Απορία: Στα... γεύματα του ΣΥΡΙΖΑ θα μοιράζεται και ληγμένος σανός;

Όλα αυτά, δε, τα κάνατε και συνεχίζετε να τα κάνετε, με πρόσχημα ότι... σώζετε τη χώρα! Αλήθεια, τι στην ευχή σημαίνει αυτό; Τι νόημα έχει η... σωτηρία μίας χώρας, εάν προηγουμένως δεν έχει γίνει τίποτα, για να σωθούν οι πολίτες της; Γιατί τα ίδια μας έλεγαν και οι προηγούμενοι από εσάς. Κι εκείνοι... έσωζαν τη χώρα. Τότε, πού και πώς διαφέρετε από τους προκατόχους σας, όπως επιχειρείτε ακόμα και σήμερα να μας πείσετε; Πουθενά... ή σχεδόν πουθενά.

Και λέω «σχεδόν», γιατί, μέσα σε περίπου 2,5 χρόνια διακυβέρνησης, «προφτάσατε» κιόλας να φορτώσετε στην πλάτη των Ελλήνων όχι ένα, αλλά δύο Μνημόνια! Και... προλάβατε επίσης να προβείτε στη μεγαλύτερη «νοθεία» από καταβολής της Δημοκρατίας στη χώρα μας: πήρατε το περήφανο «Όχι» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και το μετατρέψατε σε μια συνθηκολόγηση άνευ όρων, σε ένα ταπεινωτικο «Ναι». Την έξοδο από την επιτροπεία και τα Μνημόνια, ου μην και την έξοδο από το ευρώ, ο ελληνικός λαός την ζήτησε και την υπέδειξε πολύ νωρίτερα από τη λήξη των προγραμμάτων διάσωσης, το 2018. Όποια κι αν ήταν η ετυμηγορία του, θα έπρεπε να είχε γίνει σεβαστή...

Αυτό που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη οργή -ή πίκρα, ανάλογα με την οπτική γωνία που το εξετάζει κανείς- είναι πως, ακόμα και σήμερα, καμώνεστε τους... επαναστάτες! Ακόμα και σήμερα, κρίνετε και κατακρίνετε τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης, μόνο και μόνο για να τις ψηφίσετε τελικά με... παροιμιώδη συνέπεια και, εν συνεχεία, να ανεβείτε και πάλι στα κάγκελα και να αρχίσετε την παραμύθα: «Δεν είναι αυτή η πολιτική μας, δεν είναι μέτρα που θα τα επιλέγαμε, αλλά το κάνουμε με... βαριά καρδιά, για να σώσουμε τη χώρα». Αυτό είναι, λίγο-πολύ, το αφήγημά σας -και όχι το «success story» που ευαγγελίζεται ο κ. Τσίπρας, προαναγγέλλοντας μάλιστα πως είναι έτοιμος να βάλει και... γραβάτα. Εξακολουθείτε, ούτως ειπείν, να... πουλάτε σανό, όμως το προϊόν έχει ημερομηνία λήξης και είναι αμφίβολο πόσοι θα βρεθούν πια, για να το αγοράσουν.

Δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει ακόμα σε σαφές συμπέρασμα και δεν έχω πειστεί επαρκώς από το επιχείρημα της άλλης πλευράς, ότι με το περίφημο «mail Χαρδούβελη» και την υιοθέτησή του, η Ελλάδα θα είχε ήδη βγει από το καθεστώς των Μνημονίων. Δεν έχω πειστεί ότι η πίεση που ασκήθηκε από την τότε Συριζαϊκή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Σαμαρά, με «όχημα» την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ήταν τόση και τέτοια, που στάθηκε ικανή να ανατρέψει, τελικά, εκείνο το κυβερνητικό σχήμα και να «φρενάρει» την πορεία της χώρας προς τον... ενάρετο κύκλο. Γνωρίζω όμως πως οι αυταπάτες σας ότι ήσασταν έτοιμοι να κυβερνήσετε και να αλλάξετε τον ρου της ιστορίας και το «status quo» στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με τις ψευδαισθήσεις εκατομμυρίων Ελλήνων, σας έφεραν πρόωρα, βεβιασμένα και βιαστικά στην εξουσία, στη χειρότερη δυνατή χρονική συγκυρία. Και τότε, αποδείχτηκε ότι και το δικό σας... κρέας ήταν πολύ τρυφερό για τα δόντια της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και όλων όσοι διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου και κινούν τα νήματα κατά το δοκούν.

Το πρόβλημα για τον τόπο είναι πως, έπειτα από όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, εξακολουθείτε να έχετε αυταπάτες -έστω και αν αυτές είναι, πλέον, άλλου τύπου. Τώρα βαφτίζετε το κρέας ψάρι και τα συσσίτια στα σχολεία... κοινωνική πολιτική -αν και σε μία χώρα που αφήνει σχεδόν το 90% των ανέργων της εκτός επιδοματικής πολιτικής, όποιος διατείνεται ότι εφαρμόζει κοινωνική πολιτική, θα έπρεπε να αυτοχαστουκίζεται σαν τον Έντουαρντ Νόρτον σε κείνη την περίφημη σκηνή από το «Fight Club», που καταλήγει να πλακώνει στο ξύλο τον ίδιο του τον εαυτό.

Το θέμα είναι πως, σε σας μπορεί να «περισσεύουν» οι αυταπάτες, εμάς όμως μας τελείωσαν οι ψευδαισθήσεις και η υπομονή. Και, δίχως αυτό να σημαίνει πως πιστέψαμε, αίφνης, ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι από σας και θα τα έκαναν ή θα τα κάνουν όλα πιο καλά, εντούτοις τώρα γνωρίζουμε ότι εσείς, τουλάχιστον, αποτύχατε να πραγματοποιήσετε όσα είχατε υποσχεθεί. Την έχουμε ξαναπατήσει παταγωδώς, αλλά, αυτή τη φορά, ο γδούπος ήταν πιο βαρύς από ποτέ... Μα, καλά βρε θεομπαίχτες! Δύο Μνημόνια σε 2,5 χρόνια;

ΥΓ: Έχω την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι η πιο ειλικρινής και αντικειμενική κριτική προέρχεται όχι από κάποιον που ήταν εξ αρχής προκατειλημμένος και, ως εκ τούτου, αρνητικά διακείμενος για οιονδήποτε λόγο, αλλά από εκείνον που πίστεψε σε κάτι δήθεν νέο και ελπιδοφόρο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως, τελικά, ήταν φτιαγμένο με τα πιο σκάρτα υλικά από το παρελθόν...