Ο κ. Βίζερ, τα 200 δισ. του Βαρουφάκη και το... μαντείο των Δελφών

Μόλις πριν από λίγες ώρες, ο Αυστριακός οικονομολόγος βρέθηκε και στα μέρη μας, στο πλαίσιο του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών. Κατά την παρουσία του εκεί, φρόντισε να επαναλάβει, για πολλοστή φορά, ότι, σύμφωνα με «συντηρητικούς», κατά την εκτίμησή του, υπολογισμούς, το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική οικονομία υπέστη ζημίες περί τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Κάτι τέτοιο θα ήθελα να κάνω κι εγώ. Να γυρίζω τον κόσμο, «εκτοξεύοντας» σοφιστείες, δίχως να με ρωτάει κανείς πόθεν και πώς προκύπτουν...

Ας σοβαρευτούμε όμως. Η τοποθέτηση του κ. Βίζερ από μόνη της δεν προξενεί έκπληξη, αν δεν την εντάξουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Εγείρει ωστόσο εύλογα ερωτήματα για το πώς υπολογίζει τις ζημίες αυτές και καταλήγει στο ποσό των 200 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ποια είναι η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί, για να εξάγει το ανωτέρω συμπέρασμα. Και πώς γίνεται να απέχει τόσο από την εκτίμηση του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλάους Ρέγκλινγκ, ο οποίος υπολογίζει τη ζημία της ίδιας χρονικής περιόδου -α' εξάμηνο του 2015- σε 100 δισεκατομμύρια ευρώ ή ακόμα και από αυτήν του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, που έχει επισήμως κάνει λόγο, από το βήμα της Βουλής, για ένα ποσό της τάξης των 86 δισεκατομμυρίων ευρώ, με τα οποία ζημιώθηκε η ελληνική οικονομία κατά την θητεία του Γιάνη Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών. Πολύ περισσότερο, η εκτίμηση του κ. Βίζερ απέχει κατά πολύ από εκείνη που διατύπωσε πρόσφατα ο βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ, Σάκης Παπαδόπουλος, μέσα από τη ραδιοφωνική συχνότητα του ΘΕΜΑ 104,6. Παραδεχόμενος, για πρώτη φορά, ότι όντως υπήρξε κόστος για την ελληνική οικονομία από τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, ο κ. Παπαδόπουλος προσδιόρισε τη ζημία στα 30-35 δισεκατομμύρια ευρώ.

Πόσο κόστισε λοιπόν στην ελληνική οικονομία η «περίοδος Βαρουφάκη»; Πόσο πίσω πήγε την χώρα, πόσο ανέκοψε την πορεία προς την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση; Προφανώς, ακόμα και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος, διαφωνούν μεταξύ τους, αδυνατώντας να καταλήξουν σε ένα συγκεκριμένο ποσό. Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει, επειδή εν πολλοίς βασίζουν τις εκτιμήσεις τους στις προβλέψεις των εκθέσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι οποίες, όπως ίσως θυμούνται οι περισσότεροι και όπως συχνά-πυκνά παραδεχόταν και το ίδιο το Ταμείο, είχαν την ευστοχία ενός... τυφλού, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες και τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό, αντίθετα ίσως με ό,τι πιστεύει κανείς, δεν συνέβαινε τυχαία, αλλά μάλλον εσκεμμένα. Γιατί, αν το ΔΝΤ ανέφερε και χρησιμοποιούσε ρεαλιστικά νούμερα στις εκτιμήσεις του για την ελληνική οικονομία, θα αναγκαζόταν και να παραδεχτεί ότι το πρόγραμμα... δεν έβγαινε. Θα ερχόταν έτσι σε αντίθεση με το ίδιο το καταστατικό του, που δεν του επιτρέπει να χορηγεί δάνεια σε μία χώρα που δεν έχει τη δυνατότητα να τα αποπληρώσει. Από την στιγμή, όμως, που οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν ότι τα ελληνικά προγράμματα δεν μπορούσαν να «βγουν», χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ, μια άτυπη «ομερτά» μεταξύ των εταίρων ήταν επιβεβλημένη, ώστε να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «πειραματόζωο» και «χρεοδουλοπαροικία», βασιζόμενοι σε λανθασμένες προβλέψεις. Και αν σας φαίνεται όλο αυτό ως μια ακόμη... θεωρία συνωμοσίας, θα σας προέτρεπα να μην ξεχνάτε τα περίφημα «greek statistics», τα... μαγειρεμένα δηλαδή οικονομικά στοιχεία, με τα οποία η Ελλάδα οδηγήθηκε ουσιαστικά στην «αγκαλιά» των δανειστών και στη «μέγγενη» των Μνημονίων.

Αλήθεια, γιατί επιλέγουν οι Ευρωπαίοι παράγοντες να μην αναφέρονται καθόλου σε εκείνη την εποχή, λίγο πριν από την είσοδο της χώρας μας στον «φαύλο κύκλο» των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής; Γιατί επιμένουν να πιστεύουν ότι απευθύνονται σε «κουτόφραγκους», σε αφελείς ιθαγενείς, οι οποίοι εξακολουθούν να μην γνωρίζουν ότι η χώρα τους μπήκε στα Μνημόνια με ψευδή οικονομικά στοιχεία και έμεινε σε αυτά με λανθασμένες οικονομικές προβλέψεις; Γιατί σιωπούν; Ίσως, γιατί, αν «σπάσουν» τη σιωπή τους, θα αναγκαστούν να μιλήσουν, μεταξύ άλλων, και για τα οικονομικά σκάνδαλα της εποχής του παλαιού δικομματισμού, όπως αυτό της περιόδου 2003-2007, με τις γερμανικές μίζες για την κατασκευή του Μετρό σε κρατικούς αξιωματούχους και πολιτικά κόμματα, που έφερε στο φως η γερμανική Δικαιοσύνη... Και να μας εξηγήσουν: αν δεν υπήρξαν σκάνδαλα, μίζες και διασπάθιση κρατικών κονδυλίων, πώς στην ευχή χρεοκόπησε η Ελλάδα;

ΥΓ: Το ίδιο ερώτημα ισχύει και με τη... σύναξη των «εγκεφάλων» της πολιτικής και της οικονομίας, που σημειώνεται αυτές τις μέρες στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών. Με τόσα... λαμπρά οικονομικά μυαλά συγκεντρωμένα σε ένα σημείο, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς συνέβη το «ατύχημα» και χρεοκόπησε η χώρα...