Η μονοτονία των καταλήψεων

Λίγο αισθησιασμό αφού το κίνητρο ήταν ότι στην πορεία θα συμμετέχουν και τα γυμνάσια θηλέων και πολύ τρόμο αφού, αντίθετα με τα σχολεία των Αθηνών, για εμάς σήμαινε ότι θα το πάρουμε ποδαρόδρομο Πειραιάς - Αθήνα. Για την επιστροφή στον Πειραιά στριμωχνόμασταν -ευτυχώς μαζί με τα λύκεια των θηλέων- στο πράσινο λεωφορείο.
Προφανώς από τις προϊστορικές αυτές εποχές πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Για παράδειγμα, η επιθυμία να περπατήσεις 12 χιλιόμετρα για να έχεις την ευκαιρία να στριμωχτείς στην επιστροφή στο λεωφορείο με τα κορίτσια. Από την άλλη, μερικά πράγματα μένουν όμοια, όπως η βούληση κομμάτων να εκμεταλλευτούν τη διάθεση για δράση των νέων για τη δική τους προβολή.

Τώρα, μερικά απλά πράγματα για τις καταλήψεις.
Αναφορικά με το αν πρέπει να υπάρχει τράπεζα θεμάτων δεν θα εκφράσω άποψη αφού το θέμα είναι πολύ ειδικό. Σε θέματα όμως κοινής λογικής δεν χρειάζεται ειδίκευση. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει η παραμικρή λογική να διαμαρτύρεσαι ότι στα σχολεία υπάρχουν κενά στις θέσεις των καθηγητών και δεν γίνονται κάποια μαθήματα και να τα κλείνεις για να μη γίνει κανένα μάθημα.

Αντίθετα, χρειάζεται να μιλάς καλά τα συριζαίικα, τα πασοκικά δηλαδή του 2014, για να καταλάβεις τι ήθελε να πει ο Σκουρλέτης όταν έλεγε ότι οι κινητοποιήσεις στα σχολεία είναι υγιής αντίδραση σε επιλογές που θέτουν περισσότερους ταξικούς φραγμούς για την πλειονότητα των πολιτών. Επίσης είχε δίκιο όταν είπε ότι οι καταλήψεις είναι κάτι που συνηθίζεται πριν από τα Χριστούγεννα. Συμφωνώ. Δεν συνηθίζεται, αλλά επιβάλλεται, αλλιώς δεν καταλαβαίνεις ότι μπήκε Νοέμβριος.

Τη διαφορά στην εκπαίδευση θα την κάνουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Παράδειγμα, η άκαμπτη θέση που κράτησε στις επιδρομές των 30 φοιτητών στη Σύγκλητο ο πρύτανης Θεόδωρος Φορτσάκης, κάτι που είναι απίθανο να έκανε ο προκάτοχός του Θεοδόσης Πελεγρίνης

Ενδιαφέρον, ακόμη, είχε η τοποθέτηση του προέδρου της ΟΛΜΕ και μέλους του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι μαθητές μέσω των κινητοποιήσεων γίνονται καλύτεροι πολίτες. Εκτός αν ανήκει στην κατηγορία των πολιτών που πιστεύουν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία, καλός πολίτης είναι αυτός που σέβεται τους νόμους που ψήφισε η πλειοψηφία στη Βουλή και όχι να κάνει ό,τι γουστάρει επειδή νιώθει αδικημένος.

Τα προηγούμενα ισχύουν για τους μεγάλους σε ηλικία που δημιούργησαν μια νεφελώδη ιδεολογία σε κάτι που βάση του είναι ο χαβαλές. Θα ήμουνα πρόθυμος να πάρω στα σοβαρά το ότι οι μαθητές κατέλαβαν τα σχολεία επειδή έχουν αντίρρηση για το νέο λύκειο. Αλλά πέρσι κατέλαβαν τα σχολεία για την έλλειψη θέρμανσης, πρόπερσι για την αστυνομική βία και αντιπρόπερσι για την ακαταλληλότητα των σχολικών κτιρίων. Για τους μαθητές ήταν κάτι για να σπάσει η μονοτονία στα μαθήματα ανάμεσα στην 28η Οκτωβρίου και τα Χριστούγεννα, και για την Αριστερά ένας λόγος να ελπίσει ότι από την κατάληψη του Λυκείου της Παλλήνης ήρθε η επανάσταση που θα τη φέρει στην εξουσία.

Ανήκει σε όλους
Το αν τα σχολεία καταλαμβάνονται παράνομα, αν καταστρέφεται σχολική περιουσία, αν στις καταλήψεις μπαίνουν και εξωσχολικοί για να χρησιμοποιήσουν τον χώρο σαν ορμητήριο δεν αφορά τους μαθητές, την ΟΛΜΕ ή το υπουργείο Παιδείας, αλλά αποκλειστικά την Εισαγγελία. Το λάθος που έγινε αποδεκτό μετά τη Μεταπολίτευση, ότι το σχολείο ανήκει στους μαθητές και τους καθηγητές, ήταν ανόητο και καταστροφικό. Στο σχολείο οι καθηγητές δουλεύουν και οι μαθητές φοιτούν, και ανήκει σε όλους, με τη διαχείριση να ανήκει στην εκάστοτε κυβέρνηση που έχει εκλεγεί από τους πολίτες.

Λαϊκιστές
Απλά πράγματα, τα οποία η ρητορεία των λαϊκιστών όπως ο Κοτσιφάκης -για «ένα σχολείο διαφορετικό (που) πρέπει να γίνει αγώνας ολόκληρης της κοινωνίας»- προσπαθεί να περιπλέξει. Αν το υπουργείο όταν προσλαμβάνει καθηγητές έχει ως κριτήριο την ικανότητά τους να οργανώνουν χώρους αντίστασης και να γίνουν λαϊκοί ηγέτες, μπορεί να έχει και τα δίκια του. Αν τους προσλαμβάνει για να διδάξουν τα μαθήματα στα οποία ειδικεύτηκαν στα πανεπιστήμια, απλά εκμεταλλεύεται τη θέση του για να προωθήσει τις ιδεολογικές του ανησυχίες και τις κομματικές του φιλοδοξίες.