Κι αν ο Γιώργος είχε δίκιο για το δημοψήφισμα;

Όπως σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητάς μας, έτσι και στην υπόθεση παραμονής ή μη της χώρας μας στην ευρωζώνη, οι Έλληνες εμφανιζόμαστε διχασμένοι. Οι ευρωπαϊστές, από τη μία, προκρίνουν ως μόνη διέξοδο από την κρίση την παραμονή της Ελλάδας στην οικονομική και νομισματική ένωση και την πρόσδεσή της στο γαλλογερμανικό άρμα. Οι ευρωσκεπτικιστές, από την άλλη, πρεσβεύουν την αντίληψη ότι το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα δεν είναι πανάκεια και πώς υπάρχει... ζωή και εκτός ευρωζώνης.

Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική και οικονομική κουβέντα έχει επιστρέψει στο τραπέζι. Στο δρόμο, στην καφετέρια, στη δουλειά, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς, διαπιστώνει ότι οι Έλληνες πλέον είναι περισσότερο ενημερωμένοι από ποτέ -και πρωταρχικό ρόλο στη διαπίστωση αυτή διαδραματίζει το Διαδίκτυο. Με τόσες πηγές πληροφόρησης και «δεξαμενές σκέψης», ο Έλληνας αξιοποιεί πλέον σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας, διαβάζει, ακούει και διαμορφώνει συγκροτημένη, τεκμηριωμένη άποψη για τα τεκταινόμενα γύρω του, για την παρατεταμένη οικονομική ύφεση, για το αν θέλει, εν τέλει, να μείνει η χώρα μας στο ευρώ ή να βρεθεί εκτός αυτού.

Ακόμα κι αν ανατρέξει κανείς στα σχόλια τα δικά σας, των αναγνωστών μας, που αναρτώνται καθημερινά στο site, θα διαπιστώσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των απόψεων υπέρ ή κατά του ευρώ, με όποιον τρόπο και αν διατυπώνεται, είναι τεκμηριωμένη με στέρεα επιχειρήματα και όχι με λόγια του... αέρα. Αυτοί οι Έλληνες λοιπόν, όλοι εσείς, που έχετε άποψη και την εκφέρετε με σθένος και παρρησία, θα δικαιούνταν, έστω και τώρα, ένα δημοψήφισμα. Κι ας καθυστέρησε πάρα πολύ ο Γιώργος Παπανδρέου να στραφεί στον «κυρίαρχο λαό». Κι ας έμοιαζε φοβικό το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;». Όχι... Όποιος ενημερώνεται και έχει άποψη, δεν έχει κάτι να φοβάται. Γνωρίζει γιατί είναι υπέρ της μίας ή της άλλης εκδοχής. Και έχει το δικαίωμα να πάρει τις αποφάσεις του, με γνώση των συνεπειών σε κάθε περίπτωση. Αλλά είναι θεμελιώδες για τη δημοκρατία μας, για κάθε δημοκρατία, να μπορεί ο πολίτης να εκφραστεί γι' αυτά που τον αφορούν άμεσα.

Στην ελληνική περίπτωση, αυτό δεν συνέβη. Και δεν γνωρίζω πια, εάν υπάρχουν τα περιθώρια να συμβεί. Γιατί, η μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, αλλά και όποια άλλη κυβέρνηση -αυτοδύναμη ή συνασπισμού- προκύψει από τις εκλογές -όποτε και αν γίνουν αυτές- θα έχει δεσμευθεί, προφορικά ή γραπτά, να ακολουθήσει το δρόμο που της υποδεικνύουν οι Ευρωπαίοι ταγοί και δανειστές μας. Το δρόμο, δηλαδή, της ανέχειας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της σκληρής λιτότητας, της δίχως φρένο φορολογίας και των αλλεπάλληλων ανάλγητων χαρατσιών επί δικαίων και αδίκων. Όλα αυτά, για να μείνουν τελικά, όσοι από μας αντέξουν να φτάσουν εξαθλιωμένοι μέχρι το τέλος του δρόμου, εντός του «σκληρού πυρήνα» του ευρώ.

Για ποιο ευρώ μιλάμε όμως και για ποια Ευρωζώνη; Αυτήν που κατακερματίζεται κάθε μέρα υπό το βάρος των πιέσεων των κερδοσκόπων και των αγορών, αυτήν που παρακολουθεί με δεμένα χέρια την Μέρκελ και τον Σαρκοζί να αποφασίζουν και να διατάζουν για τις τύχες των «μαύρων προβάτων» ή των «γουρουνιών» (PIGS), όπως συνήθισαν να μας αποκαλούν; Αυτήν την Ευρώπη και αυτό το ενιαίο νόμισμα θέλουμε, που έχουμε φτάσει στο σημείο να δαιμονοποιούμε τόσο πολύ τη δραχμή, όταν το ευρώ, δέκα χρόνια μετά την εμφάνισή του, έχει ήδη αποτύχει; Ε, λοιπόν όχι. Είναι καιρός τώρα πια να ακουστεί και η άλλη άποψη.

Εκτός κι αν είναι ήδη πολύ αργά... Εκτός κι αν η ευκαιρία να εκφραστεί, συντεταγμένα και δημοκρατικά, η άποψη του ελληνικού λαού, έχει περάσει ανεπιστρεπτί... Και πολύ φοβάμαι πώς αυτό έχει, πράγματι, συμβεί.