Με την κρατική ξιφολόγχη στην πλάτη

Τώρα το ρεύμα. Και μετά τι; Μετά θα είναι το νερό; Θα το κόβουν αν κάποιος δεν έχει αποδώσει τον ΦΠΑ και θα του σκάβουν το πεζοδρόμιο αν δεν πλήρωσε τα δημοτικά τέλη; Η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας μπορεί να ήταν σωστή ή όχι, τα ποσά υπερβολικά ή λογικά, ο τρόπος όμως με τον οποίο επιχειρείται να εισπραχθεί είναι απαράδεκτος. Ο λογαριασμός μπορούσε να σταλεί μέσω της ΔΕΗ, αλλά το να κόβεται το ρεύμα δεν είναι πρόστιμο, είναι καθαρός εκβιασμός. Οταν μια κυβέρνηση αναγκάζεται να καταφύγει στον εκβιασμό για να πείσει τους πολίτες της να κάνουν κάτι που θεωρεί αναγκαίο δείχνει ότι στον οικονομικό πόλεμο που βρίσκεται η Ελλάδα δεν πηγαίνουμε ενωμένοι. Ο κόσμος προχωράει επειδή στην πλάτη του έχει την κρατική ξιφολόγχη.

Η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης είναι στο δέσιμο με τον κόσμο. Από τη μία υπάρχουν οι κηπουροί του George, οι Τίνες και οι Πολ, που ο κόσμος τους αρχίζει στο health center και τελειώνει στο Μπενάκη, και από την άλλη η πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα, οι Κώστηδες και οι Χρύσες, που νομίζουν πως ο Ελληνας φοβάται ότι θα μπουν οι ξένοι στη χώρα του και θα του αρπάξουν την περιουσία. Οι οποίοι ακόμα πιστεύουν ότι προκειμένου να γίνει η χώρα παραγωγική δεν χρειάζεται παρά να βρεθεί μια πιο μανιτζέβελη στατιστική υπηρεσία για να μαγειρέψει τα νούμερα και να τα μαζέψουμε από τα κορόιδα της Ενωσης. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ξένοι επιτηρητές που θα κάθονται στα υπουργεία για να κοιτάνε να μην τα ξεσκίζουνε, αλλά το ίδιο το ξέσκισμα. Οτι και με 20% δεν υπάρχει πια κάποιος που να μας δανείζει. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε οι ξένοι, ούτε η οικονομία, το πρόβλημα είναι πολιτικό. Οι Αγγλοι λένε ότι όταν ένας στρατός πάψει να πιστεύει στους αξιωματικούς του και να τους ακολουθεί παύει να είναι στρατός και γίνεται όχλος. Συνεχίζει να πολεμάει, αλλά τυφλά και άσκοπα. Στην Ελλάδα σήμερα άλλοι τα παρατάνε, άλλοι σκέφτονται να την κοπανήσουν έξω και άλλοι στην απελπισία τους στρέφονται εναντίον των «αξιωματικών» τους κατασκηνώνοντας έξω από τη Βουλή. Και όπως οι αξιωματικοί την ώρα της μάχης όταν βλέπουν ότι οι στρατιώτες τους παύουν να υπακούουν βγάζουν το περίστροφο και οπλίζουν για να τους πυροβολήσουν, η κυβέρνηση «πυροβολεί» τους ίδιους τους πολίτες της. Απειλώντας τους ότι θα τους κόψει το ρεύμα αν δεν τσακιστούν να βρουν λεφτά μέσα σε ένα δίμηνο.

Στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολεμική ελληνικής ιστορίας, οι Ελληνες προκειμένου να την αντιμετωπίσουν περισσότερο κι από λεφτά χρειάζονται αξιοπρέπεια. Αντιθέτως, για να κόψει το ρεύμα η κυβέρνηση θα έπρεπε να πει ότι δίνει την κατανάλωση του πρώτου κατοστάρικου δωρεάν. Είναι φορές που η εμπιστοσύνη μπορεί να αποδώσει περισσότερο από τον εκβιασμό.

Ποινικοποίηση
Στην πρώτη μετά τη δικτατορία κυβέρνηση είχε ποινικοποιηθεί η άρνηση του πολίτη να ψηφίσει. Στις εκλογές ο ψηφοφόρος έδινε το βιβλιάριό του στον δικαστικό αντιπρόσωπο, το βιβλιάριο σφραγιζόταν και ήταν απαραίτητο για την έκδοση διαβατηρίου. Η τιμωρία δεν είχε σχέση με το «αδίκημα» - αν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Με την άρνηση ή την αδιαφορία του να ψηφίσει θα ήταν λογικό ο πολίτης να χάνει το δικαίωμα ψήφου στις επόμενες -ή σε περισσότερες- εκλογές, αλλά το να μη βγαίνει από τη χώρα δεν είχε νόημα. Εκτός αν φοβούνταν ότι, σύμφωνα με την παροιμία «αλλού τρώει, αλλού πίνει, κι αλλού πάει και τη δίνει», θα πήγαινε να ψηφίσει σε άλλη χώρα.

Νόμοι-φόβητρα
Τέλος πάντων, όπως και άλλοι νόμοι στην Ελλάδα, ο συγκεκριμένος μοιάζει να είχε δημιουργηθεί για να φοβίζει και όχι για να εφαρμοστεί. Οπως τα urban myths με το AIDS και τους καθρέφτες που έγραφαν με κραγιόν το πρωί «Welcome to the world of AIDS», φήμες κυκλοφορούσαν για ανθρώπους που πήγαν στο αεροδρόμιο και ο αστυφύλακας τους γύρισε σπίτια τους, αλλά δεν ξέρω καμία περίπτωση πολίτη που να τιμωρήθηκε. Σιγά-σιγά ο νόμος πέρασε σε αχρησία, στα τελειώματα οι υπουργοί Eσωτερικών υπενθύμιζαν ότι ισχύει, και σήμερα ανάθεμα αν κάποιος τον θυμάται.

Οι αριστεροί
Ακόμα όμως και αν κάποιος θυμάται τον νόμο που τιμωρούσε την άρνηση της ψήφου με απαγόρευση ταξιδιού στο εξωτερικό, ελάχιστοι θα ξέρουν ή θα θυμούνται ότι πριν από 40 χρόνια για να πάρεις δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου έπρεπε να μην είσαι αριστερός. Προτού δώσει εξετάσεις για το δίπλωμα, ο μελλοντικός οδηγός έπρεπε να πάει στην Ασφάλεια και να πάρει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Αν δεν ήταν λευκό, μέχρι να απαρνηθεί τον κομουνισμό ο πολίτης έπρεπε να βολεύεται με τα πόδια ή τη συγκοινωνία.

Γαϊδουριά
Στη σειρά των ασύμμετρων σε σχέση με το αδίκημα και την ποινή νόμους έρχεται τώρα να προστεθεί ο νόμος που συνδέει τον φόρο με τον ηλεκτρικό. Αν στο παρελθόν υπήρχε το προηγούμενο να μη δίνουν ρεύμα στα αυθαίρετα δικαιολογούνταν από το ότι δεν υπήρχε μελέτη μηχανολόγου. Τώρα από το μόνο που μπορεί να δικαιολογηθεί είναι από την παραδοσιακή γαϊδουριά του κράτους στο δίκαιο των πολιτών του.