Ενάντια στον τυχοδιωκτισμό και την αλαζονεία

Η ουσία της υπόθεσης, όμως, βρίσκεται αλλού. Αλλωστε, όχι σπάνια ως κοινωνία, ανεχόμαστε τις ανελίξεις. Εστω και χωρίς αρχές. Πολύ άνετα θαυμάζουμε τον απατεώνα, ενώ βιαιοπραγούμε κατά του κλέφτη. Εστω και του μικροκλέφτη. Η ουσία της υπόθεσης εντοπίζεται στο γεγονός, που δεν αμφισβητείται σοβαρά, ότι στο πρόσωπο του ίδιου ανθρώπου συμπίπτουν και η ιδιότητα του «μυστικοσυμβούλου» του Μαξίμου και η ιδιότητα στελέχους ή και αντιπροσώπου ιδιωτικών συμφερόντων. Και, μάλιστα, αμαρτωλών και ενόχων, ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Και, μάλιστα, της ποινικής. Ενώ, αντίστοιχα, απ’ τα χέρια της κυβέρνησης περνάνε πολλά προβλήματα των συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων και η επίλυσή τους εξαρτάται από κυβερνητικές αποφάσεις.

Αρχικά, οι κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες δεν αρνήθηκαν τη θέση του στο Μαξίμου, ούτε απαρνήθηκαν ρητά την ιδιότητα του παρακείμενου «μυστικοσυμβούλου». Ενώ πολύ εύκολα επιδόθηκαν στο σύνηθες υβρεολόγιο, το οποίο χρησιμοποιούν όταν βρίσκονται σε δεινή πολιτικά θέση. Ο Τύπος, όμως, έπραξε το καθήκον του. Αναζήτησε και ανταμείφθηκε με κρίσιμες και εθελοντικές μαρτυρίες και ομολογίες ανθρώπων, που έχουν συνεργαστεί μαζί του, μέσα στο χώρο του Μεγάρου Μαξίμου.

Ετσι, η υπόθεση δεν βούλιαξε απαξιωτικά στη συνήθη λάσπη που παράγουν συγκεκριμένοι κυβερνητικοί παράγοντες. Οι παρακοιμώμενοι του Μανώλη Πετσίτη δοκίμασαν τη μέθοδο της αποστασιοποίησης. Ούτε σε αυτήν βρήκαν τη σωτηρία τους. Περιόρισαν χρονικά τη δράση του σερβιτόρου μέχρι και το 2015. Δεν είχαν άλλον τρόπο για να σβήσουν την εικόνα του μέσα στο Μαξίμου και πίσω από το «πόντιουμ» των εκάστοτε πρωθυπουργών. Φαίνεται πως ανησυχούν. Οι μαρτυρικές καταθέσεις είναι καταιγιστικές. Σαν να έχουν πάρει είδηση ότι υπάρχουν ενδεχομένως ίχνη του Μανώλη Πετσίτη μέχρι και τη Βενεζουέλα.

Τώρα πια είναι η ώρα της Δικαιοσύνης. Εχουν κατατεθεί και δημοσιοποιηθεί μαρτυρικές καταθέσεις (ή έστω δηλώσεις), που περιγράφουν τις ένοχες σχέσεις Μανώλη Πετσίτη και άνομων ιδιωτικών συμφερόντων. Ο ίδιος μέχρι σήμερα δεν έχει μιλήσει. Ούτε έχει διαψεύσει. Το δικαίωμα σιωπής το έχουμε όλοι μας. Αλλά και η σιωπή αξιολογείται. Δεν πετιέται στο κενό. Ούτε, φυσικά, αναγνωρίζεται ως ομολογία.

Ολα αυτά πείθουν πως η ώρα της Δικαιοσύνης πρέπει να είναι άμεση. Αμελλητί! Μόνη αυτή μπορεί να ανοίξει λογαριασμούς. Μόνη αυτή μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη του ενδεχομένως βρώμικου χρήματος. Μόνη αυτή μπορεί να διερευνήσει τα όποια τιμολόγια και τι κρύβεται πίσω από αυτά.

Ομως και η Δικαιοσύνη σιωπά. Οπως σιώπησε και στην υπόθεση των καταγγελιών του Πάνου Καμμένου ότι ο Τζορτζ Σόρος, ο μεγαλύτερος κερδοσκόπος όλων των εποχών, αυτός που κατατρόπωσε τον Αγγλο υπουργό Οικονομικών πριν από μερικά χρόνια, παραχώρησε στην ελληνική κυβέρνηση 50 εκατομμύρια δολάρια για δωροδοκήσει σημαίνοντες και αποφασιστικούς παράγοντες των Σκοπίων στη διαδικασία ψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν αρνούμαστε τις κοινωνικές ευαισθησίες κορυφαίων εισαγγελικών λειτουργών. Η αμηχανία, όμως, και η αδράνεια μπροστά σε υποθέσεις, που ενοχλούν επικοινωνιακά κορυφαίους κυβερνητικούς παράγοντες, παραμένει ανεξήγητη.

Οσο περνάει ο καιρός και πλησιάζει η προκήρυξη των εθνικών εκλογών, τα φαινόμενα του τυχοδιωκτισμού και της αλαζονείας θα αναδύονται από το βάθος του σκοταδιού, που επιφυλάσσει η εξουσία στον εαυτό της, στα πρώτα της βήματα. Δεν ήταν τυχοδιώκτης μόνο ο Βαρουφάκης και όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Κοντά στο κορυφαίο αυτό παράδειγμα περπάτησαν και άλλοι. Οχι όλοι τους. Αρκετοί τήρησαν τον όρκο τους. Και προώθησαν τα εθνικά συμφέροντα. Δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο μόνος αλαζόνας, που ποτέ δεν απαντά στον πυρήνα των ζητημάτων που του τίθενται. Αλλάζει συνεχώς ατζέντα. Μόλις «βρει τα σκούρα». Είναι και ο Μανώλης Πετσίτης. Η γλώσσα του σώματός του στο ισόγειο του Μαξίμου στη θέση που καταλαμβάνουν οι εκάστοτε πρωθυπουργοί είναι ανάγλυφη και αποκαλυπτική. Κάποτε θα τους μάθουμε όλους.