Ο λογαριασμός των Ολυμπιακών Αγώνων και οι συμψηφισμοί

Την περασμένη Τετάρτη ο κ. Σπύρος Καπράλος, πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, αναφέρθηκε στον οικονομικό απολογισμό των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Η Οργανωτική Επιτροπή δύο μήνες μετά το τέλος των Αγώνων έκλεισε τα βιβλία δηλώνοντας κέρδος 377 εκατ. λιρών. Ο απολογισμός του 2004 δόθηκε τον Μάιο του 2005, εννέα μήνες μετά τους Αγώνες, στη διάρκεια των οποίων συνεχιζόταν να πληρώνεται προσωπικό. Η Οργανωτική Επιτροπή της Αθήνας αρχικά είχε ανακοινώσει πλεόνασμα 130 εκατ. ευρώ, που μετά προσαρμόστηκε ως κέρδος 50 εκατ. ευρώ - περίπου το 1/10 του αντιστοίχου του Λονδίνου. Μόνο που αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά είναι ότι για να βγουν αυτά τα 50 εκατομμύρια η Οργανωτική Επιτροπή προσμέτρησε τα τηλεοπτικά, τα έσοδα από εισιτήρια, τις χορηγίες της ΔΟΕ και των εταιρειών και κάθε άλλο έσοδο από τους Αγώνες, αφήνοντας στο κράτος για έξοδα την κατασκευή των σταδίων και των έργων υποδομής, την ασφάλεια και τα σχετικά. Μόνο που τα έργα τα έκανε το ΥΠΕΧΩΔΕ, την ασφάλεια είχε το Προστασίας του Πολίτη και κάθε υπουργείο που είχε σχέση με τους Ολυμπιακούς αναλάμβανε και το κόστος της συμμετοχής του.

Ενας από τους λόγους ήταν ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, που έβλεπε ότι οι Αγώνες οικονομικά θα έμπαιναν με τα μπούνια μέσα, δεν ήθελε να εμφανιστεί ένα νούμερο που θα αποθάρρυνε πόλεις που στο μέλλον θα ήθελαν να διοργανώσουν τους Αγώνες. Η επιθυμία της ΔΟΕ βόλευε και τις κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή που δεν ήθελαν να φανεί η ζημιά. Στην καλή χαρά ότι τα δανεικά δεν θα τελείωναν ποτέ και «ψημένοι» ότι οι Ολυμπιακοί είναι το πρώτο βήμα για τη μεγάλη Ελλάδα της ατελείωτης κονόμας πίεση από τους πολίτες δεν υπήρξε, οπότε πετύχαμε το μοναδικό. Πρέπει να είμαστε η μόνη διοργανώτρια χώρα που δεν έχει ιδέα πόσο κόστισε η διοργάνωση. Οπως είπε ο κ. Καπράλος, το ΠΑΣΟΚ είχε πει ότι κόστισαν 5,6 δισ., ενώ η Ν.Δ. 11-12 δισ. ευρώ. Αλλά ήταν η εποχή που για ένα δισ. δεν τα χαλάγαμε... Σήμερα όμως που φιλάμε τροϊκανές ποδιές για 200 και 300 εκατομμύρια το δισ. των Ολυμπιακών ακούγεται αλλιώς. Αλλά και πολλά άλλα ακούγονται αλλιώς, εκτός από ένα: τους συμψηφισμούς. Ο κ. Καπράλος έκλεισε στο ραδιόφωνο με τη φράση: «Η χώρα μας θα ήταν μάλλον στην ίδια κατάσταση και χωρίς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οταν μια χώρα έχει χρέος 360 δισ. ευρώ, δεν φταίνε οι Ολυμπιακοί Αγώνες των 8 δισ. ευρώ».

Οπως η χώρα μας θα ήταν στην ίδια κατάσταση αν ο Τσοχατζόπουλος δεν είχε πάρει τις μίζες, οι επαγγελματίες δεν έκοβαν αποδείξεις και το ΟΑΚΑ δεν είχε ηλεκτρολόγους που να πληρώνονται με μισθούς διδάκτορα ξένου πανεπιστημίου. Είμαστε στο σημείο όπου αν τα 360 δισ. τα είχαν φάει δύο Ελληνες, ο ένας τα 170 και ο άλλος τα 190, αυτός που θα είχε φάει τα 170 θα έλεγε: «Πώς μπορούν να με κυνηγάνε όταν άλλος έχει φάει 190;». Τα 5 και τα 10 δισ. των Ολυμπιακών είναι πολύ σοβαρό ποσό για να σβήσουν με συμψηφισμούς.

Οι σολίστες

Στα γήπεδα οι οπαδοί ξεκινάνε από τα συνθήματα για να καταλήξουν στο ξύλο. Στη Βουλή γίνεται το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή, με σολίστες τον Τατσόπουλο και τον Κασιδιάρη να τα χώνουν ο ένας στον άλλο. Μέχρι να περάσουμε στην επόμενη πίστα. Μόνο την περασμένη εβδομάδα είχαμε τον Κασιδιάρη να λέει «σιγά μη σκίσει κανένα καλσόν» για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πέτρο Τατσόπουλο να γράφει στο Facebook ότι «οι Χρυσαυγίτες είναι καμπινέδες» και χειρότερα...

Το «αφεντικό των δρόμων»

Οι συγκρούσεις έχουν μεταφερθεί εδώ και καιρό στα έργα όταν ξεκίνησε ο αγώνας για το ποιος θα γίνει το «αφεντικό των δρόμων». Ξεκίνησε όταν ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι οι Πασόκοι βουλευτές δεν θα βγαίνουν από τα σπίτια τους, αφού θα τους παίρνει ο λαός με τις πέτρες. Και πήγαινε ο λαός από μόνος του, τον στέλνανε να πάει, μικρή η διαφορά. Ηταν η εποχή όπου αν 10 άτομα πήγαιναν σε μια εκδήλωση και ο ένας πέταγε γιαούρτι, το βιντεάκι σηκωνόταν στο YouTube με τίτλο «Οπου πάνε ο λαός τους γιαουρτώνει». Και συνεχίστηκε στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα όταν η Task Force των Εξαρχείων συγκρουόταν με τους Χρυσαυγίτες για το ποιοι θα είναι τα αφεντικά της πλατείας.

Δεκαετία του ’20

Εδώ και ενάμιση χρόνο η Αθήνα ζει μια βαλκανική εκδοχή του Βερολίνου της δεκαετίας του ’20. Δεν είμαστε ακόμα εκεί, αλλά στο σημείο όπου οι μαύροι μπορούν να πουλάνε τις «μαϊμού» τσάντες στην Πατησίων έξω από το Οικονομικό αφού τους προστατεύουν οι αντιεξουσιαστές της σχολής, αλλά οι μικροπωλητές για να στήσουν τους πάγκους τους πρέπει να δείχνουν τα χαρτιά τους στους Χρυσαυγίτες.

Η γραμμή

Μόνο που εδώ πρέπει να τραβηχτεί μια γραμμή: τα θέατρα πρέπει να μπορούν να παίζουν ό,τι γουστάρουν και στα πεζοδρόμια και τις πλατείες ο νόμος δεν είναι κανενός κόμματος αλλά του κράτους. Οσο για τον Κασιδιάρη και τον Τατσόπουλο, μπορούν να μιλάνε όπως και όσο μαγκιόρικα γουστάρουν. Στο φινάλε, δεν αποκλείεται και οι δύο
να έχουν δίκιο.