Χερ Σόιμπλε, στην Ελλάδα υπάρχει και το Κούγκι!

Θα προτιμούσα χίλιες φορές να είχα την Ανγκελα Μέρκελ ή τον Νικολά Σαρκοζί πρωθυπουργό, το CDU ή το UMP κυβέρνηση και τους σοσιαλιστές της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας αντιπολίτευση από ό,τι τους δικούς μας. Φτάνει να τους είχαμε βγάλει εμείς. Αντίθετα, θα προτιμούσα τον Καρατζαφέρη υπουργό Πολιτισμού, την Παπαρήγα υπουργό Τουρισμού και τον Τσίπρα στο Προστασίας του Πολίτη από το να μας επιβάλουν την κυβέρνηση που θέλουν οι Γερμανοί. Και αυτό έδειξαν να κάνουν. Δείχνοντας αξιοθαύμαστη πολιτική γαϊδουριά, οι Γερμανοί μέσα σε μία εβδομάδα έκαναν μια χώρα που έτρεμε μπροστά στον κίνδυνο να βγει από τη ζώνη του ευρώ να προτιμάει ακόμα και να καταστραφεί από το να τους βλέπει να την αντιμετωπίζουν σαν περιττό βάρος στα σχέδιά τους για μια ευρωπαϊκή γερμανική αυτοκρατορία που θα υποκαταστήσει την Ενωμένη Ευρώπη.

Με τα λόγια αλλά και το ύφος που μιλάει για την Ελλάδα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για πρώτη φορά άγγιξε ένα γυμνό νεύρο αξιοπρέπειας της Ελλάδας που ήταν άγνωστο ότι υπάρχει. Η off the record συνομιλία με τον υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας, όπου ο Σόιμπλε αναφέρεται στην Ελλάδα σαν να είναι το βάρος που πρέπει να ξεπετάξει από πάνω της η Ευρώπη, ενώ για την Πορτογαλία μπορεί να υπάρξει κατανόηση φτάνει ο Πορτογάλος να είναι τόσο καλό παιδί όσο δείχνει και στην κάμερα, ήταν ό,τι προσβλητικότερο μπορούσε να υπάρξει για μια κυρίαρχη χώρα που μπορεί να μαγείρεψε νούμερα, να έζησε πάνω από τις δυνατότητές της αλλά δεν έγινε -ούτε πρόκειται να γίνει- προτεκτοράτο κανενός.

Οσο για το επιχείρημα ότι εμείς ζητάμε από τους Γερμανούς και beggars cannot be choosers, που θα λέγανε και οι Αγγλοι (δηλαδή οι επαίτες δεν μπορεί να είναι εκλεκτικοί), ισχύει. Μάλιστα φτάσαμε στο σημείο να τους παρακαλούμε για βοήθεια. Μόνο που σε αυτό το σημείο δείχνει και ο υποψήφιος ευεργέτης από τι είναι φτιαγμένος. Οταν έρθει μια ζητιάνα και σου ζητήσει λεφτά, έχεις δικαίωμα να δώσεις ή να μη δώσεις. Το μόνο που δεν έχεις δικαίωμα είναι να της ζητήσεις να σου πάρει μια πίπα. Ζητιάνα είναι και όχι κάτι άλλο.

Ως λαός δεχτήκαμε να βάλουμε τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων να υπογράψουν δεσμεύσεις, δεχτήκαμε να πηγαίνει ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, όπως και να τον λένε, στο Eurogroup και σαν να είναι δοσάς να του λένε «ξαναπέρνα από Δευτέρα», ακούσαμε ότι για τη Γερμανία, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με την Πορτογαλία, είμαστε βάρος και τώρα ζητάνε από τα κόμματα να δεσμευτούν τι θα κάνουν και μετά τις εκλογές. Η Ελλάδα, όμως, είναι μια χώρα που δίπλα από το «σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω» έχει και τον καλόγηρο Σαμουήλ να τινάζει το Κούγκι και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας μοιάζει να τρώγεται να δει αν θυμόμαστε πώς γίνεται.