ΟΑΣΘ (Οργανισμός Αδιόριστων Συριζαίων Θεσσαλονίκης)

Είναι, πέρα και πάνω απ' όλα, μία κίνηση συμβολισμού, που αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την αντιπολιτευτική κριτική και την πολιτική ορθότητα και να πορευθεί με «σημαία» του τον... τσαμπουκά -ήτοι, ότι ως κυβέρνηση θα πράξει περίπου ό,τι γουστάρει, αποκρούοντας τις αντιδράσεις με το επιχείρημα «ναι, αλλά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ... μπλα, μπλα, μπλα» και επιλέγοντας συνειδητά να... ξεχάσει τις παλαιότερες δεσμεύσεις ότι η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση θα ήταν διαφορετική από εκείνες που κλήθηκε να διαδεχθεί.

Όπως προκύπτει, ο... αγώνας κατά της αριστείας δεν είναι αποκλειστική υπόθεση του υπουργείου Παιδείας, αλλά μία πολιτική φιλοσοφία, που διέπει όλο το κυβερνητικό έργο. Και αν η επιλογή της κλήρωσης ως μέσο για την ανάδειξη των σημαιοφόρων στις σχολικές παρελάσεις μπορεί να σηκώσει πολλή συζήτηση και να δικαιολογηθεί, εν μέρει, από το επιχείρημα ότι όλοι οι μαθητές θα πρέπει να είναι ίσοι απέναντι στο δικαίωμα να σηκώσουν τη σημαία της χώρας τους, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την περίπτωση της νέας διοίκησης του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, η σύνθεση της οποίας θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν θα προέκυπτε... ούτε με κλήρωση.

Διότι, δεν είναι ο Στέλιος Παππάς το πρόβλημα. Σύμφωνοι, είναι εκείνος που βγήκε, εκ των πραγμάτων, μπροστά, ως νέος πρόεδρος του ΔΣ, και οι δεσμοί αίματος με τον Νίκο Παππά τον καθιστούν εύκολο στόχο κριτικής, αμφισβήτησης και απαξίωσης, μόνο και μόνο επειδή είναι πατέρας του υπουργού. Το αν, δηλαδή, διαθέτει τα τυπικά προσόντα για την ανάληψη των νέων του καθηκόντων -που τα διαθέτει και με το παραπάνω- περνάει σε δεύτερη μοίρα, από την στιγμή που είναι ο... μπαμπάς του γιου του.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι τα κριτήρια, με τα οποία επελέγησαν άλλα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τη νέα διοίκηση του ΟΑΣΘ, όπως για παράδειγμα η κυρία Όλγα Γιάννη και ο κύριος Ντίμης Αργυρόπουλος.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η μεν πρώτη πολιτεύτηκε με τους ΑΝΕΛ, αλλά δεν έμελλε να γίνει γνωστή για την... πολιτική της δράση. Αντίθετα, κέρδισε τα δικά της «15 λεπτά δημοσιότητας», όταν βρέθηκε στα τηλεοπτικά παράθυρα, προκειμένου να καταγγείλει απόπειρα σεξουαλικής επίθεσης από εννέα Πακιστανούς στην υπόγεια διάβαση του ΣΕΦ, τον Νοέμβριο του 2016. Το περιεχόμενο της καταγγελίας της -την τύχη της οποίας δεν μάθαμε ποτέ- σε συνδυασμό με διάφορες φωτογραφίες της, που ήρθαν στη δημοσιότητα, και μόνο επίδοξη πολιτικό δεν θυμίζουν, ήταν αρκετό, καθώς φαίνεται, για να την κατατάξει στο «πάνθεον» των ανδρικών φαντασιώσεων -έστω, για όσους αντιδρούν, σαν να βλέπουν γυναίκα για πρώτη φορά...

Ο κ. Αργυρόπουλος, από την άλλη, επίσης πολιτευτής των ΑΝΕΛ, υπήρξε φωτογράφος με ειδίκευση στα πορτρέτα των μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου, που έγινε γνωστός πριν από κάποια χρόνια, μέσα από το... Facebook, όταν καλούσε σε... δολοφονία του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα. Μολονότι αργότερα... μετανόησε, η τοποθέτησή του αυτή ήταν, σύμφωνα με όσους τον γνωρίζουν, ενδεικτική της εκκεντρικότητας του χαρακτήρα του. Όσο για την παραίτησή του από τη νέα διοίκηση του ΟΑΣΘ, μόλις μία μέρα μετά την τοποθέτησή του, η αιτιολόγησή της θα ήταν χρήσιμο να αναζητηθεί στο γεγονός ότι, όπως χαρακτηριστικά λέει πολύπειρος φίλος δημοσιογράφος, «για τον Ντίμη τα σύνορα της Ελλάδας τελειώνουν στο Κολωνάκι. Από κει και πάνω χρειάζεται διαβατήριο» -αξίζει πάντως να αναζητήσετε στο Διαδίκτυο τη δήλωση παραίτησής του, ως «μνημείο»... ακαταλαβίστικης χρήσης της ελληνικής γλώσσας.

Προφανώς, στη διοίκηση του ΟΑΣΘ τοποθετήθηκαν και άνθρωποι άξιοι και ικανοί, το έργο των οποίων θα κριθεί με την πάροδο του χρόνου και όχι εκ των προτέρων. Η λογική, όμως, να... βολέψουμε όποιους και όσους μπορούμε, προσπερνώντας ενδεχόμενως ανθρώπους με σημαντικότερα και καταλληλότερα για τη θέση βιογραφικά, ασφαλώς και δεν περιποιεί τιμή για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εκτός και αν ερμηνευθεί ως μία απόπειρα... κατευνασμού των αντιδράσεων των ΑΝΕΛ για τα ζητήματα της θρησκείας και της ορθοδοξίας, που έθιξε ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, κάνοντας τον κυβερνητικό εταίρο, Πάνο Καμμένο, να... βγει από τα ρούχα του -μην ανησυχείτε, ήταν μόνο για λίγο, καθώς η... ιερή οργή του κράτησε κάτι λιγότερο από ένα 24ωρο.

Όσο βεβαίως δεν περιποιεί τιμή για τον ΣΥΡΙΖΑ το σκεπτικό της επιλογής των προσώπων που θα στελεχώσουν τη νέα διοίκηση του ΟΑΣΘ, άλλο τόσο δεν περιποιεί τιμή στην αντιπολίτευση -και δη, στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- να... σέρνεται πίσω από την ατζέντα της κυβέρνησης, σε μια αντιπαράθεση λιγότερο ουσίας και περισσότερο εντυπώσεων, από την οποία δεν μπορεί, παρά να βγει χαμένη. Διότι, από την στιγμή που το ζήτημα τίθεται με όρους όπως η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός, το πάλαι ποτέ κραταιό δίπολο της εξουσίας θα έπρεπε να γνωρίζει, καλύτερα από τον καθένα, ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». Και το να γίνονται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «ουρά» της κυβέρνησης σε μία κόντρα που πόρρω απέχει από τα πραγματικά προβλήματα του τόπου, περισσότερο αποδυναμώνει, παρά ενισχύει την αντιπολιτευτική τους θέση. Καλό θα ήταν να το κοιτάξουν αυτό...