Η άποψη της Ελλάδας για την αλήθεια

Ο αντίλογος σε μια θέση όταν είναι «αν δεν σταματάς να το λες, θα σε βάλω φυλακή» είναι χειρότερος από την πιο ηλίθια θέση. Τις περασμένες ημέρες είχαμε δύο παραδείγματα.
Η μία περίπτωση ήταν του Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος από το βήμα της Βουλής αρνήθηκε το Ολοκαύτωμα. Η θέση δεν είναι πρωτόγνωρη. Από τη δεκαετία του ’50 υπήρξαν αρνητές του Ολοκαυτώματος, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ποτέ δεν υπήρξε γενοκτονία των Εβραίων σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή αναθεωρητές που δέχονται ότι στρατόπεδα υπήρξαν αλλά τα θύματα ήταν πολύ λιγότερα.

Η δεύτερη περίπτωση είναι της Μαρίας Ρεπούση η οποία στο ραδιόφωνο του Alpha, αναφερόμενη στον χορό του Ζαλόγγου, είπε ότι κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους. Αντίθετα με το Ολοκαύτωμα που έχει παγκόσμια εμβέλεια, ο χορός του Ζαλόγγου δεν υπήρξε λόγος να αμφισβητηθεί.
Το αν οι αυτοκτονίες έγιναν χορεύοντας ή «εν χορώ» και αν το «έχε γεια, καημένε κόσμε» γράφτηκε 100 χρόνια μετά ενδεχομένως να είχαν απασχολήσει τους ιστορικούς, αλλά ο χορός του Ζαλόγγου δεν νομίζω ότι έχει γίνει θέμα στο παρελθόν. Το θέμα όμως δεν είναι οι θέσεις αλλά οι αντιδράσεις.

Της Μαρίας Ρεπούση υπήρξε διαδικτυακός, πολιτικός και δημοσιογραφικός διασυρμός. Τα λόγια της παραχαράχτηκαν, στην τηλεόραση την πιλατεύανε να παραδεχτεί ότι δεν αναγνωρίζει τις γενοκτονίες ενώ η θέση της ήταν ότι είναι ενάντια στην ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών και ο Φώτης Κουβέλης είπε ότι διαφωνεί. Σε αδυναμία του να εξηγήσει γιατί διαφωνεί, μάλλον διαφωνεί επειδή χάνονται ψήφοι.

Στην περίπτωση του Ηλία Κασιδιάρη είχαμε πιο συγκεκριμένες απειλές, όπως για παράδειγμα ότι η γερμανική νομοθεσία ποινικοποιεί την άρνηση του Ολοκαυτώματος και ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ελλάδα όταν περάσει ο νόμος της Ν.Δ. που θα ποινικοποιεί την άρνηση των γενοκτονιών και του Ολοκαυτώματος - με την ειρωνεία ότι στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος αναφέρθηκε ο Βασίλης Οικονόμου, συνάδελφος της Ρεπούση στη ΔΗΜ.ΑΡ.

Το ερώτημα όμως δεν είναι οι θέσεις της Ρεπούση και του Κασιδιάρη αλλά η άποψη της Ελλάδας για την αλήθεια. Την αλήθεια ή το ψέμα θα την καθορίζουν η έρευνα, τα στοιχεία, η επιστημονική επάρκεια του ομιλητή ή τα δικαστήρια; Δηλαδή, αν τώρα η Βουλή περάσει νόμο που θα ποινικοποιεί την άρνηση του Ολοκαυτώματος και στις επόμενες εκλογές βγει η Χρυσή Αυγή και περάσει νόμο που θα αποποινικοποιεί το Ολοκαύτωμα αλλά θα ποινικοποιεί το Πολυτεχνείο, η ιστορική αλήθεια θα έχει αλλάξει;

Σαράντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση έχουμε λιγότερη ελευθερία λόγου από την εποχή της δικτατορίας. Από τον Γρηγορόπουλο μέχρι τον Κολοκοτρώνη, από το Ζάλογγο  μέχρι το Πολυτεχνείο, ο αντίλογος έχει γίνει: «Πώς τολμάς να το λες;», αντί να είναι: «Θα σου πω κάτι που θα σε πείσει». Η απαγόρευση της γνώμης, όσο ενοχλητική ή ριζοσπαστική και να είναι, δεν αποτελεί επιχείρημα αλλά πνευματική χρεοκοπία.

Οι Σουλιώτισσες

Μέσα στην ηλιθιότητα της εποχής μπλέχτηκε ο «εθνικός μύθος» με το παραμύθι. Προφανώς οι Σουλιώτισσες δεν πηδούσαν από τον γκρεμό του Ζαλόγγου κρατώντας η μία το χέρι της άλλης, ζυγισμένες, στοιχισμένες σαν να είναι πίνακας του Θεόφιλου. Αλλη θα έπεσε με το παιδί στην αγκαλιά, όπως αναφέρει ο Πουκεβίλ, άλλη θα πέταξε το παιδί και μετά θα έπεσε και η ίδια και άλλη θα δίστασε μέχρι την τελευταία στιγμή. Παραμύθι θα ήταν αν καμία Σουλιώτισσα δεν είχε αυτοκτονήσει. Εθνικός μύθος ότι στο συνειδητό του ελληνικού λαού η εικόνα έχει καταγραφεί όπως ο λαός θα ήθελε τα πράγματα να γίνουν.

Και οι εθνικοί μύθοι

Το ίδιο ισχύει με τον Διγενή Ακρίτα, που το Διγενής αναφέρεται στην καταγωγή του, αφού ο πατέρας του ήταν Σύρος, αλλά ο ελληνικός λαός τον έχει ελληνοποιήσει, το ίδιο με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, που στον μύθο πολεμάει με την αυτοκρατορική ρόμπα και το στέμμα ενώ κανονικά θα φορούσε πανοπλία. Στους εθνικούς μύθους οι φουστανέλες είναι λευκές, τα παλικάρια κάνουν τον σταυρό τους και οι ηρωίδες τραγουδάνε ενώ πέφτουν στον γκρεμό. Είναι οι βάσεις του ιστού που συνδέουν το έθνος. Ο ιστορικός μπορεί να τους ερευνήσει αλλά είναι ανόητο να τους πολεμήσει.