Ούτε ευρώ ούτε δραχμή... Το πιο σταθερό «νόμισμα» είναι το ελληνικό μπάσκετ!

Παναθηναϊκός; Παρών! Ολυμπιακός; Παρών! Ως γνήσιοι... τζέντλεμεν του ευρωπαϊκού μπάσκετ, οι δύο εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Ευρωλίγκα δεν θα μπορούσαν να... στήσουν τις «παρτενέρ» τους, Μακάμπι και Σιένα, αντίστοιχα, στο... καθιερωμένο τους, πλέον, «ραντεβού». Πόσες ελπίδες έχουν όμως οι δύο «αιώνιοι» να ξεπεράσουν τα εμπόδια των Ισραηλινών και των Ιταλών και να μπουν στο αεροπλάνο για την Πόλη;

Στο ζευγάρι του Παναθηναϊκού με τη Μακάμπι των Σχορτσανίτη και Παπαλουκά, οι πρωταθλητές Ευρώπης ξανασυναντούν τους περσινούς φιναλίστ, με έπαθλο τη φορά αυτή το εισιτήριο για το final-4 της Κωνσταντινούπολης. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, δεν χωρά αμφιβολία ότι οι «πράσινοι» είναι καλύτερη ομάδα και, σε συνδυασμό με το πλεονέκτημα έδρας, έχουν, θεωρητικά τουλάχιστον, το «πάνω χέρι» για την πρόκριση. Το πρόβλημα για τους παίκτες του Ομπράντοβιτς ωστόσο, στη φετινή ευρωπαϊκή τους «περιπέτεια», είναι ότι δείχνουν σε καλύτερη κατάσταση, όταν αγωνίζονται εκτός έδρας, παρά στο «αφιλόξενο» ΟΑΚΑ. Σε μια σειρά πέντε αγώνων, όμως, κόντρα στους σκληροτράχηλους Ισραηλινούς του Ντέιβιντ Μπλατ, περιθώρια για «στραβοπάτημα» δεν υπάρχουν. Σε ένα τέτοιο -απευκταίο- ενδεχόμενο, οι «πράσινοι» θα πρέπει να ψάξουν τουλάχιστον μία νίκη στο «καυτό» Γιαντ Ελιάου, κόντρα σε ένα σύλλογο και ένα κοινό, που θα ζητά επιτακτικά «εκδίκηση» για την ήττα στον περσινό τελικό. Ένα εγχείρημα, ασφαλώς, πολύ δύσκολο...
 
Αν πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο-«κλειδί» για την έκβαση της σειράς, αυτός δεν είναι άλλος από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Όπως το 2002 στην Μπολόνια -όταν ο Παναθηναϊκός από αουτσάιντερ στέφθηκε πρωταθλητής, με τον «Ζοτς» στις καλύτερες από πλευράς τακτικής, έμπνευσης, στρατηγικής και τύχης νύχτες της προπονητικής ζωής του-, έτσι και φέτος, ο Σέρβος κόουτς καλείται να βγάλει... λαγούς από το καπέλο του, βρίσκοντας τις κατάλληλες απαντήσεις στα ερωτήματα που του βάζουν βασικοί του παίκτες, οι οποίοι εσχάτως υστερούν. Ο Διαμαντίδης είναι παρατεταμένα ντεφορμέ, τον Μπατίστ τον βαραίνουν τα χρόνια και οι τραυματισμοί, ο Περπέρογλου «ψάχνεται» ακόμα μετά τη μακρά απουσία του από τους αγωνιστικούς χώρους, ο Καλάθης δεν δείχνει την εξέλιξη που όλοι περίμεναν, ο Τσαρτσαρής είναι μακριά από τον καλό του εαυτό και ο Λόγκαν μοιάζει, για τα μεγέθη του Παναθηναϊκού, «λίγος». Εάν στο μεσοδιάστημα των αναμετρήσεων με τη Μακάμπι έστω και ένας-δύο εξ αυτών βρουν τον εαυτό τους, ο Παναθηναϊκός θα έχει τον πρώτο λόγο για την πρόκριση στο final-4.

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, αν και με πλεονέκτημα έδρας και προερχόμενος από μια εκπληκτική πρώτη νίκη με 89-41, κατάφερε να αποκλειστεί πέρυσι από τη Σιένα, χάνοντας σχεδόν αμαχητί τους επόμενους τρεις αγώνες. Φέτος, φοράει την «στάμπα» του αουτσάιντερ και είναι υποχρεωμένος να ψάξει τουλάχιστον ένα «διπλό» μέσα στην πιο μπασκετική πόλη της Ευρώπης. Ας μην βιαστούμε να τον ξεγράψουμε, όμως. Όσο και αν η παρέα του δικού μας, Νίκου Ζήση και του εκπληκτικού Αμερικανού (και όχι Σκοπιανού, φυσικά), Μπο ΜακΚάλεμπ, δείχνει το ίδιο, αν όχι περισσότερο δυνατή, σε σχέση με την περασμένη σεζόν, η αγωνιστική εικόνα των «ερυθρόλευκων», ιδιαίτερα από τα Χριστούγεννα και μετά, αφήνει ρεαλιστικά περιθώρια αισιοδοξίας.

Μετά τις αναγκαίες, όπως αποδείχθηκε, αλλαγές ξένων, την προσαρμογή των Ντόρσεϊ και Λο στο νέο τους περιβάλλον και την ανακατανομή των ρόλων πάνω στο παρκέ, ο Ολυμπιακός «βγάζει» υγεία, ενθουσιασμό, νεανικό παλμό, ομαδικότητα και σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, παίζοντας μπάσκετ που αρέσει. Οι τελευταίες εκτός έδρας εμφανίσεις του, δε, στην Ευρώπη -με εξαίρεση την «σφαλιάρα» από την ανίκητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας- αποδεικνύουν ότι έχει τον τρόπο να παίρνει, ή να πλησιάζει πολύ κοντά σε αυτές, και νίκες μακριά από το ΣΕΦ.

Εάν λοιπόν δεν εμφανίσουν «παιδικές ασθένειες» και περιορίσουν τα «νεκρά» διαστήματα, όπως π.χ. αυτό του τελευταίου τρίλεπτου στο πρόσφατο ντέρμπι της Α1 με τον Παναθηναϊκό, οι Πειραιώτες έχουν τύχη για την πρόκριση κόντρα στην πολύπειρη και πιο «δεμένη» Σιένα, παρά το πλεονέκτημα έδρας των Ιταλών...

ΥΓ: Σε όλα τα παραπάνω, αξίζει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο στις περισσότερες εκ των οκτώ ομάδων των προημιτελικών. Εκτός των δύο «αιωνίων», φυσικά, η Σιένα έχει τον Νίκο Ζήση, η ΤΣΣΚΑ έχει στον πάγκο της, δίπλα στον Γιόνας Καζλάουσκας, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, η Μακάμπι έχει τους Θοδωρή Παπαλουκά και Σοφοκλή Σχορτσανίτη, ενώ στην Μπιλμπάο υπάρχει ελληνική παροικία (Φώτης Κατσικάρης, Κώστας Βασιλειάδης, Δημήτρης Μαυροειδής). Τυχαίο; Δεν νομίζω...