Οταν ο Δρομέας «συνάντησε» τις μολότοφ

«Με τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ η Ελλάδα παίρνει πίσω την ιστορία της… την οποία είχαν καπηλευτεί παλαιότερες κυβερνήσεις της γείτονος». Και συνέχιζε: «Οι γείτονές μας ήδη έχουν αλλάξει το όνομα του αεροδρομίου τους, του αυτοκινητοδρόμου τους και του σταδίου τους. Θα υπάρξει είτε ανταλλαγή αγαλμάτων με τον Δήμο της Θεσσαλονίκης ή σε περίπτωση που η ανταλλαγή δεν γίνει, η συμφωνία προβλέπει ότι η γειτονική χώρα θα τοποθετήσει πλακέτες σε αγάλματα και μνημεία ώστε να καθίσταται σαφές ότι αποτελούν σύμβολα του ελληνικού πολιτισμού (π.χ. ο Ιππέας στην πλατεία των Σκοπίων θα έχει επιγραφή πως αναφέρεται στην Ελληνιστική Περίοδο και θα σημειώνεται ότι συμβολίζει τη φιλία Ελλάδας - ΠΓΔΜ)».

Ακριβώς τριάντα χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 1988, ο Κώστας Βαρώτσος ολοκλήρωσε το περίφημο γλυπτό του. Τον Δρομέα. Δίχασε την κοινή γνώμη. Και τους ειδικούς. Αλλοι το λάτρεψαν. Αλλοι πάλι υποβάθμισαν την αισθητική του αξία. Αρχικά τοποθετήθηκε στην πλατεία Ομονοίας. Εμπόδιζε όμως τις εργασίες για την κατασκευή του μετρό. Ετσι ελήφθη απόφαση για την κατεδάφισή του! Ηταν πιο εύκολο από τη μεταφορά του. Τουλάχιστον στα μάτια κάποιων. Ευτυχώς, η απόφαση έμεινε στα χαρτιά. Τελικά, μεταφέρθηκε στην Πλατεία της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Απέναντι από το «Χίλτον» και την Εθνική Πινακοθήκη, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα. Στο μέλλον;

Οι καταγγελίες του γλύπτη είναι τεκμηριωμένες. Η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά θέλησε να συναντηθεί μαζί του και του ζήτησε το αδιανόητο. Αντιγράφω επί λέξει: «Τι θα έλεγες να μεταφέρουμε τον Δρομέα στα Σκόπια και να μας στείλουν αυτοί έναν Μεγαλέξανδρο εδώ;». Οχι έναν οποιονδήποτε «Μεγαλέξανδρο», αυτόν του Γκρουέφσκι! Σύμβολο του πιο σκληρού αλυτρωτισμού στο κέντρο της Αθήνας!

Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να αντιληφθούμε το μέγεθος της διολίσθησης της κυβέρνησης. Αυτό που συμβαίνει είναι πρωτοφανές για την πατρίδα μας. Και οι κίνδυνοι μετουσιώνονται σε ευθεία βλάβη και προσβολή. Ο Αλέξης και οι συν αυτώ δεν έχουν ούτε όριο, ούτε ορίζοντα. Διαρκώς, με κάθε τρόπο και μέσο, προσβάλλουν κάθε έννοια και διάσταση της δημοκρατικής πολιτείας και της θεσμικής λειτουργίας της. Δεν αργεί ο καιρός που αυτοί -και μόνο αυτοί- θα φέρουν την ιδιότητα του γλυπτού που θέλουν να «ανταλλάξουν». Οπου φύγει, φύγει!

Δεν ήταν μόνο η Μυρσίνη Ζορμπά… Ηρθε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης, ο οποίος δήλωσε στην ΕΡΤ: «Δεν ξέρω αν οι μολότοφ πρέπει να είναι κακούργημα ή πλημμέλημα, πάντως τουλάχιστον στα 30 και χρόνια που ήμουν δημοσιογράφος δεν θυμάμαι να έχει κανείς σκοτωθεί από μολότοφ ή από κάτι αντίστοιχο. Ευτυχώς στις συγκρούσεις στο δρόμο, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρχαν τέτοιου είδους τραγικά περιστατικά. Αντιθέτως υπήρχαν περιστατικά πολύ σοβαρών τραυματισμών, όπως του συναδέλφου μας του Μανώλη Κυπραίου, ο οποίος έχασε την ακοή του από επίθεση της Αστυνομίας. Αυτά πρέπει να θεραπεύσουμε παρά τα ζητήματα των μολότοφ».

Η δήλωση δεν είναι ατυχής. Είναι προκλητική! Δεν θα ήθελα να υπενθυμίσω στον κ. Κυρίτση τα θύματα από μολότοφ ή άλλους αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Εχουν αποτυπωθεί βαθιά στη μνήμη του καθένα μας. Και ασφαλώς του ιδίου. Τόσο ως δημοσιογράφου όσο ως βουλευτή. Ασχέτως του εάν επέλεξε προσωρινά να τη διαγράψει. Για τους δικούς του λόγους. Οι ισχυρισμοί του προσβάλλουν τη μνήμη των θυμάτων και τις οικογένειές τους. Βάναυσα και αποκρουστικά. Χωρίς λόγο και αιτία. Χωρίς καμία δικαιολογία.

Η δήλωση είναι προκλητική και για έναν πρόσθετο λόγο. Ο Κυρίτσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, υπερασπίζεται την «αθωότητα» των μολότοφ. Κατά τον Κυρίτση, φαίνεται να είναι ανεκτή η χρήση τους στην έννομη τάξη μας. Δεν χρειάζεται καμία «θεραπεία» γι’ αυτές. Είναι πεντακάθαρο. Δεν αρκεί η γιγάντωση της ανομίας επί ΣΥΡΙΖΑ. Οι δηλώσεις Κυρίτση κατατείνουν στη θεσμική δικαιολόγησή της. Χωρίς, οποιοδήποτε δισταγμό ή κάλυψη. Ωμή, κατάφωρη εκφύλιση βασικών αρχών και αντιλήψεων.

Οι δηλώσεις αυτές ουδεμία θέση έχουν στη διαδικασία διαβούλευσης για τον νέο Ποινικό Κώδικα. Αλλους σκοπούς εξυπηρετούν. Και άλλες σκοπιμότητες αποκαλύπτουν. Από πού εκπορεύονται;