Τα σταφύλια της οργής

Δεν κατάφεραν να βάλουν τάξη στο Αφγανιστάν, δεν κατόρθωσαν να πείσουν τους Ιρακινούς ότι η μετάβαση από το καθεστώς του Σαντάμ στη δημοκρατία είναι βήμα προόδου. Η Ενωμένη -και καλά- Ευρώπη απέτυχε να διαγνώσει ότι το πρόβλημα την αφορά άμεσα και η αντίδρασή της δεν ήρθε ποτέ. Τώρα από τη μία απειλεί την Ελλάδα με έξοδο από την Σένγκεν και από την άλλη «κουνάει το δάχτυλο» στην Αυστρία, που υψώνει φράχτες και δρα μονομερώς για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης -πόσο οξύμωρο, αλήθεια.

Μέχρι και οι -ανύπαρκτοι- Σκοπιανοί βρήκαν την ευκαιρία να σηκώσουν μπαϊράκι. Η Frontex σήκωσε τα χέρια ψηλά, παραδεχόμενη πως τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας είναι αδύνατο να ελεγχθούν επαρκώς. Η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου, μετά το... «πείραμα Τασία» και την απόπειρα να το «σώσει» στη συνέχεια με τον Γιάννη Μουζάλα, πιάστηκε στον ύπνο, συνέβαλε με την κωλυσιεργία της στη διόγκωση και διασπορά της κρίσης και τώρα τρέχει πανικόβλητη πίσω από τις εξελίξεις.

Ουδείς κατάφερε να εκτιμήσει εγκαίρως πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι το μεταναστευτικό και πόσο τρομακτικές διαστάσεις μπορεί ακόμα να προσλάβει.

Και αφού τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε, αφού κανένας υπεύθυνος δεν φέρθηκε... υπεύθυνα, το πρόβλημα έφτασε στην πόρτα μας και αφορά στον καθένα μας ατομικά, και στην κοινωνία συλλογικά. Η στάση μας, πλέον, απέναντι στο προσφυγικό δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι υπόθεση προσωπική. Δεν καθορίζεται -ή δεν θα έπρεπε να καθορίζεται- από πολιτικές πεποιθήσεις, κομματικά «πιστεύω» και, πολύ περισσότερο, από τα ΜΜΕ. Έχει να κάνει με κάθε έναν από μας ξεχωριστά, το πώς αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει γύρω του και πόσο επιλέγει να εστιάσει στον αντίκτυπο αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης στην καθημερινή του ζωή ή στις αιτίες που οδήγησαν αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους στη χώρα του -στη χώρα μας, εν προκειμένω.

Και επειδή εμείς δεν είμαστε πολιτικοί, να φορέσουμε τα κοστούμια και τις γραβάτες μας, να κρυφτούμε πίσω από μεγάλα γραφεία και να αρχίσουμε τα λογύδρια περί του τι πρέπει να γίνει και τι δεν έγινε, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Υπάρχουν μπροστά μας επιλογές. Μπορούμε π.χ. να είμαστε εκείνοι οι άνθρωποι που σώζουν ζωές από τα παγωμένα νερά του Αιγαίου και, ενίοτε, προτείνονται για Νόμπελ Ειρήνης ή οι άλλοι, που τους λοιδωρούν, κρυμμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο, με την επωδό «αυτούς δεν ψηφίσατε; Καλά να πάθετε. Λουστείτε τώρα τους βρωμοπόδαρους». Μπορούμε να είμαστε εκείνοι που τείνουν χείρα βοηθείας στους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες ή εκείνοι που ετοιμάζονται να πάρουν τα... κουμπούρια και τα καριοφίλια ανά χείρας, για να προφυλαχθούν από τους «βαρβάρους».

Μπορούμε να είμαστε οι άνθρωποι που σπεύδουν σε γυμναστήρια, πάρκινγκ, υπαίθριους χώρους και οπουδήποτε αλλού φιλοξενούνται -πρόχειρα- πρόσφυγες, για να προσφέρουν κουβέρτες, σεντόνια, παπλώματα, ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα, είδη υγιεινής... Ή μπορούμε, κάλλιστα, να είμαστε σαν τους άλλους που, εν κρυπτώ μέσα στη νύχτα -από... σεμνότητα, προφανώς, μην τυχόν και τους δει κανείς και θελήσει να τους εκφράσει αυθόρμητα το... θαυμασμό του- κρεμάνε σταυρούς και γουρουνοκεφαλές και ποτίζουν με αίμα τους χώρους που πρόκειται να φιλοξενηθούν οι -αλλόθρησκοι- μετανάστες.

Επιλογές, προφανώς, υπάρχουν. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ένα: ποιοι θέλουμε, πραγματικά, να είμαστε;