Αν δεν το ξέρετε, ο Πόλεμος τελείωσε το 1945

Εχω νέα. Ο Πόλεμος τελείωσε το 1945. Τον χάσανε οι Γερμανοί, άλλαξε το πολίτευμα, ξαναστήθηκε η βιομηχανία και η χώρα τους έγινε πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη. Το γουστάρουμε δεν το γουστάρουμε, έτσι έγινε. Για την Ευρώπη λοιπόν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μια αρχαία ιστορία.

Κανένας πλην των ιστορικών δεν θυμάται αν ο Πετέν είχε προδώσει τη Γαλλία και αν ο Κουίσλινγκ είχε συνεργαστεί με τους Γερμανούς. Επίσης κανένας δεν πιστεύει ότι οι Γερμανοί για να εξιλεωθούν θα πρέπει να ζητάνε συγγνώμες και να χαρίζουν χρέη και ότι είναι υπεύθυνοι για το τι ψηφίζουν οι πολίτες στις άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η Γερμανία εδώ και 70 χρόνια είναι δημοκρατία και έτσι την αντιλαμβάνονται όλοι οι λογικοί άνθρωποι. Εμείς μπορούμε να ζούμε σε όποια εποχή γουστάρουμε. Να πείσουμε όμως και την υπόλοιπη Ευρώπη για τις εμμονές μας είναι δύσκολο.

Σε άλλα νέα, το μικρό γαλατικό χωριό όπου έμεναν ο Αστερίξ και ο Οβελίξ και το οποίο αντιστεκόταν στους Ρωμαίους δεν υπήρξε ποτέ. Το ξέρω ότι η μισή Ελλάδα έχει φάει ένα κόλλημα ότι είναι ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται επειδή δεν θέλει να πληρώνει διόδια ή επειδή δεν θέλουν να κάνουνε ΧΥΤΑ στην περιοχή του, αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε. Επίσης δεν μπορεί να υπάρχει εκ περιτροπής, όπως τα μονά ζυγά. Δηλαδή όταν βγαίνει η Ν.Δ. τα χωριά να γίνονται γαλατικά και όταν βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάζουν εθνικότητα. Γίνεται αλλά σημαίνει ότι για να αναγνωρίσουν τα γαλατικά χωριά την ελευθερία τους θα πρέπει να υπάρχει μόνο ένα κόμμα - και τέτοια συστήματα έχουν περίεργα ονόματα.

Πρέπει να αναφέρουμε επίσης ότι διαδηλώνεις όταν κάποιος μπορεί να πιεστεί και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις σου. Το ότι μαζεύτηκαν 5.000 άνθρωποι στο Σύνταγμα φωνάζοντας «Σε βλέπει η Μέρκελ και σπάει σαν κλαράκι, γεια σου αλάνι Γιάνη Βαρουφάκη» θα ενδιέφερε τη Μέρκελ αν στις γερμανικές εκλογές ψήφιζε η Ευρυτανία. Από τη στιγμή που δεν ψηφίζει, τέτοιες διαδηλώσεις θυμίζουν Αιγύπτιους που μαζεύονται στην πλατεία Ταχρίρ για να διαδηλώσουν κατά του Ομπάμα. Ασε που αν η Μέρκελ λύγιζε σαν κλαράκι μπροστά στον Βαρουφάκη, το πρόβλημα θα το είχαν οι Γερμανοί.

Πλησιάζουμε στο σημείο όπου θα ζητάμε ευθύνη από τους Ευρωπαίους γιατί μας αφήνουν να ψηφίζουμε. Καμία χώρα δεν άλλαξε μονομερώς συνθήκη, κανένας δεν μας εκβιάζει, κανένας δεν βλέπει με συμπάθεια τον αγώνα μας. Γιατί δεν υπάρχει αγώνας. Ταλαιπωρία που προέκυψε από λάθος επιλογές βεβαίως. Αγώνας όμως εναντίον κάποιου, εκτός από βολικούς δαίμονες και φαντάσματα, σε καμία περίπτωση.

Το πρώτο βήμα επιστροφής στην πραγματικότητα ήταν ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε πως αποδέχεται το 60%-70% από το παρόν πρόγραμμα. Είναι μια βάση διαπραγμάτευσης και ένα μεγάλο βήμα να τελειώνουμε με τα μικρά γαλατικά χωριά που για μια καταραμένη επταετία πιστέψαμε ότι υπάρχουν πραγματικά.

Η αγένεια
Η αναφορά του Γιάνη Βαρουφάκη για την παρουσία ναζιστικού κόμματος στο Ελληνικό Κοινοβούλιο προκάλεσε ένα μικρό σοκ. Οχι γιατί ήταν ψέμα, αλλά για λόγους ευγένειας η λέξη «ναζισμός» δεν αναφέρεται μπροστά σε Γερμανούς πολιτικούς. Και το πώς θα αναφερθεί, όμως, έχει τη σημασία του.
 
Ο ναζισμός
Η λέξη «ναζισμός» βγαίνει από τα αρχικά του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ. Η αναφορά των αρχικών προτιμάται έτσι ώστε η λέξη «σοσιαλισμός» να μη συνδυάζεται με φασιστικό κόμμα. Η ευαισθησία ήταν ανέκαθεν τόσο μεγάλη ώστε στη Σοβιετική Ενωση, απέφευγαν τον όρο «ναζί» και προτιμούσαν το «χιτλερικοί».
 
Η τέχνη
Ενα πρακτικό πρόβλημα ήταν, όμως, η τέχνη. Στη Γερμανία του Χίτλερ όπως και στη Σοβιετική Ενωση του Στάλιν αγαπημένη τεχνοτροπία ήταν ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Τα έργα τις περισσότερες φορές έμοιαζαν. Συχνά ήταν πανομοιότυπα. Αλλος τρόπος αντίδρασης δεν υπήρχε παρά μόνο η άρνηση. Η Σοβιετική Ενωση αποφάσισε ότι οι τεχνοτροπίες δεν μοιάζουν γιατί δεν μοιάζουν. Η θέση αυτή ήταν μάλιστα τόσο δογματική που όταν πριν από λίγα χρόνια είχε γίνει ένα ντοκιμαντέρ για τις ομοιότητες στα έργα τέχνης τα ορθόδοξα κομμουνιστικά κόμματα το είχαν αποκηρύξει σαν αντιδραστικό.