Κωλοτούμπα; Πού την είδατε την κωλοτούμπα;

Ενθουσιασμένοι από την ανάδειξη ενός κατά βάση αριστερού κόμματος στην εξουσία, έπειτα από 40 χρόνια Μεταπολίτευσης και αδιάσπαστου δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), εναποθέσαμε στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα όλες μας τις ελπίδες για ριζικές, βαθιές τομές στη χώρα μας, την κοινωνία, την πολιτική, την οικονομία. Και η νέα ελληνική κυβέρνηση, «μεθυσμένη» από την πεντακάθαρη εκλογική νίκη, δεν δίστασε να δεσμευτεί ότι θα ανταποκριθεί στος προσδοκίες αυτές, βάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά που, ειδικά όσον αφορά στη διαπραγμάτευση, βρέθηκε εγκλωβισμένη σε ένα πρωτόγνωρο δίλημμα: από τη μία, οι μισοί Έλληνες της ζητούσαν να σεβαστεί στο ακέραιο όλες τις εξαγγελίες της και να πάει την κόντρα με τους δανειστές μέχρι τέλους, ενώ από την άλλη, οι άλλοι μισοί την καλούσαν να μην ρισκάρει το μέλλον της Ελλάδας στο ευρώ και να υποχωρήσει. Όποια έκβαση, λοιπόν, και αν είχε η διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ θα βρισκόταν υπόλογη ενώπιον του ελληνικού λαού είτε ως ένοχη προδοσίας είτε ως βασική ύποπτη... κωλοτούμπας -όπερ και εγένετο.

Σαν τα... σαλιγκάρια που βγαίνουν μετά τη βροχή, τα γαλάζια «παπαγαλάκια» έσπευσαν, αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας που επετεύχθη στο Eurogroup της Παρασκευής, να κάνουν λόγο για κωλοτούμπα. Πώς να μην το πράξουν, άλλωστε, όταν είχαν σπεύσει να την προεξοφλήσουν ως τέτοια, ήδη από τις πρώτες ημέρες της διαπραγμάτευσης της νεοπαγούς κυβέρνησης με τους πιστωτές της; Ευτυχώς, όμως, ο ελληνικός λαός, που τους αποδοκίμασε στις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, ξέρει πολύ καλά τώρα πια με ποιους έχει να κάνει: με κείνους που… έσκιζαν τα Μνημόνια στα Ζάππεια και τελικά τα εφάρμοσαν στη σκληρότερη μορφή τους, που μοίραζαν πρωτογενές πλεόνασμα που δεν υπήρχε, που πουλούσαν… success story σε μια χώρα, της οποίας οι πολίτες χρωστάνε περί τα 75 δισ. ευρώ στην Εφορία, που, για να μην πάμε μακριά, παρουσίαζαν πρόγραμμα 18 σημείων και δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν ούτε το δωρεάν wi-fi… Τι πιο ξεκάθαρο; Αν δεν μιλήσουν για κωλοτούμπες οι ειδικοί επί των κυβιστήσεων, ποιοι θα το κάνουν; Ή, μήπως, ενδόμυχα, οι ίδιοι αξίωναν από τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει κατά γράμμα όλες τις προεκλογικές του εξαγγελίες και τώρα αντιδρούν σαν... απογοητευμένοι ψηφοφόροι του; Άβυσσος η ψυχή των γαλάζιων «παπαγάλων»...

Επί της ουσίας, μπορούμε άραγε να μιλάμε όντως για κωλοτούμπα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα; Η απάντηση είναι μία, καθαρή σαν κρύσταλλο και σαφής: ΟΧΙ. Αν μη τι άλλο, δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα πριν από τις εκλογές, ήταν η παραμονή της χώρας στο ευρώ, χωρίς άλλες θυσίες. Και αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται με τη συμφωνία των Βρυξελλών της 20ής Φεβρουαρίου: τόσο η παραμονή στην ευρωζώνη όσο και η αποφυγή νέων υφεσιακών μέτρων, τουλάχιστον για τους επόμενους τέσσερις μήνες. Ναι, η βασική θέση περί διαγραφής χρέους δείχνει να έχει απεμποληθεί προς το παρόν, όμως δεν έχει φύγει από την ελληνική ατζέντα. Αυτό που προέχει τώρα, πριν επανέλθει στο προσκήνιο, είναι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που η ελληνική κυβέρνηση θα ΣΥΓΓΡΑΨΕΙ με τους δανειστές της -και δεν θα της επιβληθούν ετσιθελικά και τελεσίδικα. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι η Αθήνα δείχνει να πετυχαίνει τον στόχο της για προσαρμογή των πρωτογενών πλεονασμάτων που θα καλείται να επιτυγχάνει, στις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, τότε ήδη η κυβέρνηση αυτή έχει πετύχει πολλά περισσότερα, από εκείνες της τελευταίας πενταετίας. Και, όσο το «κλειδί» για τις διαπραγματεύσεις θα είναι οι μεταρρυθμίσεις, η ανταπόκριση της Ελλάδας στην προώθησή τους θα είναι, δυνητικά, ο δρόμος που θα οδηγήσει στο εγγύς μέλλον και στην επαναφορά της συζήτησης για απομείωση του χρέους.

Από την στιγμή που η ελληνική πλευρά δεν ήταν έτοιμη να πάει μέχρι τέλους την υπόθεση «ρήξη» και Grexit, η συμφωνία, κάτω από τις συνθήκες που επιτεύχθηκε, είναι επωφελής. Κρατάει τη χώρα στο ευρώ και της επιτρέπει τόσο να προωθήσει τις δικές της προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις, δίχως άλλα μέτρα λιτότητας, αλλά και να κερδίσει χρόνο, ώστε να προετοιμάσει εκείνο το «Plan B» που παραδέχτηκε ότι δεν είχε, για το ενδεχόμενο κάτι στην πορεία να μην εξελιχθεί καλά και η χώρα να βρεθεί εκ νέου μπροστά στο δίλημμα «εντός ή εκτός ευρωζώνης».

Κι αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αναρωτιούνται αν η Ελλάδα διαπραγματεύθηκε πραγματικά, νομίζω ότι, καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, δεν μπορεί να υπάρξει, από το να ανατρέξει κανείς στο παρασκήνιο των συνομιλιών και να δει το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες στα πρόθυρα ρήξης, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, αλλά και τις ΗΠΑ να πιέζουν αφόρητα για συμφωνία, φοβούμενες μήπως τυχόν ξαναζήσουν καταστάσεις ανάλογες του 2008, όταν κατέρρευσε η Lehman Brothers.

Θα συνέβαινε, άραγε, κάτι τέτοιο, αν η Αθήνα δεν είχε καταβάλει και δεν κατέβαλε, μέχρι την ύστατη ώρα, κάθε δυνατή προσπάθεια να διαπραγματευθεί, όχι με το να λέει «ναι σε όλα», αλλά επιχειρώντας να περάσει στη νέα συμφωνία, και τις δικές της θέσεις; Η απάντηση, και πάλι, είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι»...