Η Ζωή δεν είναι πια εδώ…

Πίστευα ότι απλώς η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο, εξαιτίας μιας γενικότερης χαλάρωσης, αλλά και από το γεγονός ότι τέτοιου είδους φαινόμενα χάνονται στα φίλτρα των υπηρεσιακών παραγόντων και διαλανθάνουν της προσοχής των υπουργών.
Το πίστευα και το εννοώ. Ακόμη και την ώρα που έφερα το θέμα στην εκπομπή και το παρουσιάσαμε.

Επιπλέον, θεώρησα δεδομένο ότι η δημοσιοποίησή του θα σημάνει συναγερμό στις αρμόδιες υπηρεσίες και φυσικά στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. Ειδικά οι φωτογραφίες-σοκ που δημοσιεύθηκαν από την πρώτη στιγμή στο protothema.gr. 
Διαψεύστηκα. Με πάταγο. 

Η κυρία Θεανώ Φωτίου και οι συνεργάτες της, εξέδωσαν με χαρακτηριστική καθυστέρηση ένα δελτίο τύπου, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και εγκαλούν εμάς και τους ...γονείς των ανθρώπων ότι ...διαταράσσουμε την ησυχία τους (!!!!!!) 
Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ακόμα και εν έτει 2018 υπάρχουν αποθήκες ψυχών και σύγχρονοι Καιάδες. 

Φυσικά και με την πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση. 

Όμως, ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε με σφραγίδα και υπογραφή, δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Ότι θα βρισκόταν μια υπουργός που αντί να καταχερίσει τους ..."αρμοδίους" θα επιχειρούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, με ξεπερνούσε. 

Η ζωή όμως δίνει πάντα τις απαντήσεις. Κι ο κυνισμός της είναι πιο συντριπτικός κι από τη γροθιά στο στομάχι που μας έδωσαν οι εικόνες στο Λοιμωδών...



Υ.Γ.Έγραψα αυτό το κείμενο πριν μάθω το θλιβερό μαντάτο. 
Χθες το βράδυ, πληροφορήθηκα από τον δικηγόρο των οικογενειών, ότι ένα από τα «παιδιά», η Ζωή, έφυγε…
Θα ζητήσουν, μου είπε, από τον εισαγγελέα ιατροδικαστική εξέταση.
«Μέσα από τα πιο θλιβερά γεγονότα, μπορεί να προκύψει κάτι καλό», μου είπε ένας φίλος. «Μπορεί ο θάνατος αυτού του κοριτσιού να αφυπνίσει επιτέλους συνειδήσεις».
Μπορεί. Δεν ξέρω. 
Όμως η Ζωή, δεν είναι πια εδώ…
Ίσως επειδή δεν προλάβαμε…
Κι αυτό δύσκολα το αντέχει κανείς.