Οχι απλώς δεν έρχονται εταιρείες, αλλά χάνουμε κι αυτές που έχουμε

Η Ελλάδα πλησιάζει σε ένα critical mass όπου για τις μεγάλες εταιρείες το ύψος των φόρων δεν θα μπορεί να αντισταθμιστεί από τους χαμηλούς μισθούς. Παράδειγμα, η αποχώρηση του διοικητικού κομματιού της ΦΑΓΕ στο Λουξεμβούργο και το μάζεμα στο Ελληνικό Χρηματιστήριο των μετοχών της Coca-Cola από την οικογένεια Δαυίδ, για να τις επανατοποθετήσουν στο χρηματιστήριο του Λονδίνου από όπου μπορούν να αντληθούν κεφάλαια.

Οι δύο περιπτώσεις έχουν φυσικά διαφορές. Η κίνηση της ΦΑΓΕ έγινε περισσότερο για να βρεθεί ένας τόπος όπου η φορολογία θα είναι μικρότερη της ελληνικής, ενώ της 3Ε για να πάει σε έναν χώρο όπου η μετοχή θα αντλήσει ευκολότερα το ενδιαφέρον των επενδυτών. «Καλά, και οι ξένοι επενδυτές δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν μετοχές της Coca-Cola από το Ελληνικό Χρηματιστήριο;» είναι ένα λογικό ερώτημα. Προφανώς, αλλά προφανέστερα, έστω κι αν η παραγωγή της Coca-Cola εξακολουθεί να γίνεται στην Ελλάδα, η τραπεζική επάρκεια και η σταθερότητα των φορολογικών νόμων κάνουν ελκυστικότερο το Λονδίνο.  

Το ανησυχητικό όμως στοιχείο δεν είναι ότι η Ελλάδα έχει χάσει τη δραστηριότητα δύο μεγάλων εταιρειών αλλά ότι το Λουξεμβούργο και η Μεγάλη Βρετανία, που δεν είναι φορολογικοί παράδεισοι τύπου Μπαρμπέιντος και Νησιά Κέιμαν, φορολογικά είναι ελκυστικότερες από την Ελλάδα για μεγάλες εταιρείες. Αντίθετα με όσα έλεγε τόσο καιρό η Αριστερά ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ένα σατανικό σχέδιο βουλγαροποίησης της Ελλάδας, με τους μισθούς στον πάτο και τα κέρδη των εταιρειών στα ύψη, κατορθώσαμε να έχουμε τους μισθούς στον πάτο και τη φορολογία σε τέτοια ύψη που όχι απλώς δεν έρχονται εταιρείες, αλλά χάνουμε κι αυτές που έχουμε. Ο κίνδυνος στην Ελλάδα δεν είναι η βουλγαροποίηση, με μεγάλες εταιρείες να κατσικώνονται και να μας πίνουν το αίμα, αλλά της πραγματικής βουλγαροποίησης. Αυτής που μετείχαμε σαν Ελλάδα και εμείς. Της αρπαχτής στον ιδιωτικό τομέα όπου κάθε Ελληνας «επιχειρηματίας»-Ταρζάν πήγε για κάποια χρόνια στη Βουλγαρία, πήδηξε την οικονομία -και όχι μόνο- και έφυγε αφήνοντας πίσω του το τίποτα.

Το ότι σε ιδιώτες ή επιχειρήσεις δεν πάει άλλο ακόμα μεγαλύτερη φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα είναι σαφές. Οτι χρειάζονται νέα μέτρα, σαφέστερο. Ενα χρειάζεται: να μειωθεί η φορολογία. Δεν μπορεί φορολογικά να συμφέρει τις μεγάλες επιχειρήσεις να έχουν έδρα τη Μεγάλη Βρετανία ή το Λουξεμβούργο σε σχέση με την Ελλάδα. Δεύτερον, χρειάζεται να υπάρξουν σταθεροί φορολογικοί νόμοι. Δεν μπορεί ανά χρόνο να μην ξέρει ο επιχειρηματίας πόσο θα φορολογηθεί η επιχείρησή του, αν θα του βάλουν χαράτσι ή αν θα του ανεβάσουν τον ΦΠΑ. Τρίτον, πρέπει να ξέρει ότι οι νόμοι που υπάρχουν εφαρμόζονται και ότι 10 συνδικαλισταράδες δεν θα του κλείσουν την πόρτα του εργοστασίου. Γίνεται; Κάνουμε κάτι. Δεν γίνεται; Θα ανεβάζουμε τους φόρους, θα κατεβάζουμε τους μισθούς και δεν θα ξέρουμε γιατί οι άτιμες οι επιχειρήσεις μας πεθαίνουν.

Το πόσο ο κρατισμός έχει μπει στο πετσί της Ελλάδας φάνηκε από το σχέδιο «Αριάδνη», με το οποίο θα εντοπίζονται οι «μαϊμουδιές» στις συντάξεις, να καταγράφονται οι αλλαγές στην οικογενειακή κατάσταση των εργαζομένων ώστε να μη δίνονται συντάξεις για νεκρούς των οποίων ο θάνατος δεν είχε δηλωθεί, να μη δίνονται επιδόματα γάμων σε αυτούς που έχουν πάρει διαζύγιο και πάει λέγοντας. Σε κάθε νορμάλ ευρωπαϊκή χώρα η κυβέρνηση θα είχε ζητήσει από τη μία υπηρεσία να ενημερώνει την άλλη. Για παράδειγμα, τα ληξιαρχεία να ενημερώνουν το Ταμείο για θανάτους, τα δημαρχεία για τους γάμους και όποιον συνδυασμό μπορεί κάποιος να σκεφτεί που θα απέτρεπε τις «μαϊμουδιές». Οχι όμως και στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία όπου για να κόψεις το ρεύμα πρέπει να περιμένεις ένα τρίωρο για να δώσεις την αίτηση.

Τα χαρτιά

Ας πούμε ότι στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ελλάδας κάποιος χάνει τη μάνα του. Θα τη συνοδεύει στην τελευταία κατοικία όπου δεν υπάρχει πόνος, σπαραγμός ούτε χαράτσι και μετά, με το χαρτί του γιατρού, θα πηγαίνει στον συμβολαιογράφο, που θα παίρνει το χαρτί του γιατρού, θα δίνει το πιστοποιητικό, θα παίρνει ένα 40άρι ευρώ και μετά το ορφανό θα φεύγει ελαφρωμένο στο πορτοφόλι αναστενάζοντας: «Γιατί δεν με έπαιρνες, μανούλα, μαζί σου να σταματήσω να βασανίζομαι…». Και ο συμβολαιογράφος θα έχει το χαρτί να το δώσει σε όποια υπηρεσία το θέλει για να βγάλει άλλα χαρτιά που θα τα δώσει αλλού για να έχουν και αυτοί χαρτιά να λένε ότι κάτι κάνουν.
 

Ολο το χαρτί

Και γιατί ο γίγαντας της Εργασίας Βρούτσης δεν έδωσε τη δουλειά στα ΚΕΠ; «Υπολειτουργούν», είπε ο Βρούτσης. Γιατί δεν ζήτησε από τα ληξιαρχεία να συνδεθούν με τα Ταμεία; «Γιατί από το Δημόσιο δεν ζητάς. Σου ζητάνε», θα έλεγε ο Βρούτσης, αν δεν ήταν Βρούτσης. Και γιατί πρέπει να τρέχουμε επειδή το Δημόσιο του Βρούτση δεν λειτουργεί; Επειδή δεν έχει εμφανιστεί ένας που να μην είναι Βρούτσης να πει: «Λιγότερο Δημόσιο» και να πείσει ότι θα το κάνει, να μαζέψει όλο το χαρτί - σε ψήφους.