έξοδος λοιπόν από τα μνημόνια συνιστά μια πολιτική οφθαλμαπάτη στη συνεχή αλυσίδα «αυταπάτης», απάτης και εμπαιγμού του ελληνικού λαού.

Μυρίζουν εκλογές και οι απειλές από τον Αλέξη και τον συνεταίρο του για προφυλακίσεις πολιτικών τους αντιπάλων. Ακόμα και η προαναγγελία τους. Εκθέτοντας, ακόμα έτσι, και μερικούς γνωστούς σε όλους μας, δικαστές και εισαγγελείς. Δεν είναι σε θέση ο Αλέξης και η παρέα του να αντιληφθούν ότι έτσι αδυνατίζουν το κύρος της ελληνικής Δικαιοσύνης, που αυτή τη στιγμή θωρακίζει πιο γενικά το θεσμικό κύρος της χώρας έναντι των προκλητικών απειλών της Αγκυρας με αφορμή τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς. Η ελληνική Δικαιοσύνη νομιμοποίησε ατράνταχτα την απόρριψη της άνανδρης παράδοσής τους.

Μυρίζουν δύσοσμη προεκλογική περίοδο και οι επιθέσεις του καθενός ενάντια στις γυναίκες και τους συντρόφους των άλλων. Δεν με ενθουσίασε από τη μια η αναφορά, μέσα από ακαδημαϊκά απαράδεκτες και περίεργες τροπολογίες, στην ανάδειξη της γυναίκας του Αλέξη Τσίπρα στο διδακτικό προσωπικό ανώτατου ακαδημαϊκού ιδρύματος. Απλά καταντούν άνανδρες οι επιθέσεις κατά της συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και μάλιστα για δράση και συμπεριφορά της κατά την περίοδο όπου το ζευγάρι βρισκόταν σε μακροχρόνια διάσταση. Αυτές οι επιθέσεις είναι ολοφάνερα άνανδρες και άτιμες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, καθώς και η παράταξη που αυτός δημιούργησε, δεν διακρίθηκαν σε τέτοιες ανήθικες συμπεριφορές. Αντίθετα, ο ίδιος υπήρξε θύμα τέτοιων στρεβλών πολιτικών συμπεριφορών από τους αντιπάλους του. Και από τη Δεξιά. Και από την Αριστερά! Ο ίδιος μάλιστα ουδέποτε ανταπάντησε με τα ίδια ή παρόμοια βέλη.

Μυρίζουν βρώμικη προεκλογική διαμάχη και οι «πολεμικές» αψιμαχίες που ξεκίνησαν από τα υπέροχα και ήσυχα νερά των Πρεσπών. Οι ΗΠΑ βιάζονται. Και από τον άλλη ο Ζάεφ θέλει, προκλητικά και ύπουλα, να διευκολύνει τον «φίλο του» Αλέξη. Ηδη μας ανακοίνωσε παραχάραξη του δρόμου για τα προγραμματισμένα βήματα επίλυσης του πολύπλοκου ζητήματος. Και οι δυο τους, και ο Ζάεφ και ο Αλέξης, έχουν δεσμευτεί γραπτά να έχουν ολοκληρώσει όλα τα στάδια επίλυσης μέσα στο 2018. Τώρα; Τώρα θα επιμηκύνουν χρονικά. Ετσι ώστε η επόμενη ελληνική Βουλή να έχει το βάρος της ευθύνης να κυρώσει την ανώμαλη αυτή συμφωνία, που μόνο τον Αλέξη και την παρέα του φαίνεται να εντυπωσιάζει.

Είναι λοιπόν παρά πολλές οι ενδείξεις. Φαίνεται πως την περασμένη Πέμπτη ο Αλέξης έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την έναρξη της πιο επικίνδυνης προεκλογικής περιόδου μέσα σε οχλοβοή από «βλαστήμιες και βρισιές». Περάσαμε έτσι στους υπόγειους χώρους της πολιτικής. Ολες, όμως, αυτές οι ενδείξεις πιθανολογούν τον πολιτικό και προσωπικό εκνευρισμό του πρωθυπουργού. Μπροστά στην αναπόφευκτη πτώση του που ο ίδιος προκάλεσε.