Τέσσερεις Ευρωπαίοι υποψήφιοι και ένας ακόμα από την Ελλάδα

Παρόλο που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως ο επόμενος πρόεδρος της Επιτροπής θα είναι εις εκ των συμμετεχόντων, καθώς η Συνθήκης της Λισαβόνας υποχρεώνει μεν το Συμβούλιο (αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων) να λάβει υπόψη τη βούληση των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά δεν το δεσμεύει, η διαδικασία αποτελεί ένα ελάχιστο, αλλά σημαντικότατο, βήμα ως προς το δημοκρατικό «εξορθολογισμό» της Ε.Ε.

Παρά ταύτα ο κ. Τσίπρας επέλεξε να βρεθεί στις απέναντι στους ανθυποψηφίους του, όχι ως ισότιμος –τυπικά τουλάχιστον- υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν, αλλά ως ένας τοπικός υποψήφιος που βρήκε την ευκαιρία να κάνει έναν μονόλογο για καθαρά εθνικά ζητήματα. Ένας μονόλογος που αποσκοπούσε αποκλειστικά σε εθνικό ακροατήριο.

Πλήρως αδιάφορο το γεγονός της ανικανότητάς του να μιλήσει σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα (πλην της ελληνικής). Άλλωστε τα Ελληνικά είναι μια από τις 24 επίσημες γλώσσες της Ε.Ε. και επίσημη σε δύο κράτη –μέλη.

Απέναντι όμως σε μια αρκετά απλοϊκή κυρία Σκα Κέλλερ των Πρασίνων, η οποία ουσιαστικά αντικατέστησε τον Ντανί Κον Μπεντίτ (!), σε έναν κουρασμένο και αδιάφορο «δεινόσαυρο «της ευρωπαϊκής πολιτικής τον Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος ενδέχεται να αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου και όχι της Κομισιόν (άλλωστε η προεδρία της Κομισιόν χρειάζεται πολύ δουλειά) και στον Μάρτιν Σουλτς που πετάει τη σκούφια του για αυτή τη θέση, ο κ. Τσίπρας είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον πραγματικά χαρισματικό, Γκι Φέρχοφσταντ.

Και εκεί ο κ. Τσίπρας κατάφερε ουσιαστικά το ακατόρθωτο . Δεν έθιξε σχεδόν κανένα ευρωπαϊκό ζήτημα, σε μια Ε.Ε. που έχει αλλάξει σε απίστευτο βαθμό τα τελευταία τέσσερα χρόνια και αλλάζει διαρκώς με ταχύτατους ρυθμούς. Γενικολογίες για μια «αλλαγή πολιτικής» στην Ε.Ε., και «κατάργηση της λιτότητας». Ευχές που δεν συγκίνησαν κανέναν από τους ανθυποψηφίους του καθώς ουδείς ρώτησε τον υποψήφιο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί.

Οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι, στους οποίους –θεωρητικά- απευθύνεται ο κ. Τσίπρας άκουσαν τον υποψήφιο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να μιλάει όχι απλώς Ελληνικά αλλά κυρίως «ελληνικά».

Με ελάχιστες, έως μηδαμινές προτάσεις για την Ε.Ε., ακόμα και αν ζητεί την προεδρία του εκτελεστικού της οργάνου ο κ. Τσίπρας έδειξε τον τρόπο που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς την Ε.Ε. Ως αποδιοπομπαίο τράγο της εθνικής πολιτικής . Παρόλο που πλέον έχει καταστεί σαφές πως δεν είναι ώρα να μιλάμε για την Ε.Ε. που θα θέλαμε να υπήρχε, αλλά για την Ε.Ε. που έχει καταστεί αναγκαία να υπάρξει. Και κάπως έτσι δικαιολογείται η φαρμακερή ατάκα ενός Γάλλου συναδέλφου σχολιάζοντας την τηλεμαχία. «Είδα τέσσερεις Ευρωπαίους υποψηφίους και έναν από την Ελλάδα».