«Καλά να πάθει η Κύπρος, αφού δεν είχε plan B»... Γιατί, η Ελλάδα έχει;

Ρητορικό, ασφαλώς, το ερώτημα του τίτλου. «Plan B» η Ελλάδα; Η ελληνική κυβέρνηση; Από που κι ως που; Εδώ καλά-καλά δεν έχει σχέδιο για την είσπραξη των φόρων από τα ακίνητα -κι έτσι επιμένει στο χαράτσι. Το οποίο χαράτσι έχει επιβάλει, απλά και μόνο επειδή από κάπου προσδοκά να συγκεντρώσει έσοδα, όσο δεν παίρνει την απόφαση να περιορίσει την αλόγιστη σπατάλη στον υπερτροφικό δημόσιο τομέα -και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, από τα πολλά.

Το καράβι με καπετάνιο τον Αντώνη Σαμαρά και συγκυβερνήτες τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη έχει από καιρό χαράξει τη ρότα του: «παραμονή στο ευρώ, σκληρή λιτότητα, πιστή εφαρμογή του Μνημονίου». Έστω και αν παρεκκλίνει καμιά φορά από την πορεία του, κυρίως επειδή οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ δεν έχουν αποφασίσει ακόμα αν ασκούν εξουσία ή κάνουν εσωτερική αντιπολίτευση, παραμένει σταθερά προσηλωμένο στο στόχο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, έχοντας τη δύσκολη αποστολή να μην δυσαρεστήσει όσους τον εμπιστεύθηκαν ως κάτι νέο και ανατρεπτικό, αλλά και να αποπνεύσει το κύρος ενός κόμματος εξουσίας, κάνει επικίνδυνες ασκήσεις ισορροπίας σε δύο «βάρκες» -ου μην και σε περισσότερες, ανάλογες του αριθμού των συνιστωσών του: «παραμονή στην ευρωζώνη και καταγγελία του Μνημονίου» λέει, δείχνοντας να μην αντιλαμβάνεται πόσο «θολή» και ουτοπική είναι η θέση του αυτή. Το έχουν ξεκαθαρίσει, εξάλλου, οι Ευρωπαίοι ταγοί: «η παραμονή στο ευρώ έχει ως ικανή και αναγκαία προϋπόθεση την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και των δεσμεύσεων που απορρέουν από το Μνημόνιο». Καταγγελία του Μνημονίου, λοιπόν, εντός της ζώνης του ενιαίου νομίσματος, δεν μπορείς να κάνεις -καθαρά και ξάστερα. Δεν γίνεται και παπάς και ζευγάς...

Μ' αυτά και μ' αυτά όμως, το καράβι της κυβέρνησης κινδυνεύει να πέσει στα βράχια και να τσακιστεί, ενώ οι δυο βάρκες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τόση απόσταση μεταξύ τους, που απειλούν να τον κόψουν στη μέση. Και, κάπως έτσι, αυτό το περίφημο και τόσο πολύ της... μόδας, εσχάτως, «plan B», δεν το έχει εκπονήσει κανένας -ή, καλύτερα, κανένας από τους «μεγάλους»...

Αν στρέψουμε όμως το βλέμμα μας κι αλλού, εάν ανοίξουμε τ' αυτιά μας και προς άλλες κατευθύνσεις, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν προτάσεις, που μπορούν να συνθέσουν ένα «plan B». Αυτό δεν φωνάζει, για παράδειγμα, τόσο καιρό ο Αλέκος Αλαβάνος; «Ο ποιος;» θα αναρωτηθείτε, ενδεχομένως... «Ο Αλαβάνος; Άσε μας, μωρέ...». Αυτή δεν είναι η πρώτη σας σκέψη; «Ναι, ο Αλαβάνος» θα σας απαντήσω. Όχι ότι παίζει ρόλο το όνομα, αυτό ουδόλως θα έπρεπε να μας απασχολεί. Η ουσία, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ΤΙ λέει, και όχι ΠΟΙΟΣ το λέει. Δεν ξέρω, λοιπόν, και ούτε μ' ενδιαφέρει εάν και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί -λες κι όλοι οι άλλοι έχουν... ανιδιοτελή κίνητρα-, όμως ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού μιλά ξεκάθαρα και δεν... ψαρεύει σε «θολά νερά»: παύση πληρωμών στους δανειστές - έξοδος από το ευρώ και εθνικό νόμισμα για τη ρευστότητα της αγοράς - ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς και της εξαγωγικής ικανότητας. Αυτό είναι το τρίπτυχο της πολιτικής του πρότασης, το σχέδιό του για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. «Χρειαζόμαστε ένα νέο μακρόπνοο οικονομικό σχεδιασμό, πρέπει να χτίσουμε από την αρχή το κοινωνικό κράτος». Αυτό μας λέει.

Έστω και αν δεν είναι αυτή η λύση, είναι μια πρόταση «καθαρή», μια βάση για να γίνει η αρχή. Η αφετηρία, για να συζητήσουμε επιτέλους, δίχως φόβο και πάθος, αγκυλώσεις και περιορισμούς, για το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή -δεν θέλετε να την πούμε δραχμή; Ας την πούμε... μνα, όπως να 'ναι, αρκεί να μιλάμε για εθνικό νόμισμα. Διότι αυτό είναι ένα ρεαλιστικό, παρά το δύσκολο και επώδυνο του εγχειρήματος, «plan B». «Plan A» σημαίνει παραμονή στο ευρώ και εφαρμογή του Μνημονίου, «plan B» είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η καταγγελία του Μνημονίου.

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Εδώ τόσο κόπο κάναμε, για να βρούμε ένα «plan B». Ούτε λόγος να γίνεται για «plan C»...