Ποιος πραγματικά θέλει τις κάλπες περισσότερο; Ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης;

Ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το αποτέλεσμα του οποίου, ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός το «κουρέλιασε», το απαξίωσε, το διαστρέβλωσε και το ανέτρεψε, επιλέγοντας να υπογράψει μια συμφωνία με τους «εταίρους» της χώρας, την οποία στην πραγματικότητα γνώριζε ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να υπηρετήσει πιστά μέχρι τέλους. Μια συμφωνία ακόμα, μέσα στην εποχή των Μνημονίων, που είχε ως σκοπό να δώσει και πάλι «τεχνητές ανάσες» στην Ελλάδα, για να παραμένει στη ζώνη του ευρώ, μεταθέτοντας απλά το χρονικό σημείο, κατά το οποίο θα επέλθει το μοιραίο: το Grexit, δηλαδή, που θα επισφραγίσει με τον πιο οδυνηρό τρόπο το μεγαλύτερο πολιτικό ατόπημα στην Ιστορία αυτού του τόπου -και αυτό δεν είναι άλλο από την ένταξη της χώρας στην οικονομική και νομισματική ένωση.

Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία έχω προσωπικά αναφερθεί, από αυτό εδώ το βήμα, και είμαι πεπεισμένος ότι θα χρειαστεί να επανέλθουμε και στο εγγύς μέλλον. Αυτήν την στιγμή, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας μας που έχει ένα ακόμα, ίσως πιο κρίσιμο, «ραντεβού» με την Ιστορία. Που βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με ένα δίλημμα, το οποίο θα μπορούσε κανείς να το πει και... ηθικό: εκλογές τώρα, άμεσα, το συντομότερο δυνατό, μέσα στο 2017 ή κανονικά, μετά την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας, στο μακρινό ακόμα 2019; Από την απάντηση που θα επιλέξει να δώσει ο κ. Τσίπρας, θα κριθεί εάν θα μπει και αυτός στο «πάνθεον» των... φιλοτομαριστών πολιτικών, που έβαλαν το προσωπικό συμφέρον πάνω από τη χώρα, ή αν θα βάλει τα συμφέροντα του τόπου πάνω από τις όποιες προσωπικές επιδιώξεις. Αν και τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπουν αισιοδοξία ότι δεν θα συμβεί το πρώτο, εντούτοις η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Με δεδομένη την επιμονή του ΔΝΤ για την προκαταβολική λήψη μέτρων σκληρής λιτότητας, ύψους 4,5 δισ. ευρώ, για το 2019, την οποία συναρτά με τη συμμετοχή του ή μη στο ελληνικό πρόγραμμα, καθώς και την πάγια θέση της Γερμανίας ότι πρόγραμμα χωρίς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν υφίσταται, ο κ. Τσίπρας έχει δύο επιλογές μπροστά του: η μία είναι να... πιει το πικρό ποτήρι και να αναγκαστεί να λάβει αυτά τα μέτρα, την ώρα που θα συνεχίζει να εφαρμόζει το πιο «άγριο» Μνημόνιο και την πλέον φορομπηχτική πολιτική. Να υπομείνει μέχρι τέλους τις συνέπειες των επιλογών του και να «γαντζωθεί» στην εξουσία μέχρι το 2019, όταν και θα την παραδώσει, μέσω των εκλογών, σε μια Νέα Δημοκρατία, η οποία ενδεχομένως θα έχει φτάσει και σε ποσοστά αυτοδυναμίας, εκμεταλλευόμενη στον μέγιστο βαθμό την φθορά που θα έχει υποστεί το κόμμα του κ. Τσίπρα από τη συνεχιζόμενη λιτότητα και τη λήψη αντι-δημοφιλών, αντιλαϊκών μέτρων.

Η δεύτερη επιλογή που έχει ο πρωθυπουργός, είναι να προκαλέσει ο ίδιος εκλογές μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, όπως πολλοί «οσμίζονται» ότι θα επιχειρήσει να κάνει, ιδιαίτερα μετά τον «μποναμά» που αποφάσισε να δώσει στους χαμηλοσυνταξιούχους. Στην περίπτωση αυτή, ήδη δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί αναλυτές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ευκαιρία να ανακόψει την πορεία της ΝΔ του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη προς την αυτοδυναμία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατά τις «ψαλιδισμένες» δυνάμεις του σε ένα ποσοστό περί το 18%-20%, η ΝΔ θα αναγκάζεται να συγκυβερνήσει ενδεχομένως με το ΠΑΣΟΚ και να βρεθεί αντιμέτωπη με τις απαιτήσεις των δανειστών. Να υπογράψει εκείνη τα πάντα, προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, να λάβει τα μέτρα που απαιτεί το ΔΝΤ και να κληθεί εκείνη να διαχειριστεί την λαϊκή οργή. Να φθαρεί σε χρόνο-ρεκόρ, να ξαναπάει η χώρα στις κάλπες σε ένα διάστημα έξι μηνών-ενός έτους το πολύ και, εκμεταλλευόμενος το σύστημα της απλής αναλογικής, ο Αλέξης Τσίπρας να επανέλθει στην εξουσία θριαμβευτικά, σαν τον... ιππότη καβάλα στο άσπρο άλογο!

Σατανικό; Ναι. Απίθανο; Όχι. Τουναντίον, εξαιρετικά πιθανό. Ούτως ή άλλως, η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, το μόνο που κάνουμε με την ψήφο μας σε αυτόν τον τόπο, είναι να ανακυκλώνουμε φθαρμένο -πολιτικό- υλικό...