Ο Μάριος, η Γιαννούλα και οι σφαίρες, που ποτέ δεν είναι «αδέσποτες»...

«Αδέσποτα» ήξερα για παράδειγμα τα ζώα, τα σκυλιά, όταν τα αφήνει ο ιδιοκτήτης τους στο δρόμο κι εκείνα μένουν ολομόναχα. Αλλά... αδέσποτες σφαίρες; Δεν έχουν, δηλαδή, αφεντικό; Δεν... ανήκουν σε κανέναν; Μπήκαν μόνες τους στο όπλο, πάτησαν την σκανδάλη και... εκπυρσοκροτήθηκαν; -αδόκιμος ο όρος, εφεύρημα το ρήμα στην παθητική φωνή, αλλά εφεύρημα δεν είναι και η φράση «αδέσποτες σφαίρες»;

«Αδέσποτες» σφαίρες σκότωσαν τον μικρό Μάριο στο Μενίδι, μόλις στα 11 του χρόνια, κατά τη διάρκεια σχολικής γιορτής, στις 8 Ιουνίου του 2017. Ένα χρόνο μετά, ο δολοφόνος του δεν έχει ακόμα βρεθεί. «Αδέσποτες» σφαίρες σκότωσαν και την μικρή Γιαννούλα. Ήταν μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερη από τον Μάριο, στα 13 της, και οι αναφορές των τοπικών μέσων από την Άμφισσα την θέλουν να χόρευε, λίγες στιγμές πριν πέσει νεκρή, από τις σφαίρες ενός «επιχειρηματία» της περιοχής, ο οποίος παραμένει ασύλληπτος ακόμα και σήμερα, πέντε μέρες μετά την αποτρόπαια πράξη του. Πέντε μέρες μετά, η 13χρονη Γιαννούλα Καραχάλιου έχει όνομα και πρόσωπο, αλλά ο 34χρονος που την σκότωσε... κατά λάθος, κρύβεται, μην έχοντας το θάρρος να εμφανιστεί και να αντιμετωπίσει την Δικαιοσύνη και τις συνέπειες της πράξης του. Το «θάρρος», όμως, να βγάλει όπλο σε διαπληκτισμό με τσιγγάνους της περιοχής, το είχε...

Ο Μάριος και η Γιαννούλα είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω σε... αδέσποτες σφαίρες. Ξέρετε, από αυτές τις σφαίρες που έχουν... λόγο και άποψη, που λειτουργούν αυτόνομα και πάνε και πέφτουν πάνω σε μικρά παιδιά, κόβοντάς τους το νήμα της ζωής, προτού καλά-καλά αρχίσει να ξετυλίγεται. Κι όμως, όσο κι αν κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν για το αντίθετο, οι σφαίρες αυτές είχαν όνομα. Είχαν το όνομα της Πολιτείας, που επιτρέπει την ανομία και την αυτοδικία και αφήνει δύο δολοφόνους να κυκλοφορούν -ακόμα- ελεύθεροι. Είχαν το όνομα της Δικαιοσύνης, που εξακολουθεί να «χαϊδεύει» όσους παίρνουν ένα όπλο στο χέρι και αρχίζουν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα. Μα, πέρα και πάνω απ' όλα, είχαν το όνομα δύο φονιάδων που, όταν και αν βρεθούν, έχουμε υποχρέωση όλοι εμείς στα μέσα ενημέρωσης να σας τους δείξουμε και να τους ξεμπροστιάσουμε δίχως προσκόμματα, γιατί αφαίρεσαν τη ζωή από δύο μικρά παιδιά και μεγαλύτερο έγκλημα από αυτό, θαρρώ πως δεν υπάρχει.

Κάπου εδώ λέω να βάλω μια τελεία, προτού οι λέξεις μου γίνουν «αδέσποτες» κι αυτές και αρχίσουν να «πυροβολούν» αδιακρίτως. Δεν μ' ενδιαφέρει το χρώμα του δέρματος του Μάριου και της Γιαννούλας. Δεν μ' ενδιαφέρει η φυλή τους. Γνωρίζω μόνο ότι δυο οικογένειες σπαράζουν και ρωτάνε «γιατί». Και σ' όσους πονάνε περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με το αν το νεκρό παιδάκι είναι τσιγγανάκι, Αλβανάκι, Πακιστανάκι ή Ελληνάκι, «ξερνάω» τον ρατσισμό τους στη μούρη τους και τους τον επιστρέφω. Ναι, δεν το κρύβω. Είμαι εγώ ρατσιστής με αυτούς που κάνουν διακρίσεις.

Ο Μάριος και η Γιαννούλα ήταν δυο παιδιά. Τελεία. Όχι ένα Ελληνάκι και ένα τσιγγανάκι. Δύο παιδιά. Αυτό φτάνει, για να σταματήσει κάθε άλλη κουβέντα, που «καταδικάζει μεν, αλλά...». Φτάνουν οι «αστερίσκοι». Νισάφι με τα «ναι μεν, αλλά...».

Πότε ακριβώς ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι;