Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;

Ήταν στις 6 Αυγούστου του 1992, που η 27χρονη, τότε, Ελληνίδα αθλήτρια, συγκλόνιζε τη χώρα μας και όλο τον πλανήτη, κατακτώντας... από το πουθενά το χρυσό μετάλλιο στα 100μ εμπόδια των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Στην ιστορία, ωστόσο, δεν έμελλε να γραφτεί μόνο η... μυθική της κούρσα, αλλά και η από καρδιάς δήλωσή της αμέσως μετά τον αγώνα: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!».

Τις μέρες αυτές, 26 χρόνια μετά, ζούμε επίσης στιγμές ξεχωριστές για τον ελληνικό αθλητισμό. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, μετράμε ήδη τρία χρυσά (Τεντόγλου στο μήκος, Στεφανίδη στο επί κοντώ, Παπαχρήστου στο τριπλούν) και ένα αργυρό (Κυριακοπούλου στο επί κοντώ) μετάλλιο. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης ο Κριστιάν Γκολομέεβ έφερε επίσης ένα ασημένιο μετάλλιο στη χώρα μας, ενώ στο τένις ο Στέφανος Τσιτσιπάς βγάζει τους Έλληνες από την θερινή ραστώνη και τους καθηλώνει μπροστά στη μικρή οθόνη, για να θαυμάσουν τα κατορθώματά του στο «Rogers Cup», κόντρα στους κορυφαίους τενίστες του κόσμου.

Κι όσο κι αν νιώθουμε την καρδιά μας να χτυπάει πιο δυνατά στους κρίσιμους αγώνες τους, όσο και αν φουσκώνουμε από υπερηφάνεια όταν κατακτούν κορυφές και τις πανηγυρίζουν αγκαλιά με τη «γαλανόλευκη», είναι ίσως καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν μας αξίζει να καρπωνόμαστε τις επιτυχίες τους...

Δεν μας αξίζει να χαιρόμαστε με τη χαρά τους, όταν τους έχουμε ξεχασμένους 364 μέρες το χρόνο και τους θυμόμαστε μόνο στις επιτυχίες τους. Δεν μας αξίζει να τους καμαρώνουμε πρώτους, όταν στα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας κυριαρχούν πάλι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ -και δεν αξίζει και σε κείνους ένα μονάχα πρωτοσέλιδο το χρόνο. Δεν μας αξίζει να ζητάμε να μας αφιερώσουν τις νίκες τους, όταν... ξεψαχνίζουμε τις δημόσιες δηλώσεις και τοποθετήσεις τους, για να τους προσδώσουμε πολιτική χροιά -έχει συμβεί, θυμηθείτε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και με την Στεφανίδη και με την Παπαχρήστου.

Και αναφέρομαι μόνο σε μας, ως λαό, και όχι στους κυβερνήτες μας, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι τις επιτυχίες των αθλητών μας δεν μπορούν και δεν αξίζουν να τις καρπώνονται οι κάθε λογής εκπρόσωποι της ελληνικής Πολιτείας και οι φορείς της εξουσίας, όταν δεν στέκονται έμπρακτα και επί της ουσίας στο πλευρό τους. Όταν μοιράζουν εκατομμύρια στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και αφήνουν τα άλλα αθλήματα να φυτοζωούν και να παρακμάζουν... Όχι, οι κύριοι που τρέχουν να υποβάλουν τα σέβη τους πρώτοι και να φωτογραφηθούν στο πλευρό των πρωταθλητών μας, δεν έχουν κανένα μερίδιο στην επιτυχία τους. Τους αξίζει μονάχα περιφρόνηση, πρώτα και κύρια από τους ίδιους τους αθλητές -δείτε για παράδειγμα, αν και έχει εντελώς διαφορετική βάση και αιτία, την περήφανη στάση μίας μεγάλης μερίδας Αμερικανών αθλητών απέναντι στον πρόεδρο Τραμπ.

Για ποια Ελλάδα, λοιπόν, να πανηγυρίσουν οι πρωταθλητές μας; Για ποια Ελλάδα να νιώσουν περήφανοι ο Τεντόγλου, η Στεφανίδη, ο Τσιτσιπάς; Για την Ελλάδα που, σαν άλλος Κρόνος, τρώει τα παιδιά της; Για την Ελλάδα που αφήνει ανθρώπους να καίγονται στις φλόγες και πολιτικούς να σκυλεύουν τα πτώματά τους; Για την Ελλάδα που βαυκαλίζεται ότι βγαίνει από τα Μνημόνια, αλλά δεν λέει να βγει από τα... capital controls; Για την Ελλάδα που ξεπουλάει κομμάτια της γης και της ιστορίας της;

Αλήθεια, 26 χρόνια μετά την Πατουλίδου, για ποια Ελλάδα, ρε γαμώτο, αξίζει να αγωνίζονται, να ιδρώνουν και να ματώνουν η Στεφανίδη και ο Τσιτσιπάς; Για την Ελλάδα που τους «έσπρωξε» στο εξωτερικό, κι έτσι κατόρθωσαν οι άνθρωποι να δουν άσπρη μέρα; Όχι γι’ αυτήν την Ελλάδα... Οι επιτυχίες των παιδιών αυτών είναι δικές τους -και μόνο δικές τους. Και ως τέτοιες πρέπει να τις αναγνωρίζουμε.

ΥΓ: Αφήστε που έτσι δεν μπαίνει κανείς και στη δύσκολη θέση να μην ξέρει αν πρέπει να πανηγυρίσει ή να προσπεράσει με αδιαφορία το χρυσό της Παπαχρήστου...