Στα σύνορα των Εξαρχείων

Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι ζούσε στην πραγματική ζωή. Την εποχή του διαδικτυακού ελληνικού Φαρ Ουέστ, όταν υπήρχαν sites που ειδικεύονταν σε εκβιασμούς γνωστών προσώπων, ο εκβιαζόμενος μπορούσε να απευθυνθεί τηλεφωνικά στον Σφακιανάκη, εκείνος να πάρει τηλέφωνο εκεί που έπρεπε και το δημοσίευμα να κατέβει σε λίγες ώρες. Από τις αρχές του 20ού αιώνα και τον Μπαϊρακτάρη είχε να εμφανιστεί αστυνόμος του οποίου το όνομα να γίνει τόσο γνωστό στο ευρύ κοινό. Ηταν λάθος.

Τουλάχιστον για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Τόσκα, που δοκίμασε να βγάλει τον Σφακιανάκη από το Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και χαρακτήρισε τη θύελλα αντιδράσεων «δημόσιες σχέσεις». Το θέμα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις που χρειάστηκε παρέμβαση του Τσίπρα από τις Βρυξέλλες. Τελικά βρέθηκε η μεσοβέζικη λύση ο Σφακιανάκης να μην επιστρέψει στη θέση του αλλά να παραμείνει κοντά στο ηλεκτρονικό έγκλημα ως βοηθός επιτελάρχη. Οι λόγοι για τους οποίους επιχειρήθηκε η απομάκρυνσή του δεν είναι γνωστοί, αλλά μπορεί να είναι είτε η ζήλια, είτε το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς που ενοχλήθηκαν είχαν τα «σωστά» τηλέφωνα στην Κουμουνδούρου. Η κίνηση, όμως, είναι συμβατή με τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Αστυνομία να υπάρχει και να μην υπάρχει.

Το 2008, σε συγκέντρωση στη Μυτιλήνη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε ζητήσει «να αφοπλιστεί η Αστυνομία και να καταργηθούν τα ΜΑΤ… που έχουν δεκαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια και λειτουργούν σαν παρακρατικές συμμορίες». Η θέση αυτή μαλάκωσε το 2012, όταν ζήτησε «απαγόρευση της οπλοφορίας κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων, διάλυση των ΜΑΤ - ΥΜΕΤ… και άμεση απόσυρση απαγορευμένων - επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία χημικών και υλικών». Και καταλήξαμε στο σήμερα, όπου όχι μόνο τα ΜΑΤ πετάνε χημικά στους διαδηλωτές, αλλά έκλεισαν και την Ηρώδου Αττικού ώστε να μην πετάνε κότες στο προαύλιο του Μαξίμου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί το αδύνατο: μια Αστυνομία που δεν θα ενοχλεί τους αντεξουσιαστές, οι οποίοι τον στηρίξανε για να έρθει στην εξουσία, και θα μπορεί παράλληλα να εξασφαλίζει μια υποτυπώδη ασφάλεια των πολιτών. Να υπάρχει και να μην υπάρχει. Ολα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα σπασμωδικές κινήσεις, όπως την επανασύσταση της Ομάδας Δέλτα που, σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Ελεύθερου Τύπου», θα επανέλθει ως ομάδα Ο, από το πρώτο γράμμα της λέξης «ομάδα».

Θα αποτελείται από 65 πρώην μέλη της Ομάδας Δέλτα, τα οποία δεν θα φέρουν διακριτικά και θα καβαλάνε μηχανάκια. Ως αποστολή θα έχουν την αποτροπή των επιθέσεων με μολότοφ από κουκουλοφόρους των Εξαρχείων, τους οποίους θα επιτρέπεται να καταδιώκουν μέχρι την Εμμανουήλ Μπενάκη, αλλά όχι και μέχρι την πλατεία. Κάτι σαν άτυπη αναγνώριση του ανεξάρτητου Εξαρχιστάν, του οποίου τα σύνορα δεν θα επιτρέπεται να παραβιάσουν. Συνεπές από μια κυβέρνηση που δίνει μεγαλύτερη σημασία στα σύνορα των Εξαρχείων από τα εξωτερικά σύνορα της χώρας και της οποίας το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να προσγειωθεί στην Ρόδο για ανεφοδιασμό χρειάζεται την άδεια της Τουρκίας.

Οργή και φόβος

Την εβδομάδα που πέρασε δημοσιεύτηκε έρευνα της MRB που έδινε 3,7% προβάδισμα στη Ν.Δ. και 3% στον Κυριάκο Μητσοτάκη ως καταλληλότερο πρωθυπουργό έναντι του Αλέξη Τσίπρα. Για μια κυβέρνηση πέντε μηνών είναι ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα. Οχι όμως μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για την αντιπολίτευση.

Η Ελλάδα που θα παραλάβει η επόμενη κυβέρνηση κολυμπάει στην απογοήτευση και το μίσος. Το 93,5% πιστεύει ότι η οικονομική κατάσταση είναι κακή/πολύ κακή και το 81,4% ότι τον επόμενο χρόνο θα χειροτερέψει. Πιστεύει ακόμη ότι τα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τον Ελληνα είναι πρώτα η οργή με 63,9%, μετά η ντροπή με 49,3% και τρίτος ο φόβος με 46,9%. Οι Ελληνες έχουν την ψυχολογία ηττημένου λαού ανίκανου να αντιδράσει..


Μη κυβερνήσιμη

Αυτό το αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι, με τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ να λέει ότι μπορεί «οι συνεχιζόμενες περικοπές να οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή και να καταστήσουν τη χώρα μη κυβερνήσιμη». Το τι σημαίνει μη κυβερνήσιμη χώρα είναι άγνωστο, αφού μεταπολεμικά καμία χώρα δεν έχει βρεθεί σε ανάλογη θέση. Το τι πρέπει να γίνει είναι όμως γνωστό: ευρωπαϊκή βοήθεια ως αντάλλαγμα της δέσμευσης μιας πιο σοβαρής από τη σημερινή κυβέρνηση ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις και όχι μόνο στην αντιπαραγωγική αύξηση φόρων.