Αντώνης Πανούτσος

Με την προκάτ συγκίνηση που έχουν στις ειδήσεις όταν βλέπουν «ξανθά αγγελούδια», μαντίλες από την Παλαιστίνη ή ακούνε κάτι εντυπωσιακά μπανάλ, η παρουσιάστρια κοίταξε τον φακό και επανέλαβε: «Ελπίζω να ακούνε οι υπεύθυνοι τι είπε αυτό το παιδί. Είπε ότι αυτοί και τα άλλα παιδιά δεν είναι θόρυβος, αλλά μουσική». Υστερα από τρεις φορές δεν είχα καμία αντίρρηση να το δεχτώ. Φτάνει το γεγονός, ότι η 16χρονη και οι συμμαθητές της δεν είναι θόρυβος αλλά μουσική, να επιβάρυνε εκείνη και τους γονείς της και όχι να πληρώνω εγώ ένα τραγούδι που δεν παρήγγειλα και ποτέ δεν είχα σκοπό να ακούσω.

Αν ένα παιδί αγαπάει τόσο τη μουσική, θα μπει στο λεωφορείο και θα πάει στο μουσικό σχολείο. Και αν αυτό του είναι κουραστικό ή το όργανο που μαθαίνει είναι τούμπα ή βιολοντσέλο και του είναι δύσκολο να το βάλει στο λεωφορείο, ας το πάει ο γονιός του. Αν είναι δύσκολο για έναν γονιό να το πηγαίνει κάθε μέρα, ας συνεννοηθούν δύο, τρεις, τέσσερις γονείς που μένουν στην ίδια περιοχή να παίρνουν εκ περιτροπής όλα τα παιδιά. Και αν κι αυτό είναι δύσκολο, ας σκεφτούν κάτι άλλο. Αυτοί όμως - όχι το κράτος.

Μέχρι στιγμής υπάρχουν αυτοί που θέλουν το μεγάλο κράτος. Το κράτος-νοσοκόμο, το κράτος-οδηγό σχολικού λεωφορείου, το κράτος-εργοδότη. Είναι εκείνοι που πέτυχαν η Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια στον αριθμό άχρηστων μαγνητικών τομογραφιών στην Ευρώπη, η μεταφορά των μαθητών σε χωριά να στοιχίζει περισσότερο με το λεωφορείο απ’ όσο με ταξί και η ΕΡΤ να διαθέτει 88 κηπουρούς. Καιρός είναι να υπάρξει και ένα κόμμα που θα υπόσχεται το άλλο κράτος - το οποίο δεν θα νιώθει ότι τα λεφτά του πολίτη τού ανήκουν, ότι μπορεί να παίρνει τα λεφτά μου για να τα κάνει ναύλα της μικρής που θέλει να πάει στο μουσικό γυμνάσιο με σχολικό λεωφορείο, αλλά ούτε και του πατέρα της για να τα κάνει κρατικά μεροκάματα δημοσιογράφων.

Εχουμε κόμμα που θέλει το μεγάλο κράτος: τον ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύει ότι η ανάπτυξη μπορεί να έρθει μέσα από κρατικές επενδύσεις, ακόμα και αν δεν «χρησιμοποιήσει τις καταθέσεις για την ανάπτυξη», όπως είχε πει τον Μάιο του 2012 ο Δημήτρης Στρατούλης. Ζητείται όμως κόμμα να πιστεύει ότι αν μισή ντουζίνα παιδιά πρέπει να παίρνουν το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, το γεγονός δεν αφορά το κράτος και συνολικά τους Ελληνες, αλλά πρέπει απλώς να λύνεται από τους γονείς τους.