Από τον Βόλο στη Θήβα. Μικρή η απόσταση!

Το Πενταμελές Εφετείο Λάρισας της επέβαλε αυτή τη δρακόντεια ποινή γιατί το 1996 είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο του Δημοτικού για να μπορέσει έτσι να επιλεγεί ως καθαρίστρια σε ένα παιδικό σταθμό του Βόλου.

Ατυχώς για αυτήν, δεν είχε ολοκληρώσει τη μαθητεία της και στις έξι τάξεις του δημοτικού. Ως παιδί μιας υπερπολυμελούς οικογένειας, διασπαρμένης σε διάφορα ιδρύματα, παντρεύτηκε νωρίς. Ετσι δεν πρόλαβε να παρακολουθήσει και την έκτη τάξη του δημοτικού. Από το 1996 και μετά καθαρίζει ανελλιπώς τον παιδικό σταθμό στον Βόλο. Κανένας δεν έχει διαμαρτυρηθεί ότι είναι πλημμελής η εκτέλεση της δουλειάς της… Μέχρι που αποκαλύφθηκε η πλαστογραφία της. Το 2016 καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό σε 15 χρόνια κάθειρξης. Τον Νοέμβριο του 2018 το Πενταμελές Εφετείο Λάρισας την καταδίκασε σε 10 χρόνια.

Τι πρέπει να ξέρει ο πολίτης, χωρίς να εμπλακεί σε δύσκολες νομικές έννοιες, διαδικασίες και συλλογισμούς; Οσα ακολουθούν δεν είναι εκλαϊκεύσεις για τους μη ειδικούς. Η απαραίτητη κατανόησή τους είναι η πλήρης προϋπόθεση για τη διαμόρφωση γνώμης. Ακόμα και από τον πολίτη που έχει και αυτός ολοκληρώσει τη μαθητεία του σε κάποιες τάξεις του δημοτικού.

Το πρώτον: Η βαθιά κρίση που μαστίζει τη χώρα μας από το 2010 και ορισμένους από εμάς από το 2008, δεν περιορίστηκε στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό και στην προσπάθεια αντιμετώπισής του. Ηταν κυρίως βαθύτατα ιδεολογική, εκτός από πολιτική και κοινωνική. Κανένας δεν εξήγησε στον λαό μας με ενάργεια και εντιμότητα το περιεχόμενο της κρίσης και αίτια που οδήγησαν σε αυτήν. Ολοι τα μετακύλησαν σε άλλους. Σε τρίτους. Ο λαός μας εύλογα απαίτησε «αίμα»! Με ευθύνη πολλών και πρωταγωνιστές πολιτικούς και δημοσιογράφους, επιχειρήθηκε να αναλάβει η Δικαιοσύνη αυτόν το ρόλο: «να πάρουμε αίμα»! Από αυτούς που έφταιξαν. Η σημερινή κυβέρνηση το καθοδήγησε: «Οι δικαστές πρέπει να αφουγκραστούν την κοινωνία». Και η κυβέρνηση να αναδειχθεί ως μόνη εγγυήτρια της ηθικής. Βρέθηκαν, μάλιστα, και ανώτατοι δικαστές που το επανέλαβαν.

Το δεύτερον: Eτσι ξεκίνησε η ανατροπή όλων των κανόνων και αρχών του ποινικού δικαίου. Η σύγχυση, που επικράτησε, ήταν απόλυτη. Το οικονομικό έγκλημα αναδείχθηκε στην πράξη ως το σπουδαιότερο. Ακόμα και από την ανθρωποκτονία. Οι ποινές, που επιβλήθηκαν, είχαν στοιχεία αγριότητας. Ηταν δρακόντειες! Αν η καθαρίστρια από τον Βόλο είχε σκοτώσει αναίτια και κάτω από ειδεχθείς περιστάσεις οποιοδήποτε άνθρωπο, σήμερα θα κυκλοφορούσε ελεύθερη στους δρόμους. Και θα συνέχιζε να καθαρίζει τον παιδικό σταθμό στον Βόλο. Η αξιόποινη πράξη της, κάτω από συνήθεις προϋποθέσεις θα είχε παραγραφεί.

Το τρίτον: Θέλω να αναδειχθεί μια διαστροφή των νομικών εννοιών και κανόνων. Για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα της προσαγωγής της στον πρώτο βαθμό περί τα τέλη 2016, έπρεπε να σκαρφιστούν ένα χονδροειδέστατο τέχνασμα. Ποιο ήταν αυτό; Κάθε αρχή ή τέλος του μήνα, που εισέπραττε τον γλίσχρο μισθό της, έπρεπε να καταγγείλει τον εαυτό της ότι πριν από πολλά χρόνια είχε προβεί σε μια πλαστογραφία. Και αφού δεν το έπραττε, παρατεινόταν αυτοδίκαια ο χρόνος παραγραφής. Αλλο θέμα βέβαια που το Σύνταγμά μας απαγορεύει την υποχρέωση αυτοενοχοποίησης. Το ίδιο και όλες οι διεθνείς συμβάσεις. Αν οι δικαστές δεν υιοθετούσαν αυτό το τέχνασμα, τότε, έπρεπε να χαρακτηρίσουν την πράξη ως πλημμέλημα και να την είχαν παραγράψει. Αυτό το τέχνασμα δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ στο έγκλημα της ανθρωποκτονίας. Και ο Αρειος Πάγος, μέχρι σήμερα, δεν έχει πάρει σαφή θέση. Αλλοτε γέρνει υπέρ της υποχρέωσης αυτοενοχοποίησης και άλλοτε όχι.

Το τέταρτον: Και ποια είναι η ζημιά του Δημοσίου; Η συγκεκριμένη καθαρίστρια καθάριζε ανελλιπώς και με επιμέλεια τον παιδικό σταθμό στον Βόλο. Το ότι δεν είχε τελειώσει την έκτη τάξη του δημοτικού, δεν την καθιστούσε λιγότερη ικανή και κατάλληλη από μια άλλη καθαρίστρια, που θα είχε τελειώσει και την έκτη δημοτικού. Ολα αυτά τα δεχόντουσαν τα δικαστήρια μέχρι το 2012. Από το 2012 και μετά υιοθετήθηκε και άλλο δικονομικό τέχνασμα. Δεν έχει σημασία, από το 2012 και μετά το ότι η όποια καθαρίστρια θα έκανε την ίδια δουλεία. Αλλά, τι; Επικαλέστηκαν ότι θίχτηκε και η ηθική του Ελληνικού Δημοσίου. Εκείνου, δηλαδή, που έχει την κύρια ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας.

Το πέμπτον: Η ιστορία της πολυετούς κάθειρξης της καθαρίστριας από το Βόλο, για μια παράνομη, αναμφισβήτητα, πράξη, που έλαβε χώρα πριν από 22 χρόνια, έχει συγκινήσει το Πανελλήνιο. Εδωσε, όμως, δυστυχώς την ευκαιρία σε πολλούς να επιτεθούν αδιακρίτως κατά των Ελλήνων δικαστών. Και, μάλιστα, σε εκείνους που έχουν σχεδιάσει να μεταφέρουν στον, πιο γενικό, λαϊκισμό τους και στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Ηθελαν «αίμα». Αλλά μόνο από τους αντιπάλους τους. Οι παράπλευρες απώλειες δεν τους εμπόδιζαν. Ξεχνούν, όμως, κάποιες ιστορικές αλήθειες. Που ως τέτοιες θα καταγραφούν. Ο δικαστής είναι μέρος και μέλος της κοινωνίας. Το κυριότερο όμως; Οσο πιο αυταρχικό είναι ένα καθεστώς, τόσο πιο πολλές φορές επικαλείται την ηθική του. Μια ηθική, που ως δρακόντεια, αγνοεί τον άνθρωπο. Την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια. Οπως εκείνη της καθαρίστριας από τον Βόλο.