Κι αν οι εταίροι αποφασίσουν να αφήσουν την Ελλάδα στην τύχη της;

Κι αν οι… καλοί μας οι εταίροι αποφασίσουν, τελικά, να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της Ελλάδας; Αν οι Ευρωπαίοι δανειστές -και δη, το Βερολίνο- καταλήξουν ότι δεν μπορούν άλλο να δίνουν τα χρήματά τους σε ένα «βαρέλι δίχως πάτο», χωρίς μάλιστα να μπορούν να εξηγήσουν επαρκώς στα κοινοβούλια και τους λαούς τους, γιατί το κάνουν αυτό; Τότε, γιατί ψηφίστηκαν τα μέτρα στην ελληνική Βουλή -και μάλιστα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος; Γιατί ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός;

Από την στιγμή που το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών πέρασε από τη Βουλή, έστω και με απώλειες για την τρικομματική κυβέρνηση, οι δανειστές θα μπορούσαν ήδη να έχουν πάρει την απόφαση και να έχουν δώσει την εντολή για εκταμίευση της δόσης. Αντίθετα, τι έκαναν; Αντί για το Eurogroup της 12ης Νοεμβρίου, μετέθεσαν την απόφαση για τις 20 και την εκταμίευση για τις 26 του μηνός -αν, φυσικά, όλα κυλήσουν ομαλά. Προς τι αυτή η καθυστέρηση; Και τι σημαίνει;

Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, σημαίνει: πρώτον, ότι οι εταίροι κερδίζουν χρόνο, μήπως και τα βρουν μεταξύ τους ΔΝΤ και Κομισιόν (λέγε με και Βερολίνο) για τη βιωσιμότητα του χρέους και τους στόχους του ελληνικού προγράμματος. Δεύτερον, προφασιζόμενοι αυτήν ακριβώς τη διαφορά στις εκτιμήσεις τους, οι δανειστές της Ελλάδας ζητούν ρήτρα για αυτόματη λήψη και νέων μέτρων, αν αποτύχουν αυτά που ψηφίστηκαν την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή. Γνωρίζουν ωστόσο καλά ότι μία αποδυναμωμένη κοινοβουλευτικά κυβέρνηση δεν θα μπορέσει ποτέ να εφαρμόσει αυτά που ψήφισε. Δημιουργούν έτσι μια τεχνητή πόλωση στην ήδη υπάρχουσα πολιτική κρίση. Που θα οδηγήσει αυτό; Η «ασθενική» κυβέρνηση Σαμαρά θα καταρρεύσει και ο -ανέτοιμος ή έτοιμος από καιρό;- ΣΥΡΙΖΑ, ως διάδοχη κατάσταση, θα επιλέξει σαφώς τον αντιευρωπαϊκό δρόμο, πράγμα που έδειξε εξάλλου και η ολομέτωπη επίθεσή του κατά της κυβέρνησης στη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, αλλά και του προϋπολογισμού, στην Ολομέλεια της Βουλής. Η χώρα θα χρεοκοπήσει και θα βγει εκτός ευρώ. Ε, και; Τι θα πάθουν, δηλαδή, οι Ευρωπαίοι; Τίποτα -ή, καλύτερα, ελάχιστα. Τώρα πια, έπειτα από 2,5 χρόνια ατέρμονων συζητήσεων για την τύχη της χώρας μας, οι μηχανισμοί άμυνας για μια ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη έχουν στηθεί.

Αυτά τα βλέπει και τα ξέρει ο Αντώνης Σαμαράς. Θα επιχειρήσει λοιπόν, υπό αυτό το πρίσμα, να παίξει το τελευταίο ελληνικό χαρτί και να περάσει, εντός και εκτός της χώρας, το μήνυμα ότι επιχειρεί την ύστατη προσπάθεια να πάρει άμεσα τη δόση και ακόμα παραπάνω, «απειλώντας» εμμέσως ότι η Ελλάδα θα αποχωρήσει οικειοθελώς από το ευρώ, πριν προλάβουν οι άλλοι να μας πετάξουν έξω; Και πόσο νόημα θα έχει μια τέτοια κίνηση, τώρα πια, αν οι Ευρωπαίοι -και δη, η Γερμανία- έχουν ήδη αποφασίσει ότι δεν μπορούν να ξοδεύουν άλλο χρόνο και χρήμα για μια χώρα, στην οποία το πρόγραμμα εμφανώς δεν βγαίνει; Όλα δείχνουν ότι οι δανειστές είναι έτοιμοι για το τελειωτικό χτύπημα...

Το κακό είναι ότι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι… «Plan B» για μια επιστροφή στη δραχμή δεν υπάρχει. Έπεσε όλο το βάρος στην παραμονή στο ευρώ. Τώρα που πάνε να μας ρίξουν στα… Τάρταρα, είναι πλέον αργά. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η σημερινή τρικομματική είχαν επεξεργαστεί ένα σχέδιο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, τότε αυτή δεν θα γινόταν αναίμακτα, αλλά θα ερχόταν έστω πιο ομαλά. Τώρα… Τώρα, αν επαληθευτούν οι χειρότεροι φόβοι όσων γνωρίζουν και κατανοούν που πάει το πράγμα, μάλλον θα πρέπει να προμηθευτούμε ξηρά τροφή από τα σούπερ μάρκετ και να πάρουμε τα βουνά…