Ερευνητές του τίποτα και επιμορφωτές του κανενός

Η Ελλάδα εφέτος κινδυνεύει να μείνει χωρίς έρευνα και επιμόρφωση. Ο σάλος που προκλήθηκε με τα 6 εκατομμύρια της αύξησης για «ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς» στην επιχορήγηση των κομμάτων πιθανότατα να οδηγήσει στο κόψιμο του κονδυλίου. Το αποτέλεσμα θα είναι να μην ολοκληρωθούν οι έρευνες για το πόση ώρα κάνει η κόλλα στην αφίσα να στεγνώσει μέχρι τον λόγο ανάμεσα στην κλίση και τη μίζα στην αγορά υποβρυχίων και το πόσες ανιψούλες χωράνε στο προσωπικό της Βουλής. Το πρόβλημα δεν είναι τα 6 εκατομμύρια της αύξησης «για την έρευνα και την επιμόρφωση» ή τα 68 εκατομμύρια που εισέπραξαν τα κόμματα που πήραν πάνω από 1,5% στις εκλογές ή τα 40 εκατομμύρια των μισθών των βουλευτών ή τα 50 εκατομμύρια που στοιχίζει η λειτουργία της Βουλής. Το πρόβλημα είναι η γαϊδουριά των πολιτικών να ζητάνε από τους άλλους να λυσσάξουν από την πείνα και αυτοί να θέλουν να εγκρίνουν ακόμα περισσότερα λεφτά για τους ερευνητές του τίποτα και τους επιμορφωτές του κανενός.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό και πηγαίνει προς πολιτειακό. Το πρόβλημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είναι ότι, αντί πολιτικούς, δημιούργησε κοτζαμπάσηδες. Οσο δανείζονταν λεφτά για να έχουν και να μοιράζουν, κανένας δεν μίλαγε, αλλά τώρα που έχουν στεγνώσει όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτοί που θα έπρεπε να ηγηθούν της ανασυγκρότησης της Ελλάδας δεν είναι ικανοί να οργανώσουν ούτε μεθύσι σε ταβέρνα. Το πρόβλημα είναι ότι για πολιτικούς η Ελλάδα έχει τον Κίμωνα Κουλούρη που όταν τον συλλαμβάνουν επειδή πέρασε με κόκκινο και πατάει τον ειδικό φρουρό καταλαβαίνει ότι η μετέπειτα φασαρία δεν γίνεται για το γεγονός αλλά επειδή δεν τα έχουν χαλάσει με τον Παπουτσή. Σαν η Ελλάδα τους να αρχίζει και να τελειώνει στα γραφεία του κόμματός τους και οι νόμοι να εφαρμόζονται όταν είναι τσακωμένοι.

Τα κόμματα ζητάνε περισσότερα για την έρευνα και την επιμόρφωση, οι πρώην βουλευτές ζητάνε δεκάδες εκατομμύρια αποζημιώσεις για λόγους «συνταγματικής ηθικής», που είπε και ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, και το πολιτικό ερώτημα γίνεται όλο και πιο δραματικό. Υπάρχει ένα κόμμα, ένας αρχηγός που σε απλά ελληνικά να μπορεί να πει «αν κάνουμε αυτό και το άλλο σε τόσο καιρό θα βγούμε από το τούνελ»; Στην Ισπανία, στην Ιταλία περνάνε και αυτοί το λούκι τους, αλλά έχουν πολιτικούς που πείθουν ότι οι θυσίες του κόσμου δεν θα πάνε στράφι. Εμείς έχουμε τον Κοντογιαννόπουλο να υπερασπίσει τη συνταγματική ηθική μας.

Με τη συνταγματική ηθική να έχει τους πρώην βουλευτές να την υπερασπίζονται και με την επιμόρφωση και την έρευνα να έχει τους εν ενεργεία βουλευτές για να ανησυχούν, οι Ελληνες πολίτες ας παρακολουθούν τις αμαρτίες του παρελθόντος της πλατείας Συντάγματος να τρώνε τα τελευταία. Στο πλαίσιο της έρευνας και της επιμόρφωσης τι λάθη δεν πρέπει να ξανακάνουν.

Οι Αγγλοι δικαστές

Η λογική στη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων είναι ανάλογη με εκείνη που αμείβονταν οι Αγγλοι δικαστές μέχρι και τον 20ό αιώνα. Στη διάρκεια της μαθητείας τους, η οποία κρατούσε χρόνια, οι Αγγλοι επίδοξοι δικαστές έπαιρναν ένα συμβολικό ποσόν, συνήθως μία γκινέα, ώστε να αποδειχθεί ότι είχαν τα προς το ζην και δεν θα ήταν εύκολοι στόχοι δωροδοκίας. Η αντίστοιχη λογική στη χρηματοδότηση των κομμάτων ήταν ότι με τα οικονομικά τους προβλήματα λυμένα θα έμεναν μακριά από τους πειρασμούς των μεγάλων συμφερόντων. Μια λογική που και στις δύο περιπτώσεις δεν λειτούργησε.

Δωροδοκία από το κράτος

Στο αγγλικό σύστημα Δικαιοσύνης, όπου η επιλογή των δικαστών δεν γινόταν από την τάξη των πολιτών που είχαν πρόβλημα καθημερινής επιβίωσης, δημιουργήθηκε μια ταξική δικαιοσύνη των πλουσίων, όπου «οι χορτάτοι δεν καταλάβαιναν τους πεινασμένους». Στα κόμματα η χρηματοδότησή τους ήταν μια έμπρακτη ομολογία ότι ο μόνος τρόπος να μη δωροδοκηθούν από τα μεγάλα συμφέροντα ήταν να «δωροδοκούνται» από το κράτος. Το αποτέλεσμα ήταν να παίρνουν τα λεφτά του κράτους, αλλά και να μην έχουν πρόβλημα, είτε να πάρουν τα λεφτά του Κοσκωτά είτε το ένα εκατομμύριο της Siemens, που είπε ο Τσουκάτος ότι παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ.

Ο «βασικός» και τα «επικουρικά»

Από εχέγγυο για την αποφυγή του πειρασμού της δωροδοκίας η κρατική επιχορήγηση έγινε για τα κυβερνώντα κόμματα κάτι σαν τον βασικό μισθό. Τα «σίγουρα» της κρατικής μονιμότητας με τα λεφτά που έρχονταν από τους προμηθευτές να είναι τα επικουρικά. Η λογική βασίστηκε σε ένα λάθος. Οταν ο ηγέτης τους περιβάλλοντος συσχετίζει τη δωροδοκία με το μέγεθός της, όπως στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου με το «Είπαμε να πάρει ένα δωράκι αλλά όχι και 500 εκατομμύρια», η δωροδοκία είχε συσχετιστεί με το μέγεθος και όχι με την πράξη. Καμία συνταγματική ηθική δεν δικαιολογεί τα εκατομμύρια στους Ελληνες πρώην βουλευτές όταν οι άνεργοι έχουν φτάσει το ένα εκατομμύριο και καμία κομματική ανάγκη για αύξηση στις επιχορηγήσεις των κομμάτων όταν οι επιχειρήσεις κλείνουν. Τα κόμματα που έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι είναι τόσο διεφθαρμένα που στο σημείο που έφεραν την οικονομία δεν υπάρχει κανένα μεγάλο συμφέρον να τα διαφθείρει. Η αυτοχειρία θα ήταν η αξιοπρεπής λύση, διαφορετικά η ευθανασία κρίνεται απαραίτητη.