Ο μικρόψυχος κύριος Φερνάντο Σάντος

Αυτήν την ποδοσφαιρική «τσογλανιά», λίγο-πολύ, την έχουν όλοι μέσα τους. Το ζήτημα είναι ο εκάστοτε προπονητής τους να την τιθασεύει και να την αξιοποιεί προς όφελος της ομάδας, και όχι της μονάδας.

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν. Βγαίνει ο Φερνάντο Σάντος, μία μέρα μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής από την Κόστα Ρίκα και τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία να αγωνιστεί η Ελλάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στα προημιτελικά του Μουντιάλ, και μιλάει -σε πορτογαλικά ΜΜΕ, σημειωτέον- για «παίκτες, που ήθελαν να γίνουν πρωταγωνιστές και να πετύχουν ένα ιστορικό γκολ, παρά να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της ομάδας». Δεν λέει ονόματα, όμως «φωτογραφίζει» πρόσωπα και, όσοι είδαν τον κυριακάτικο αγώνα, καταλαβαίνουν.

Θα επιμείνω: είναι καθ' όλα θεμιτό να θέλει ένας παίκτης, δύο ή τρεις, να γίνουν ήρωες. Ο ρόλος του προπονητή είναι να τους... κόψει το βήχα και να υποτάξει το «εγώ» τους στο «εμείς». Και ρωτώ; Τι έκανες εσύ, Φερνάντο Σάντος, για να αποτρέψεις αυτό το φαινόμενο και να αναπτυχθεί η ομάδα σωστά, προκειμένου να φτάσει σε ένα... ορθολογικό ιστορικό γκολ; Επίτρεψέ μου να σου πω:

- Αντιδρώντας σπασμωδικά αμέσως μετά το γκολ της Κόστα Ρίκα και ενώ η ομάδα έδειχνε να παίζει καλά και να αναπτύσσεται σωστά, έβγαλες από τον αγώνα τον Σάμαρη και πέρασες στη θέση του τον Μήτρογλου. Βιάστηκες, όπως απεδείχθη. Διότι αμέσως «έσπασε» ο συνδετικός κρίκος στο κέντρο μεταξύ άμυνας και επίθεσης και η ομάδα άρχισε να παίζει με «γιόμες» και μακρινές μπαλιές. Συν τοις άλλοις, όταν πια μπήκε και ο Γκέκας στη θέση του Σαλπιγγίδη, στη μικρή περιοχή της Κόστα Ρίκα επικράτησε... συνωστισμός. Κάτι τέτοιο, φυσικά, θα ήταν ευχής έργον, εάν αναπτυσσόμασταν σωστά. Αυτό ωστόσο δεν έγινε, ο Καραγκούνης φυσιολογικά κάποια στιγμή κουράστηκε, ο Μανιάτης να φτιάξει παιχνίδι δεν το είχε και δεν θα το έχει ποτέ, οπότε έμειναν από τα πλάγια ο Χριστοδουλόπουλος και ο Χολέμπας να προσπαθούν να «διεμβολίσουν» μια καλοστημένη άμυνα, στην «καρδιά» της οποίας... κουτούλαγαν τρεις Έλληνες επιθετικοί: ο Σαμαράς, ο Μήτρογλου και ο Γκέκας.

- Κι όταν πια οι αντίπαλοι είχαν μείνει με δέκα παίκτες και η Εθνική ακόμα κυνηγούσε στο σκορ, πήγες Φερνάντο και έκανες την τρίτη αλλαγή ως εξής: Κατσουράνης στη θέση του Μανιάτη. Δηλαδή, αμυντικό χαφ αντί αμυντικού χαφ. Την ώρα που ψάχνεις το γκολ της ισοφάρισης! Ούτε Φετφατζίδη, που θα μπορούσε με την ταχύτητα και τη διεισδυτικότητά του να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνα των Κοσταρικανών, ούτε Ταχτσίδη, για παράδειγμα, που θα μπορούσε να βγάλει μια κάθετη πάσα στους επιθετικούς μας. Γιατί; Με ποια λογική; Με την ελπίδα να «κάτσει» -όπως πήγε, όντως, να γίνει- καμιά φάση στον Κατσουράνη, να σκοράρει, να γίνει ήρωας και να... τρολλάρει όσους έγραφαν εναντίον του στο Twitter και το Facebook;

- Αφού λοιπόν τα έκανες όλα αυτά, Φερνάντο Σάντος, στάθηκες τυχερός. Γιατί το γκολ της ισοφάρισης το πέτυχε ένας αμυντικός, πάνω στην ώρα της απελπισίας, όταν το... σύστημα ήταν «γιουρούσια κι όλοι μπροστά», μπας και σκοράρουμε κόντρα σε μια ομάδα που αγωνιζόταν με δέκα παίκτες. Και μας... έκατσε το 1-1. Και πήγαμε στην παράταση. Κι εκεί τι έκανες, Φερνάντο; Ζήτησες από τους παίκτες σου να κάνουν κάτι, που δεν τους δίδαξες ποτέ: να νικήσουν, αλλά όχι με τον τρόπο σου... Όχι με το αγαπημένο σου 1-0. Αλλά να βάλουν ένα δεύτερο, γιατί όχι κι ένα τρίτο γκολ, και να πανηγυρίσουν την πρόκριση μαζί με όλους τους Έλληνες. Πώς, όμως; Με ποιο σύστημα, με ποια τακτική; Γιατί, όπως φάνηκε και σ' εκείνη την αλήστου μνήμης φάση, που βγήκαν στην κόντρα πέντε Έλληνες με δύο Κοσταρικανούς και δεν καταφέραμε να την μετουσιώσουμε σε γκολ, τον τρόπο να σκοράρουν σε μια οργανωμένη επίθεση -ή αντεπίθεση-, δεν τους τον είχες δείξει. Άλλο ποδόσφαιρο τους ζήταγες τόσα χρόνια να παίξουν, για να μην ξεχνιόμαστε...

- Το αποκορύφωμα; Αμέσως μετά τη λήξη της παράτασης, αντί να εστιάσεις την προσοχή σου στην ψυχολογία των παίκτών σου, πήγες Φερνάντο να κάνεις... μανούρα στο διαιτητή, επειδή δεν κράτησε άλλα... 20 δευτερόλεπτα καθυστέρηση. Αντί να δώσεις το παράδειγμα της ψυχραιμίας, πήγες και αποβλήθηκες. Όσο και αν το αρνήθηκαν οι παίκτες σου, για να σε καλύψουν, εσύ πώς λες να επέδρασε αυτό στην ψυχολογία τους, σε μια στιγμή που οι σφυγμοί βρίσκονταν στο «κόκκινο»;

Σε κάλυψαν, λοιπόν, οι ποδοσφαιριστές σου, Φερνάντο. Είπαν πως δεν έφταιξες και πως δεν επέδρασε αρνητικά η αποβολή σου πριν από τα πέναλτι. Κι εσύ περίμενες να περάσει μία μέρα από τον αποκλεισμό και βγήκες στα ΜΜΕ της χώρας σου -όχι στα ελληνικά- να κατηγορήσεις κάποιους από τους παίκτες σου, δίχως ωστόσο να βρεις τα κότσια να τους ονοματίσεις.

Δυστυχώς, μόλις απέδειξες ότι δεν άξιζες το «ευχαριστώ» ενός ολόκληρου λαού, για όσα πέτυχες με την Εθνική ομάδα της χώρας του. Και, ακόμα χειρότερα, κατάφερες να συρρικνώσεις μια τεράστια επιτυχία, στην οποία μεγάλο μερίδιο είχες κι εσύ. Αλήθεια, γιατί τέτοια μικροψυχία;