Περί γούστου και ορέξεως, Παστίτσιος

Η σάτιρα είναι ακριβώς όπως η βία: Ενοχλεί τους άλλους. Αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά με τη σύλληψη του «Γέροντος Παστίτσιου», η οποία έδωσε αφορμή να ξεκινήσει ένας πόλεμος που έχει ορισμένες ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και ένα πλήθος από παπαριές καμαρωτές.

Πρώτον, το κατέβασμα μιας σελίδας δεν μας κάνει μουσουλμανική χώρα. Σε μια μουσουλμανική χώρα δεν θα είχε ασχοληθεί η Aστυνομία αλλά η Θρησκευτική Aστυνομία, τη δικαιοσύνη θα την είχε απονείμει ο όχλος, και στην περίπτωση που ο Γέρων Παστίτσιος την κοπανούσε, θα την πλήρωναν κάποιοι συγχωριανοί του στα Ψαχνά. Αλλο να μείνεις 12 ώρες στο κρατητήριο, να σου κατάσχουν το κομπιούτερ και να έχεις τον Παπαδημούλη να ζητά την απελευθέρωσή σου προτού πάει στο Συμβούλιο της Ευρώπης και άλλο να σε κρεμάσουν.

Δεύτερον, πολλοί θα ’θελαν να γίνουμε θεοκρατική χώρα. Δεν έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια από τότε που η εξύβριση των θείων ήταν ιδιώνυμο και ο υβριστής έπρεπε να περάσει το βράδυ του σε κελί περιμένοντας το Αυτόφωρο. Θα μου πείτε, είναι καλύτερα τώρα που η Παναγία πάει σύννεφο; Θα σας απαντήσω, προφανώς όχι. Αλλά ανάμεσα στην εξουσία των μουλάδων ή των παπάδων, είμαι πρόθυμος να ανεχτώ την εκάστοτε Παναγία ή ακόμα και το άμεσο υποκατάστατό της, την Παναχαϊκή.

Τρίτον, μην το παραπαίζουν άνετοι. Γιατί μια χαρά άνετοι ήταν η ΔΗΜ.ΑΡ. και ο ΣΥΡΙΖΑ και ωραία ακούγονται τα «πλάκα έκανε το παλικάρι» και «δεν μπορεί να ποινικοποιείται η σάτιρα στη χώρα του Αριστοφάνη», αλλά, ας πούμε, ότι δεν ήταν ο Γέρων Παστίτσιος αλλά έβγαινε ένας Νέων Γρηγορόπουλος και άρχιζε την πλάκα, να βγάζει βιντεοπαιχνίδια που να έχουν τον Γλέζο να σκαρφαλώνει σε ιστό όχι για να κατεβάσει σημαία, αλλά για να μαζεύει κατοστάρικα, θα νιώθανε το ίδιο άνετοι; «Μα αυτό είναι κακόγουστο», πάει το αντεπιχείρημα. Μόνο που περί γούστου και ορέξεως, Παστίτσιος. Και όσο κακόγουστα θα φαίνονταν τα αστεία με τον Γρηγορόπουλο ή τον Τσε στην Αριστερά, εξίσου κακόγουστα φαίνονται τα αστεία για τον Παΐσιο στη θρησκευόμενη Δεξιά.

Το ρεζουμέ θα μπορούσε να ήταν: «Οπότε θα πρέπει να είμαστε όλοι προσεκτικοί, να μην προσβάλλουμε τα πιστεύω του άλλου». Ενα συμπέρασμα που έχει δόση αλήθειας, αλλά και πολύ κίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι να δημιουργήσουμε μια Δεξιά και μια Αριστερά που θα θίγονται συνεχώς από τις προσβολές, πραγματικές ή φανταστικές, στους ήρωες και τα σύμβολά τους. Το «πω πω, τι έκανε, έκαψε τη σημαία!» γίνεται εύκολα «πω πω, τι έκανε, μίλαγε στην προσευχή!». Οσο για την ανοχή της Αριστεράς στον λόγο αποδεικνύεται με τις επιθέσεις στην ομιλία του καθηγητή Εγκληματολογίας Πανούση και στην ομιλία του 83χρονου νομπελίστα Τζέιμς Γουότσον στην Πάτρα, με το ελαφρυντικό βέβαια ότι η βία δεν ήταν ρατσιστική. Οι Γέροντες Παστίτσιοι, Βουνίσιοι και Παρίσιοι χρειάζονται όχι γι’ αυτά που λένε, τα οποία μπορεί να είναι παπαριές, αλλά για να τεστάρεται ότι η ελευθερία του λόγου εξακολουθεί να υπάρχει.

Ο Κουτσόγιωργας

Μαζί με την πτώση της Κωνσταντινούπολης και την Καταστροφή της Σμύρνης στην Ελλάδα θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν αποφράδα μέρα και εκείνη που ο Μένιος Κουτσόγιωργας είπε στη Βουλή: «Η Δεξιά δεν δικαιούται να ομιλεί». Για τι ομιλούσε η Δεξιά έχει χαθεί στον χρόνο, αλλά το αποτέλεσμα των λόγων του Κουτσόγιωργα ταλαιπωρεί την Ελλάδα μέχρι σήμερα. Οταν κάποιος κατηγορείται για οτιδήποτε δεν χρειάζεται να απολογηθεί σχετικά με αν το έκανε ή όχι, αλλά να βρει κάποιον άλλον που, κατά τη γνώμη του, έχει κάνει κάτι χειρότερο. «Ναι, στα λεωφορεία θέλουν να βάλουν ελεγκτές. Γιατί δεν βάζουν ελεγκτές να δουν πόσα φάγανε αυτοί στη Βουλή;». Στην Ελλάδα οι ταξιτζήδες κατηγορούν τους φαρμακοβιομήχανους, οι ένστολοι τις εταιρείες ακτοπλοΐας, οι πρατηριούχοι βενζίνης τους υπαλλήλους της ΔΕΗ, και όταν δεν βρίσκουν κάποιον για να κατηγορήσουν, μπορούν να πουν ένα «Μπροστά σε αυτά που φάγανε με τους Ολυμπιακούς...» και να καθαρίσουνε.

Η ενοχή του άλλου

Είμαστε η μόνη χώρα που ξέρω όπου ο κατηγορούμενος στην υπεράσπισή του δεν επικαλείται την αθωότητά του, αλλά την ενοχή ενός άλλου. Η ιστορία του Παστίτσιου φυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Με τη Βούλα Παπαχρήστου να αναλαμβάνει τον ρόλο του αντι-Παστίτσιου και την επιχειρηματολογία να φτάνει στο «Πού ήταν οι Παπαδημούληδες να φωνάξουν για την ελευθερία του λόγου όταν κυνηγούσαν την Παπαχρήστου;». Προφανώς, πουθενά. Οπως και με τη βία που πρέπει να είναι ρατσιστική για να ενοχλήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο ισχύει και με τον λόγο που πρέπει να είναι ρατσιστικός και όχι αντιεκκλησιαστικός για να ενοχλήσει. Υπάρχουν όμως και διαφορές.

Οι συμψηφισμοί

Ο Γέρων Παστίτσιος δεν εκπροσωπούσε τίποτα πέραν του εαυτού του και του παστίτσιου. Η Παπαχρήστου θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Ο Παστίτσιος διώχθηκε ποινικά από το κράτος, ενώ η Παπαχρήστου αποκλείστηκε από την αποστολή. Και οι δύο όμως διώχτηκαν έπειτα από «εκατοντάδες καταγγελίες προσβεβλημένων πολιτών». Στην περίπτωση της Παπαχρήστου που δεν είχε παραβεί κάποιον νόμο στον ΣΕΓΑΣ και τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, στην περίπτωση του Παστίτσιου που είχε παραβεί έναν απίθανο περί βλασφημίας νόμο στην Αστυνομία. Δυο διαφορετικές υποθέσεις που μπλέχτηκαν στον αχταρμά των καταραμένων συμψηφισμών.