Πρωθυπουργός ο «Ντούντα», υπουργός Εξωτερικών ο Παπανικολάου και στο Οικονομικών ο Σπανούλης!

«Ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαι!!!!!!!». Η άναρθρη, σχεδόν πρωτόγονη κραυγή που «έσπασε» τη σιωπή της νύχτας σε μια ήσυχη, κατά τ' άλλα, γειτονιά της Αθήνας, συναντήθηκε με αυτήν του γείτονα από το απέναντι διαμέρισμα, που είχε βγει στο μπαλκόνι του και χοροπηδούσε σαν τρελός. ΑΕΚτζής εκείνος, ΑΕΚτζής κι εγώ, κι όμως, αυτό που μας είχε κάνει να νιώσουμε για λίγο σαν μικρά παιδιά, «μεθυσμένα» από το νέκταρ της ευτυχίας, ήταν η πέραν πάσης προσδοκίας και φαντασίας επικράτηση του Ολυμπιακού επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον τελικό του φάιναλ φορ της Euroleague, στο «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης.

Την ίδια ώρα, σ' ένα γραφείο στο Μαρούσι, δυο φίλοι και συνάδελφοι δημοσιογράφοι -Ολυμπιακών «φρονημάτων» ο ένας, «πράσινων» πεποιθήσεων ο άλλος, αλλά αμφότεροι ακραιφνώς «μπασκετικοί»- αγκαλιάζονταν και ξεσπούσαν σε δάκρυα χαράς, όταν η μπάλα, από το κοντινό «χουκ» του Γιώργου Πρίντεζη μετά την ασίστ του Βασίλη Σπανούλη, έκανε το διχτάκι στην μπασκέτα της ΤΣΣΚΑ να «σπαρταράει».

Ανάλογες σκηνές -απείρου κάλλους, κυριολεκτικά αυτήν τη φορά και όχι με τη σκωπτική διάθεση, με την οποία χρησιμοποιείται συνήθως η εν λόγω φράση- εκτυλίχθηκαν ταυτόχρονα απ' άκρου εις άκρον της ελληνικής επικράτειας. Για λίγες μόνο στιγμές, ώρες, ημέρες ίσως, όλοι οι Έλληνες -ή, τουλάχιστον, μια μεγάλη πλειοψηφία αυτών- παραμέρισαν τα οπαδικά τους συναισθήματα και έγιναν... ένα. Για λίγο μόνο, πολύτιμο, ωστόσο, χρόνο, οι Έλληνες πολίτες πέτυχαν αυτό που δεν μπορούν να πετύχουν οι πολιτικοί: σχημάτισαν... οικουμενική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, υπουργό Εξωτερικών τον Κώστα Παπανικολάου και Οικονομικών τον Βασίλη Σπανούλη!

Είναι αυτή η σπάνια χάρη που έχει ο αθλητισμός, να αναδεικνύεται πέρα και πάνω από πρόσωπα, «χρώματα» και περιστάσεις. Όπως ο Άρης Θεσσαλονίκης των Γκάλη, Γιαννάκη, Ιωαννίδη στη δεκαετία του '80, όπως η εθνική ομάδα μπάσκετ του 1987, όπως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα του ποδοσφαίρου, το 2004. Ο αθλητισμός μπορεί ενίοτε να είναι... υπερκομματικός, ακριβώς για να μας θυμίζει ότι, στην πραγματικότητα, αυτά που μας ενώνουν ως λαό, είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν. Ακριβώς για να μας αποδεικνύει ότι μπορεί να είμαστε έθνος... ανάδελφον, αλλά έχουμε ελληνική ψυχή. Την ώρα που ο Ολυμπιακός γύριζε από το εις βάρος του 53-34 στο «Σινάν Ερντέμ», στο 61-62, ήταν σαν να ανασηκωνόταν μαζί του από το λήθαργο, αποτινάσσοντας τα δεσμά της, και όλη η Ελλάδα. Κάθε φορά που σούταραν ο Σπανούλης, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας, ο Πρίντεζης κι ο Παπανικολάου, ήταν σαν να σούταραν και 11.000.000 Έλληνες μαζί.

Πιο ατυχής, αλήθεια, χρονική συγκυρία, από αυτήν της ταυτόχρονης διεξαγωγής του τελικού στην Κωνσταντινούπολη με τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο, εκεί όπου οι δήθεν «ηγέτες» των πολιτικών παρατάξεων αποτύγχαναν να βρουν μια κοινή γραμμή, έναν κοινό τόπο για το καλό της Ελλάδας, και να σχηματίσουν μια κυβέρνηση «εθνικού σκοπού» -όποιος κι αν είναι αυτός-, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Όχι μόνο ανέδειξε περίτρανα, αλλά «ξεσκέπασε», ουσιαστικά, την ανεπάρκεια και το μικρό τους «ανάστημα».

Και αν αποτολμούσε κανείς, εκείνη την ώρα των «ερυθρόλευκων», μα πάνω απ' όλα «γαλανόλευκων» πανηγυρισμών, μια δημοσκόπηση με ερωτήματα του τύπου «Αριστερά ή Δεξιά;», «ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ;», «κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ ή χωρίς;», «ευρώ ή δραχμή;», είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εισέπραττε την «πληρωμένη» απάντηση: «Δεν υπάρχουν διλήμματα. Θα τα καταφέρουμε, αρκεί να είμαστε όλοι μαζί...». Μόνο που, δυστυχώς, το «μήνυμα» του αθλητισμού είναι εκ προοιμίου καταδικασμένο να μείνει και πάλι ανεπίδοτο γράμμα...

ΥΓ: Το «copyright» για τον τίτλο του παρόντος άρθρου μπορούν να τον διεκδικήσουν σχεδόν όλοι οι Έλληνες χρήστες του Twitter, που έσπευσαν να κατακλύσουν με μηνύματα το δημοφιλές αυτό μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αμέσως μετά τη λήξη του τελικού ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ. Όλοι οι Έλληνες, ασχέτως πεποιθήσεων, που «ψήφισαν» οικουμενική κυβέρνηση, με Ίβκοβιτς, Παπανικολάου και Σπανούλη!