Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χώρια

Δεν χρειάζεται να το κάνουμε ούτε Αρκάδι ούτε Κούγκι. Λέμε απλά: «Στη χώρα μας θα κάνουμε αυτό που εμείς θέλουμε, και μπορείτε να τοποθετήσετε τα μάρκα σας εκεί που δεν φτάνει φως» και αποδεικνύουμε αυτό που οι παλιοί μαθαίναμε τραγουδάκι στο δημοτικό: «Του Ελληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει και μολών λαβέ και έξω απ’ την καλύβα, ρε γκοτζίλα». Ζούμε δυο-τρεις δεκαετίες με αναγομωμένα ελαστικά, adidas με τέσσερις ρίγες και τελωνειακούς να ψάχνουν τις φόδρες από τις βαλίτσες μπας και βρουν τα δολάρια, και καμία κυρία δεν έχει δικαίωμα να πει κουβέντα.

Τα «με τα λεφτά μου… και την κυρά μου», «νταβά στο σπίτι μου δεν βάζω» τα σέβομαι απεριόριστα. Στο φινάλε τιμάει την Ιστορία που θέλουμε να πιστεύουμε. Στην οποία, αν Πέρσης μάς ζητούσε γην και ύδωρ, τον πετάγαμε στο πηγάδι και αν μακαρονάς ήθελε ελεύθερη διάβαση των στρατευμάτων του, άκουγε «Οχι» από τον λαό, τον Μεταξά και μπορεί και τον Κουβέλη. Μόνο αν κάποιο κόμμα έχει τα cojones να το πάει το γράμμα και κάποιοι ψηφοφόροι να το ταχυδρομήσουν, να ακουστεί στέρεο σαράουντ: «Τα λεφτά σας εκεί που ξέρετε!».

Υπάρχει κόμμα που να αντέχει να πει την αλήθεια, ότι για να πάρουμε τα λεφτά θα εκχωρήσουμε ένα κομμάτι της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Ακόμα περισσότερο, υπάρχει μια πλειοψηφία που θα πει: «Εγώ από τη βόλεψή μου έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση την ανεξαρτησία μου. Να πεινάσω, ρε, αλλά δεν θα αφήσω κανένα Σόιμπλε να με έχει στο περίμενε και κανέναν Φούχτελ να λέει ότι στους δήμους 1.000 Γερμανοί δουλεύουν όσο 3.000 Ελληνες». Να το πει όχι ο δημοτικός υπάλληλος που φοβάται για τη θέση του, αλλά ο ιδιωτικός επειδή του θίξανε τον συμπατριώτη. Ολοι μαζί, ρε. Σαν το Αλβανικό. Σαν τον λαό που πολέμησε τη χούντα στο Πολυτεχνείο. Σαν ό,τι νομίζει, γουστάρει και πιστεύει ο καθένας. Ετσι τσαμπουκαλεμένα, άγρια και πατριωτικά, όπως οι συνδικαλιστές των δήμων που αντιμετώπισαν τις γερμανικές δυνάμεις στη μεγάλη μάχη της Εκθεσης της Θεσσαλονίκης, δείχνοντας πόσο καλά ο Ελληνας αντιμετωπίζει τις υπέρτερες δυνάμεις και πόσο καλύτερα βαράνε οι 500 τους πέντε.

Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει από την κρίση είναι ότι κανένας δεν είναι πρόθυμος να θυσιάσει τίποτα για κανέναν. Οτι το ερώτημα ήθους «θα δεχόσαστε για να γίνετε πλούσιος να πεθάνουν 1.000 μανδαρίνοι;», στη λογική «θα θυσίαζες έναν άγνωστο για να ζήσεις καλύτερα στην Ελλάδα του σήμερα», έχει απαντηθεί. Οχι 1.000 μανδαρίνους αλλά 1.000 γείτονες δεν αξίζουν δύο χρόνια συντάξιμα και μισό επίδομα υπερωρίας. Στην Ελλάδα της κρίσης όσο περισσότερο μεγαλώνει το ζόρι τόσο πιο πολύ ισχύει το ξεχασμένο σύνθημα των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. «Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά». Και ο αγώνας συνεχίζεται.

Περίεργη λογική
Κάθε χρόνο, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, κάποιοι υποστηρικτές του Παπαδόπουλου θέτουν το θέμα των «νεκρών του Πολυτεχνείου». Το θέμα τίθεται πάντα «τεχνικά», δηλαδή ότι κανένας δεν σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο. Μια περίεργη λογική, αφού για τον Καραϊσκάκη δεν λένε ότι έχασε τη ζωή του στην Ελευσίνα όπου πέθανε, αλλά στα Ταμπούρια και στη μάχη του Φαλήρου όπου έφαγε το βόλι που τον σκότωσε.

Διαγωνισμός
Η άλλη πλευρά, η αντιδικτατορική, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης έφτασε στο άλλο άκρο. Βουλευτές και δήμαρχοι της Αριστεράς είχαν μπει σε έναν διαγωνισμό ποιος θα πει τον μεγαλύτερο αριθμό «νεκρών του Πολυτεχνείου». Ονόματα μπαίνανε και βγαίνανε στη λίστα, ιστορίες για ομαδικές εκτελέσεις κυκλοφορούσαν, μέχρι που η λίστα έφτασε τους 1.000 και κάποιος έθεσε ένα πρακτικό θέμα: πού μπορεί να έχουν θαφτεί τόσοι άνθρωποι; Η απάντηση ήταν «στο νεκροταφείο του Βύρωνα, σε ανώνυμους ομαδικούς τάφους, παράλληλα στον τοίχο. Κάποια στιγμή σκάφτηκε ο τοίχος, δεν βρέθηκε τίποτα και καταλήξαμε στον αποδεκτό κατάλογο των 24 νεκρών του Πολυτεχνείου. Ο οποίος, για να είμαστε ακριβείς, αναφέρει τα 24 άτομα που σκοτώθηκαν εξαιτίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και όχι αυτούς που έπεσαν στην εξέγερση. Γιατί ο Διομήδης Κομνηνός, 17 ετών, που σκοτώθηκε στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη, συμμετείχε στην εξέγερση, αλλά η Αικατερίνη Αργυροπούλου, 76 ετών, που χτυπήθηκε από σφαίρα στην αυλή της στους Αγίους Αναργύρους, προφανώς δεν ήταν αγωνίστρια αλλά άτυχη.

Αποδεκτό
Αλλά, και από την άλλη πλευρά, υπάρχει η προσπάθεια να περνάει η ιστορία που βολεύει. Οχι για το Πολυτεχνείο, αλλά για την 28η Οκτωβρίου. Στην «Αυγή» το 2009 είχε δημοσιευτεί άρθρο με τον τίτλο «Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν “τρικούβερτο γλέντι”», στο οποίο αναφερόταν ότι  δεν υπάρχει Αλβανικό Επος, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα αποδεκτό.

Λεπτομέρειες
Μερικοί καμικάζι, φεύγοντας για να πέσουν στα αμερικανικά πλοία, έριχναν ριπές στα  καταστρώματα των αεροπλανοφόρων από τα οποία είχαν απογειωθεί. Το γεγονός είναι γνωστό στην Ιαπωνία, χωρίς να αλλάζει τη λαϊκή άποψη για τους καμικάζι. Η Ιστορία δεν κρίνεται στις λεπτομέρειες, στο ένα θύμα και τον έναν άδικα εκτελεσμένο, αλλά στον τρόπο που ο λαός την έκανε δεκτή. Για το Αλβανικό, όπως και το Πολυτεχνείο, η Ιστορία έχει μιλήσει.